Η Δύση “υποκλίνεται” στην ερωτική επιθυμία του Ασιατικού κινηματογράφου

Την δεκαετία του ’90 και μετά τα δραματικά πολιτικά γεγονότα στην Κίνα, παρατηρείται μεγάλη παραγωγή ταινιών που εξάγονται στη Δύση. Οι απανταχού σινεφίλ στρέφουν με ενδιαφέρον το βλέμμα του στον Κινέζικο κινηματογράφο. Οι ταινίες έχουν σεναριακή πληρότητα και αισθητική δυναμική.

Η εικόνα της Κίνας, τα χρώματα, οι πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, τα αρώματα και η πίστη στην παράδοση, την έκαναν ιδιαίτερα ελκυστική για το κοινό της Ευρώπης. Παράλληλα με την “παρακμή” του Αμερικάνικου κινηματογράφου, που αδυνατεί να βρει ταινίες να εξελίξουν τα γκάνγκστερ φιλμ του Μάρτιν Σκορσέζε, την τριλογία του Νονού, την αστείρευτη θεματολογία του Βιετνάμ, ερμηνείες όπως του Τσακ Νίκολσον και του Ντάνιελ Ντέι Λουίς, το Χόλιγουντ στρέφει τον φακό του προς τον ασιατικό κινηματογράφο.

Παραγωγές πολεμικών ταινιών όπως “Τίγρης και δράκος”, μέχρι το ονειρικό σινεμά του Καρ Γουαϊ Γουνγκ.

Εξάλλου αρκετές ταινίες όπως ο “Πληροφοριοδότης” βασίζεται στο κινέζικο “Σατανικές υποθέσεις”. Το “The Ring”, “Dark water” και άλλα πολλά. Ο Ταραντίνο έχει ξεσηκώσει ολόκληρες πολεμικές σκηνες.

Ακόμα και εδώ, στην Ελλάδα, η σκηνοθέτης Αμερίσσα Μπάστα, βραβεύτηκε για την ταινία “Χρήστος και Δήμητρα” στο 1ο φεστιβάλ Μικρού Μήκους Ε.Ε. Κίνας.

Μια από τις πιο αγαπημένες ταινίες των Ευρωπαίων σινεφίλ ειναι το ερωτικό μελόδραμα “Ερωτική επιθυμία“.

Το πρώτο μέρος μια άτυπης τριλογίας, που δίνει την σκυτάλη στο δεύτερο μέρος “2046” και αναμένεται το τρίτο μέρος, τέλος του 2019, αρχές του 2020.

Ο σκηνοθέτης Wong Kar Wai, μας παραδίδει, ίσως τον πιο επικό ανεκπλήρωτο έρωτα, που έχει κινηματογραφηθεί ποτέ.

Η υπόθεση απλή.

Δύο προδομένοι σύζυγοι στο Χονγκ Κονγκ, της δεκαετίας του 60′, προσπαθούν να κατανοήσουν την απιστία των συντρόφων τους, βοηθώντας ο ένας τον άλλο.

Ο σκηνοθέτης, που ανήκει στην λεγόμενη 6η γενιά σκηνοθετών, βραβευμένος με το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Καννών το 1997 για την ταινία Happy together, δημιουργεί εναν ερωτικό μύθο. Αφήνει πίσω του την γρήγορη καμερα και με σταθερές λήψεις, τοποθετεί τα πρόσωπα σε κοντινά πλάνα σα να είναι σε ένα κάδρο.

Μια υψηλή εικαστική σύνθεση, που ταυτόχρονα προβάλλει έντονα συναισθήματα.

Η κάμερα είναι πάντα κρυμμένη πίσω από κάτι. Είναι σαν να παρακολουθεί τους πρωταγωνιστές κρυφά και να κάνει καιεμάς ταυτόχρονα ηδονοβλεψίες.

Στο έργο βλέπουμε στην ουσία μόνο δύο πρόσωπα. Της εκθαμβωτικά όμορφης κ.Τσαν και του γοητευτικού κ.Τσοουν. Όλοι οι άλλοι είναι απλοί δορυφόροι.

Ο σκηνοθέτης, όπως ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξη του, προσπαθησε να να αναδημιουργήσει μια εποχή που γνώριζε πως πια δεν υπήρχε. Ήχοι του 60′, απουσία τηλεόρασης. Η Κίνα τότε ζούσε τις “ημέρες ραδιόφωνου”. Ζήτησε ακόμα και από παλιούς εκφωνητές να ηχογραφήσουν ξανά τις εκπομπές τους.

“Γεννάει” ένα…ημιτελές ζευγάρι, που αρνείται λόγω του καθωσπρεπισμού να υποχωρήσει στις επιθυμίες της σάρκας.

Οι ηθικοί φραγμοί θα τους καταδικάσουν στο ανυπόφορο καθημερινό βίωμα μιας ατελέσφορης αγάπης. Λαίμαργες ματιές, απελπισμενα, φοβισμένα αγγίγματα. Οι ήρωες σαδιστικά βασανίζονται με ιεροτελεστικό τρόπο, αρνούμενοι την ίδια τους την φύση.

Οι σινεφίλ υποκλίνονται στην σεμνότητα και τον λυρισμό μιας σχέσης που “στάζει” έρωτα, χωρίς να υπάρχει καμία σκηνή sex, έτσι όπως τουλάχιστον την αντιλαμβανόμαστε στην ευρωπαϊκή βιομηχανία του κινηματογράφου.

Τα “μανδαρινικά” φορέματα της πρωταγωνίστριας, το κουστούμια του πρωταγωνιστή, τα σημάδια από κοκκινάδι στα τσιγάρα, όλα αυτά, δεν θα μπορούσαν να μην μας κάνουν να ερωτευτούμε αυτήν την ταινία.

Ένας έρωτας που ζει και πεθαίνει στις σκιές, στα σοκάκια. Η “νωχελική” κάμερα με τα πλάνα τράβελινγκ μπρος πίσω.

Η μουσική βαλς που παίζει και η σχετική slow motion κίνηση, μας κάνει βιώνουμε πολύ έντονα τον κάθε παλμό.

Μια γλυκιά υποταγή που δυστυχώς οι γρήγορες ” παράλληλες εποχές” σε σχέση με την Ασία που ζούμε στη Δύση, μας κάνουν να αναζητούμε ταινίες όπως αυτή.

Η φωτογραφία είναι αριστουργηματική. Ο Christopher Dongle, με τις τεχνικές και τους φωτισμούς του, μετατρέπει σε κινούμενες εικόνες, ενα παραμύθι.

Ο Wong Kar Wai, ντύνει την ταινία του τόσο με κινεζικούς παραδοσιακούς ήχους, όσο και με δυτικές μουσικές.

Το “In the mood for love”, είναι ενα ποίημα. Ένας έρωτας από αυτούς που κρυφοκοιτάμε, αλλά φοβόμαστε να ζήσουμε. Ένα διαμαντακι του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Extras

Η πολιτισμικότητα της ταινιας φαίνεται και από τις μουσικές επιρροές του σκηνοθέτη και εξηγεί επίσης την οικειότητα της με το κοινό της Δύσης.

1. Το τραγούδι που ακούγεται “Nat King Cole”, το αμερικάνικο ” Perhaps- Perhaps- Perhaps), σε Ισπανική απόδοση, είναι το αγαπημένο τραγούδι της μητέρας του σκηνοθέτη.

2. Ο σκηνοθέτης σκέφτηκε τον τίτλο της ταινίας σε ένα κατάστημα δίσκων, όταν ανακάλυψε το CD του Bryan Ferry, που λεγόταν “In the mood for love”.