Πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο το ντοκιμαντέρ του Νορβηγού Χόβαρντ Μπούστνες με τίτλο «Τα κορίτσια της Χρυσής Αυγής». Για 72 ώρες μπορούσες να το δεις δωρεάν, πλέον, προβάλλεται στο Cinobo με ελληνικούς υπότιτλους και ειλικρινά αξίζει να το δει κάποιος. Όχι, γιατί θα ανακαλύψει κάτι που ήδη δεν γνωρίζει, ούτε επειδή θα αντικρίσει τέρατα με ουρές και κόκκινα μάτια. Θα επιβεβαιώσει, απλά πόσο δίπλα του εκκολάπτεται και ζει ο φασισμός και ότι ναι, μεν τέρατα υπάρχουν, αλλά δεν έχουν ουρές, ίσως κόκκινα μάτια, όχι από το αίμα, αλλά από το μίσος που βγάζουν. Κόκκινα και ματωμένα είναι τα χέρια τους.
Στα 93 λεπτά του ντοκιμαντέρ παρακολουθούμε στιγμιότυπα από τις ζωές τριών γυναικών. Μέλη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή και άρρηκτα συνδεδεμένες με κάποια από τα ιδρυτικά στελέχη του ναζιστικού μορφώματος, που τώρα όσο γράφετε το άρθρο το δικαστήριο έχει αποφασίσει για την ενοχή τους και οδηγούνται ένας ένας στην φυλακή. Ο λόγος για την Ουρανία Μιχαλολιάκου, κόρη του αρχηγού της οργάνωσης Νίκου Μιχαλολιάκου, την Τζένη Γερμενή, σύζυγος του Γιώργου Γερμενή και η Δάφνη Ηλιοπούλου, μητέρα του Παναγιώτη Ηλιόπουλου.
Οι τρεις γυναίκες περιγράφουν την καθημερινότητα τους, επιδεικνύουν τα πτυχία τους και προσπαθούν να κατασκευάσουν μια εικόνα κανονικότητας και φιλικής που καμιά σχέση δεν έχει με ναζισμό και εγκληματίες του κοινού ποινικού κώδικα. Όσο, όμως, κι αν πασχίζουν να το καταφέρουν αυτό δεν γίνεται να πείσουν ούτε το ίδιο τους τον εαυτό, πόσο μάλλον τους άλλους. Εξάλλου, τόσο η ελληνική κοινωνία (στην πλειοψηφία της) όσο και η ελληνική δικαιοσύνη (πάλι στην πλειοψηφία της) με την πρόεδρο της έδρας κα. Μαρία Λεπενιώτη απέδειξαν πως δεν ξεγελάστηκαν ούτε δείλιασαν.
Η Ουρανία Μιχαλολιάκου μας μιλάει για το αγαπημένο της βιβλίο τον «Μικρό Πρίγκηπα» και για την συλλογή της από παιδικές ταινίες της Disney. Συγκεκριμένα αναφέρει «συγνώμη, αν σας χαλάμε τον μύθο που πουλάτε, αλλά είμαστε κανονικοί άνθρωποι». Σε άλλη στιγμή στο βίντεο ακούγεται να λέει πως «Μας τα έχουν κάνει τσουρέκια με αυτόν που πέθανε» εννοώντας τον δολοφονημένο Παύλο Φύσσα από εντεταλμένο όργανο/μέλος της Χ.Α. Για την επίθεση του Ηλία Κασιδιάρη στην βουλευτή του ΚΚΕ, Λιάνα Κανέλλη αστειεύτηκε λέγοντας πως «σιγά τώρα επειδή χαστούκισε την λεσβία».
Η Τζένη Γερμενή, με απίστευτα έντονη και επιθετική συμπεριφορά μιλάει στον Χόβαρντ Μπούστνες βγάζοντας τον τρελό και συκοφάντη. Εκθειάζει τις αρχές τις Χ.Α. και τις εξισώνει με του Νίτσε, γιατί όπως αναφέρει «δεν είμαστε ξένες αμόρφωτες». Του επιτρέπει πρόσβαση στα κεντρικά γραφεία της οργάνωσης και όταν κάποιοι διαμαρτύρονται για την παρουσία του συνεργείου και εκφράζουν φόβο μην είναι από την ΕΡΤ εκείνη τους καθησυχάζει λέγοντας «Όχι μωρέ ξένοι είναι».
Η Δάφνη Ηλιοπούλου είναι, ίσως, η πιο τραγική φιγούρα. Η τραγικότητα της δεν χαρακτηρίζει τα παθήματα της, αλλά την τεράστια πλάνη (;) που βρίσκεται θεωρώντας πως ναζιστές υπάρχουν μόνο στην Γερμανία. Δεν ασπάζεται την βία, αλλά είναι χρέος της να «καθαρίσει» την πατρίδα της από την «βρωμιά». Δείχνει στα εγγόνια της φωτογραφίες του Μιχαλολιάκου και εκείνα φωνάζουν «ζήτω ο αρχηγός» έπειτα παίρνουν τα δώρα της γιαγιά τους και παίζουν. Πρόκειται για όπλα, τα οποία τους τα δίνει για να σκοτώσουν τους κακούς. Τα όπλα, όμως, δεν είναι μόνο ψεύτικα. Υπάρχουν κι αληθινά κι είναι πολλά. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο φωτογραφίες με την ίδια να καθαρίζει τα όπλα που έχει φροντίσει να τα έχει σε κεντρικό σημείο του σπιτιού της.
Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσε να γράψει κανείς και ακόμα περισσότερα να σκεφτεί. Εμένα θα μου επιτρέψετε να σταθώ στο τελευταίο πλάνο του φιλμ. Ο σκηνοθέτης ρωτάει την Ουρανία Μιχαλολιάκου αν είναι ναζίστρια και εκείνη τον ρωτά με την σειρά της για ποιο λόγο επιμένει σε αυτήν τη ερώτηση. Η απάντηση του Μπούστνες είναι πως είναι ανθρωπιστής και ψάχνει να βρει κάτι καλό σε αυτήν την νεαρή κοπέλα και ότι δυσκολεύεται να πιστέψει ότι η ίδια εκπροσωπεί κάτι τόσο κακό και μισητό. Η απάντηση της Μιχαλολιάκου είναι να κουνήσει τους ώμους της και με απάθεια να πει «υπάρχουν πολλές επιλογές για όλους».
Είναι το μόνο πράγμα που θα συμφωνήσω. Είναι επιλογή του κάθε ανθρώπου αν θέλει να ζει μισώντας. Είναι επιλογή του κάθε ανθρώπου αν θέλει να είναι φασίστας. Μη μας ξεγελάει το όποιο ιδεολογικό υπόβαθρο, δεν υπάρχει. Ο φασισμός είναι καθημερινά δίπλα μας και δεν αφορά μόνο αγκυλωτούς σταυρούς και ηλίθιους χαιρετισμούς με μερικά ανθρωποειδή να παριστάνουν τους πατριώτες. Αγαπάω την πατρίδα μου δεν σημαίνει μισώ του άλλου. Το μίσος είναι κάτι που το βιώνουμε, μεγαλώνουμε μαζί του, το εισπνέουμε, γινόμαστε μίσος. Στο παιδάκι από μια άλλη χώρα που δεν θέλουμε να παίξει το δικό μας, στον πρόσφυγα που νιώθουμε ως απειλή, στις γυναίκες που δολοφονούνται από την πατριαρχία και τα σεξιστικά στερεότυπα, στην γκέι κοινότητα που ακόμα και σήμερα παλεύει για το αυτονόητο, για τον/την που δεν μοιάζει με μοντέλο, για το κορίτσι που κρίνουμε για την σεξουαλική της επιθυμία, για το αγόρι που δεν ανταποκρίνεται στις φιλοδοξίες του μπαμπά του.
Οπότε, ναι, είμαστε οι επιλογές μας και δεν υπάρχει πια καμία δικαιολογία και αυτό που επιλέγουμε είναι ξεκάθαρο και δυνατό. Όχι σε όποιου είδους φασισμό, όχι σε όποιους τον συγκαλύπτουν δίνοντας του άλλοθι και τροφή.
Επιλέγουμε τον άνθρωπο τον όποιον, τον άλλον, τον διαφορετικό άνθρωπο.