«Αγαπημένη μου,
Βρες αυτό που αγαπάς και άφησε το να σε σκοτώσει.
Άφησέ το να σε στραγγίξει από όλο σου το είναι. Άφησέ το να προσκολληθεί πάνω στην πλάτη σου και να σε βυθίσει σε μια ενδεχόμενη ανυπαρξία.
Άφησέ το να σε σκοτώσει και να καταβροχθίσει τα απομεινάρια σου.
Γιατί όλα τα πράγματα θα σε σκοτώσουν, και αργά και γρήγορα, αλλά είναι πολύ καλύτερο να σκοτωθείς από έναν εραστή.
Ψεύτικα δικός σου».
Ο Χένρι Τσαρλς Μπουκόφσκι ήταν Αμερικάνος ποιητής, νομπελίστας και διηγηματογράφος. Γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου 1920 στη γερμανική πόλη Άντερναχ και απεβίωσε στις 9 Μαρτίου 1994 στο Σαν Πέδρο, από λευχαιμία.
Είχε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια και μια ολότελα καταστροφική σχέση με τον πατέρα του. Ο ποιητής τον συχνά τον περιέγραφε ως βίαιο άνθρωπο που του άρεσε να βασανίζει τους άλλους. Είχε εμμονή με την τάξη και με τον καθωσπρεπισμό. Ήταν μέλος της στρατιωτικής δύναμης που είχε παραμείνει στη Γερμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στο Λος Άντζελες, εκείνος έμεινε άνεργος και ταλαιπωρημένος από τις εικόνες πολέμου που είχε ζήσει. Είχε ξεσπάσματα και πολύ συχνά έδερνε και κακοποιούσε τα μέλη της οικογενειάς του. Το αποτέλεσμα ήταν ο Μπουκόβσκι να αρχίσει να νιώθει την εγκατάλειψη και την απομόνωση, και να μένει συνειδητά άπραγος με την έννοια της εναντίωσης, όχι μόνο απέναντι στον πατέρα του, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία.
Ο πατέρας του Τσαρλς τον επηρέασε πάρα πολύ στη ζωή του αλλά και στα γραπτά του. Είναι βασικός χαρακτήρας στη θεματολογία του, και γράφει γι’ αυτόν ακόμα και στα τελευταία του ποιήματα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, λίγο πριν πεθάνει.
Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι αγαπήθηκε περισσότερο από τον απλό κόσμο, παρά από τον λογοτεχνικό, που συχνά του άρεσε να προκαλεί.
Οτιδήποτε θύμιζε “κανονικότητα” και απραξία τον θύμωνε. Προκαλούσε και κορόιδευε κατάμουτρα όσους προσπαθούσαν να ενταχθούν και να προσαρμοστούν στο εκάστοτε κοινωνικό γίγνεσθαι.
Φίλοι του ήταν οι απόκληροι. Όλοι όσοι αποτελούσαν πληγή και απειλή για την ομαλότητα και την ευμάρεια της έννομης τάξης. Προτιμούσε να περνάει τον χρόνο του με αλκοολικούς, πόρνες, τοξικομανείς και “άρρωστους”, όπως χαριτολογώντας τους αποκαλούσε. Εξάλλου και ο ίδιος είχε τεράστια προβλήματα με τις εξαρτήσεις και ιδιαίτερα με το αλκοόλ Δε δίστασε να μείνει για δύο χρόνια στους δρόμους, άστεγος και επαίτης. Αναρωτιόταν, πως μπορεί κάποιος να γράψει για την ζωή, αν πρώτα δεν έχει γευτεί λίγο από την ίδια την ασχήμια της.
Έκανε ότι δουλειά έβρισκε και παράλληλα έγραφε.
Λάτρευε τις γυναίκες και του άρεσε να τις κάνει μπάνιο. Μα φοβόταν την δέσμευση και όλα όσα τον έκαναν να νιώθει στάσιμος. Ήθελε την συντροφικότητα, μα φοβόταν τον ίδιο του τον εαυτό.
Αν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα σκηνικό εμπνευσμένο από τα ποιήματα του θα ήταν άδεια μπουκάλια μπύρας, φτηνά ξενοδοχεία, χαλασμένα ρολά και φθαρμένα έπιπλά. Γυναίκες έντονα βαμμένες με προκλητικά ρούχα – γαλάζιες κυλόττες, όπως περιγράφει στο έργο του Women (1978)-, πολύ καπνός και πολύ σεξ. Άνθρωποι που ζουν την κάθε στιγμή, χωρίς να περιμένουν τίποτε από το αύριο. Συγχρόνως, σαρκάζει και περιφρονεί το αμερικάνικο όνειρο και ολόκληρη την κοινωνία.
Είναι αυτός που τον καλούν στα πάρτι και ανάμεσα σε οικογενειάρχες και νοικοκυραίους θα εμφανιστεί με σμόκιν και την συνοδεία μια γυναίκας που μπορεί και να την πήδαγε δίπλα στις ακριβές σαμπάνιες και τα ζαχαρωτά των παιδιών!
Ο Μπουκόβσκι κατάφερε να διεισδύσει στις ψυχές αυτών των ανθρώπων, και να παρουσιάσει τα ταλέντα τους, τις προσωπικότητές τους, την ανθρωπιά τους. Με τρόπο λυρικό και όχι επιθετικό. Δεν τους κατακρίνει και ούτε στην ουσία τον αφορά το δράμα τους, γιατί για εκείνον, η δική τους ζωή είναι η όμορφη, πραγματική ζωή. Δεν τους λυπάται, τους ζηλεύει και τους θαυμάζει. Για αυτό κιόλας η πλειοψηφία του έργου του μιλάει για όλους τους ανθρώπους που δε χώρεσαν σε κανένα καλούπι.
Παρατηρεί τους ανθρώπους, τις ζωές τους. Ο ίδιος είχε παραδεχτεί πως του άρεσε να κρυφακούει τα ζευγάρια από τα διπλανά δωμάτια, στα μοτέλ που ενίοτε έμενε.
«Αυτό που σκοτώνει τον άνθρωπο είναι τα μικρά πράγματα» γράφει μεταξύ άλλων στο Κορδόνι. «Δεν είναι ο πόλεμος, ούτε η πανούκλα, αλλά είναι η λάμπα που καίγεται, η έλλειψη χαρτιού όταν θες να γράψεις ή σε πιάνει κόψιμο, οι απλήρωτοι λογαριασμοί, ένα κορδόνι που κόβεται»..
Ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του ως γυναικά, πόρνο, ξυδάκια, βρωμόστομο. Του αρέσει να κάνει σεξ και να βρίζει. Περιθώριο, πληρώνει γυναίκες, τις ερεθίζει και τις παρακολουθεί ξαναμμένες να αγγίζονται μπροστά του. Όχι φυσικά για να τις ντροπιάσει, αλλά για να βλέπει, να νιώθει την οδύνη τους.
Οι περισσότεροι κριτικοί της εποχής του, λοβοτομημένοι από το αμερικάνικο όνειρο, τον απορρίπτουν. Το ψυχολογικό υπόβαθρο των έργων του είναι αρκετά ακατέργαστο κα άρα δύσκολο να ερμηνευτεί, πόσω μάλλον να ενταχθεί.
Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, δεν ήταν ούτε ήρωας ούτε επαναστάτης. Εξάλλου σιχαίνεται οτιδήποτε θυμίζει πόλεμο. Απλώς, επιλέγει να ζήσει διαφορετικά, να ερωτευτεί διαφορετικά, να γράφει διαφορετικά και να αντιτάσσεται στην αποβλάκωση της στερεοτυπικής ορθότητας…