Έχω να πω τόσα πολλά πράγματα αυτές τις μέρες γι’ αυτά που λέγονται και που διαβάζω και δεν ξέρω από που να αρχίσω σε ένα τόσο τεράστιο διαχρονικό ζήτημα που τώρα σε αυτήν την ιστορική χρονική στιγμή για τα ελληνικά δεδομένα ήρθε στην επιφάνεια επιτέλους.
Νιώθω από τη μια σύγχυση και θυμό που θυμάμαι και τα δικά μου, από την άλλη λύπη και συγχρόνως ανακούφιση που βγαίνουν στη φόρα όλα τα ονόματα που εμείς ξέραμε. Και γνωρίζω, όπως γνωρίζουν όλοι οι άνθρωποι που είναι μέσα στο θεατρικό χώρο. Είτε από μαρτυρίες, είτε ως βιώματα είτε ως μάρτυρες. Και γι’ αυτούς που ήδη μάθατε και για άλλους πολλούς.
Ως ηθοποιός τα έχω βιώσει προσωπικά, όχι από αυτούς που έγιναν γνωστοί και στο ευρύ κοινό και είναι τώρα στην επικαιρότητα, αλλά από άλλους διάσημους και άσημους σκηνοθέτες θιασάρχες παραγωγούς ή από αυτούς που μπαίνουν στο χώρο τυχαία και θέλουν να λέγονται σκηνοθέτες και παραγωγοί, αλλά δεν έχουν ιδέα και σχέση με το αντικείμενο.
Θέλω να σταθώ, όμως στα σχόλια περί κουτσομπολιού που θεωρούν κάποιοι το άνοιγμα της κουρτίνας των παρασκηνίων.
Καθώς, επίσης και σε δηλώσεις τύπου Φασουλή “τα εν οίκω μη εν δήμω” και “καθίστε φρόνιμα” και κάτι τέτοια που δεν είναι μόνο η δική του γνώμη και άλλοι πολλοί την εξέφρασαν γιατί τάχα μου βάλλεται το θέατρο.
Καθίστε φρόνιμα μάς λέει ο κύριος Φασουλής και εσείς που γράφετε στα σόσιαλ μην ανακατεύεστε που θέλετε να έχετε γνώμη για όλα. Αυτή είναι η άποψη των ανθρώπων που μιλάνε εκ του ασφαλούς από τη μόνιμη θέση τους, πίσω από την εξουσία τους μέσα σε ενα σύστημα που δεν αλλάζει αιώνες τώρα κι όσο πάει χειροτερεύει η κατάσταση.
Είμαι και με το θύτη, λέει ο άλλος ο κύριος που έχει σχολή, γιατί λιντσάρεται στα σόσιαλ. Τι σημαίνει είμαι με το θύτη κύριε μου, γιατί λυπάμαι που δεν μπορεί να ελέγξει τα πάθη του και είναι ταλαντούχος; Ο βιασμός για τον όποιον καταγγέλεται είναι πάθος;
Ο Χωμενίδης μάς λέει ότι θέλουμε δημοσιότητα και ότι η κάθε μία κακομοίρα βγαίνει να μας πει ότι την παρενόχλησαν και γι’ αυτό δεν έκανε καριέρα.
Γιατί τους ενοχλεί η διαφάνεια άραγε; Γιατί τους ενοχλούν τα σόσιαλ; Μήπως επειδή τα σόσιαλ έχουν δύναμη;
Tο θέατρο δεν παθαίνει τίποτα ίσα ίσα θα ανθίσει, όταν αλλάξει όλο αυτό, που σε μεγάλο μέρος του το κάνει σκοτεινό σαθρό υπόγειο και μίζερο.
Και ναι, μας ενδιαφέρει πως γίνονται τα πράγματα στον χώρο και σας ενδιαφέρει. Δεν είναι κουτσομπολιό. Είναι η πραγματικότητα. Γιατί εμένα που είμαι ηθοποιός με ενδιαφέρει να υπάρχει αξιοκρατία και όχι “αν δεν είσαι ανοιχτή δεν πας πουθενά” όπως μου έχουν πει. “Ποιες αξίες, ρε Ραλλού” έτσι είναι αυτός ο χώρος.
Με ενδιαφέρει να μην πάω να μιλήσω για τον ρόλο μου με τον σκηνοθέτη και αυτός να μου μιλάει για σεξ. Γιατί “έτσι είναι αυτός ο χώρος”.
Να μην κινδυνεύω να παρενοχληθω σεξουαλικά γιατί “ετσι είναι τα πράγματα ”
Να μην κινδυνεύω να μου ασκηθεί βία γιατί έτσι εναι τα πράγματα.
Να παίρνω τα λεφτά μου κανονικά όταν δουλεύω γιατί ο ηθοποιός είναι επάγγελμα και όχι εθελοντισμός.
Να γίνονται αξιοκρατικά οι οντισιόν όχι όπως είχα πάει σε οντισιόν του Εθνικού ήμασταν πάνω από 1000 κορίτσια και τελικά πήραν την κόρη ενός γνωστού ηθοποιού θιασάρχη. Ε ρε πλάκες . Όνομα δεν λέω δεν έχει σημασία αυτοί που πήγαν στην οντισιόν ξέρουν πολύ καλά.
Και γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί ναι. Ναι, φυσικά και έχουν σχέση όλα αυτά με την επικαιρότητα των καταγγελιών. Ειναι αλληλένδετα και λειτουργούν αλυσιδωτά
Έχει σχέση το ότι χρειάζεται να εκπορνευτείς και να καταπατήσεις τις αξίες σου για να γίνεις γνωστός ή για να πάρεις έναν ρόλο και να μπεις στο σύστημα. Και αν δεν σου αρέσει φύγε ή τα υπομένεις ή αλλάζεις επάγγελμα που είπε κι ο άλλος ο Παπαχρήστος σύμβουλος στα «Νέα» και δημοσιογράφος.
Κι αν δε σου αρέσει θα βρούμε άλλα θύματα. Γιατί έτσι είναι δεξου το. Εμάς δεν μας κουνάνε ούτε τα κομαντα. Δεν θα ανοίξει ρουθούνι.
Έχει σχέση το ότι εσύ θες να κάνεις τέχνη και ο άλλος θέλει να βρει γκόμενα, γκόμενο και ευκαιρία να βγάλει όλη του την τοξικότητα και τα σεξουαλικά απωθημένα του πάνω σου. Ή εφόσον είναι σκηνοθέτης ή θιασάρχης ή διευθυντής και ξέρει την ανάγκη σου να δουλέψεις και ξέρει ότι δεν θα τον κουνήσει κανείς, θα πρέπει να κάτσεις να σε γαμήσει σωματικά ψυχολογικά λεκτικά.
Έχει σχέση το πώς δίνονται οι δουλειές. Γιατί μετά εμένα το ταλέντο μου δεν μετράει, ούτε η εργατικότητα μου, ούτε οι γνώσεις μου, ούτε και το τι μπορώ να προσφέρω στην τέχνη μου.
Εμένα και του καθένα που δεν έχει πλάτες να τον προστατεύουν.
Γιατί μετά Αυτήν ακριβώς την κατάσταση θα εκμεταλλευτεί ο κάθε Φιλιππίδης, ο κάθε Χαϊκάλης, ο κάθε Λιγνάδης, αλλά και ο κάθε τυχάρπαστος παραγωγός και σκηνοθέτης που χέστηκαν για την τέχνη. Η αυτοπροβολή τους τους ενδιαφέρει το βόλεμα τους, η εξουσία τους και πως θα σου πιάσουν τον κώλο. Και φυσικά και δεν είναι μόνο στο θέατρο, αλλά γι’ αυτό μιλάμε τώρα.
Εγώ το έχω βιώσει παντού. Γιατί είμαι γυναίκα. Και οι γυναίκες δεν είναι ισότιμες και οι γυναίκες σεξουαλικοποιούνται. Και φυσικά, δεν το βιώνουν μόνο γυναίκες, αλλά είναι πάνω από 80% γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί σε σχέση με τους άντρες. Κι αυτό, γιατί όπως είπαμε τις θέσεις εξουσίας τις κατέχουν σε μεγαλύτερο ποσοστό άνδρες. Κι αυτό, γιατί ζούμε σε πατριαρχική κοινωνία που όταν σε βιάσουν η σε κακοποιήσουν η σε παρενοχλήσουν σε ρωτούν αν του κουνήθηκες τι φορούσες κι άλλα τέτοια.
Αλλά στο θέατρο με πονάει, γιατί το έχω σπουδάσει γιατί έχω επενδύσει σε αυτό, γιατί έχω φάει τη ζωή μου να παίρνω πτυχία. Χορού, κινησιολογίας, υποκριτικής, σεμινάρια επί σεμιναρίων, έχω διδάξει και σε δραματική σχολή ηθοποιούς και γνωρίζω και αυτήν την πλευρά, αλλά και έχω δουλέψει σε άσχετες δουλειές για να μην έρχομαι αντιμέτωπη με την σαπίλα. Και τη δηθενιά.
Για να μην πρέπει να με δει γυμνή ο σκηνοθέτης, επειδή έτσι γουστάρει, όχι επειδή το απαιτεί το έργο.
Έχω πάει σε ακρόαση για ταινία που γινόταν σε ένα γραφείο σπίτι, και ο δήθεν σκηνοθέτης μου ζήτησε να γδυθω, να ξαπλώσω στο πάτωμα και να υποδυθώ ότι με βιάζουν και, όταν το αρνήθηκα, μού είπε ότι «εσείς εδώ στην Ελλάδα έχετε ταμπού, εγώ έχω σπουδάσει Αμερική και αυτά είναι καθημερινότητα». Η ταινία ήταν και καλά για το human trafficking. Η οποία φυσικά δεν έγινε ποτέ. Ούτε ξέρω πως έφυγα από ‘κει.
Νομίζω ότι, όταν ξεκλείδωσε η πόρτα, όταν ζήτησα να φύγω έτρεχα κάνα τέταρτο. Πήγαν κι άλλες κοπέλες εμαθα και έκαναν αυτά που τους ζήτησε.
Κι έχω κι άλλες πολλές ιστορίες πολλά βιώματα. Έχω αυτολογοκριθεί σε αυτό το ποστ που γράφω τώρα, γιατί έχω να πω πολλά.
Ναι, δεν είναι όλοι έτσι στο θέατρο, ναι υπάρχουν και καλοί υπάρχουν καλλιτέχνες που νοιάζονται για την τέχνη τους και φέρονται όμορφα χρειάζεται να τα γράφουμε αυτά;
Μου θυμίζει το #notallmen που, όταν λέμε ότι οι άνδρες βιάζουν και κακοποιούν βγαίνουν, κάποιοι και κάποιες να πουν δεν είναι όλοι έτσι.
Δεν είναι όλοι ναι. θέλετε να μιλάμε με ποσοστά; Αυτό είναι το πρόβλημα σας; Ε είναι μεγάλα τα ποσοστά εις βάρος τους.
Τη δεδομένη στιγμή αυτό που μας καίει είναι να πούμε ότι δεν είναι όλοι έτσι οι άνθρωποι του χώρου; Ή να γίνουμε καλύτεροι ως κοινωνία; Ή να βγάλουμε τα σκατά από πάνω μας; Ή να σταματήσουμε να φοβόμαστε και να μιλάμε; Η να υπάρχει δικαιοσύνη; Ή να υπάρχουν νόμοι και θεσμικά πλαίσια που να εξασφαλίζουν στο θύμα προστασία και δικαιοσύνη και τιμωρία στο θύτη; Να ξέρει το θύμα ότι, αν μιλήσει θα το πιστέψουν να ξέρει, ότι θα την /τον προστατέψουν οι νόμοι να ξέρει ότι, αν είναι καλή και καλός σε αυτό που κάνει, θα βρει δουλειά μετά αλλά αξιοκρατικά και ανθρώπινα.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα καταγγελιών, λοιπόν, και το ξεσκέπασμα των κακοποιητών, πρέπει να μιλήσουμε και για το πως λειτουργεί ο χώρος μιας και πιάσαμε το θέατρο.
Είναι αλληλένδετα όλα μέσα στην πατριαρχική κοινωνία εκμετάλλευσης, αναξιοκρατίας και νεποτισμού και δίνει την δυνατότητα στον κάθε κακοποιητή που είναι στην εξουσία να εκμεταλλεύεται την κατάσταση για να ικανοποιεί την αρρωστημένη τοξική του προσωπικότητα τοξική αρρενωπότητα και τη θέση εξουσίας που δεν ξέρω πως του δόθηκε, αλλά σίγουρα όχι αξιοκρατικά. Σίγουρα όχι επειδή ποιεί ήθος.
Εύχομαι να ακολουθήσουν κι άλλοι χώροι. Το θέατρο πρωτοπόρησε. Η αρχή έγινε.
*Η Ραλλού Κρινή είναι ηθοποιός και καθηγήτρια χορού. Το κείμενο αναρτήθηκε στην προσωπική σελίδα της.