Τάνια Παλαιολόγου: «Το σώμα μας είναι ο ναός μας. Το θέατρο είναι το σπίτι μας»

Χτες το μεσημέρι μίλησα στον προέφηβο γιο μου. Του εξήγησα ότι αν ποτέ τον πλησιάσει κάποιος με στόχο να τον αποπλανήσει δεν θα έχει τη μορφή του Σκαρ από τον Βασιλιά των Λιονταριών ούτε της Κρουέλα ντε Βιλ από τα 101 σκυλιά της Δαλματίας. Θα είναι κάποιος που θα τον κάνει να νιώσει ξεχωριστός, που θα τον πείσει ότι κανείς δεν τον καταλαβαίνει και ότι οι δυο τους μοιάζουν. Ότι η επαφή τους θα έιναι μία πράξη αγάπης και ότι η σχέση τους θα πρέπει να μείνει μυστική, ότι σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να το πει σε κανέναν, ειδικά στους γονείς του.

Του είχα μιλήσει και στο παρελθόν, από πολύ μικρό για τον “κανόνα του εσώρουχου”, αλλά και αργότερα για οποιαδήποτε μορφή παρενόχλησης, τον είχα προετοιμάσει για τέτοιες περιπτώσεις, του έκανα μάλιστα και πρόβα, προσποιούμενη μία άγνωστη στην παιδική χαρά που μόλις βρήκε ένα κουταβάκι πίσω από ένα δέντρο και θέλω να του το δείξω. 

Τις λέξεις όμως δεν τις έβρισκα ακριβώς. 

Τις λέξεις που έψαχνα τις βρήκα μόλις είδα έναν δυνατό άνθρωπο να αφηγείται δημόσια τη δική του ιστορία κακοποίησης που ξεκίνησε όταν ήταν έξι ετών. Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Που το έκανε δημόσια. 

Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου και από το πιο μικροσκοπικό μόριο του εγκεφάλου μου όλους τους γενναίους ανθρώπους που μοιράζονται το τραύμα τους. Αν κάτι μου έχουν διδάξει οι δικές μου πληγές, είναι ότι το τραύμα μου είναι η ομορφιά μου, η δύναμή μου, η απόδειξή ότι επέζησα, το masterclass μου, το βραβείο Χορν και Μερκούρη μου, το παράσημό μου.  

Μεγαλώσαμε σε μία κοινωνία γεμάτη παθογένειες, βουτηγμένη στην πατριαρχία, την τυπολατρεία, την σοβαροφάνεια και την αποθέωση της εξουσίας, της εικόνας και του χρήματος. Για να περάσουμε στην κοινωνία της ισότητας και της αξιοπρέπειας, της αποδοχής, της προσβασιμότητας και του αλληλοσεβασμού, θέλει πολλή δουλειά. Δεν φοβάμαι την σκληρή δουλειά. Στο θέατρο το έμαθα και αυτό.  

Στο θέατρο έμαθα να παίζω με την αφοσίωση που παίζουν τα παιδιά, να διαβάζω, να σκάβω τα κείμενα και την ψυχή μου, να ερευνώ, να μιλάω, να τραγουδάω, να χορεύω, να σωπαίνω, να αναπνέω. 

Να ακούω.
Είμαι εδώ και σας ακούω όλους. Σας θαυμάζω. Σας ευχαριστώ. 
Στο θέατρο έμαθα επίσης ότι μπορώ μια χαρά να ζήσω χωρίς θέατρο. 
Χωρίς αξιοπρέπεια όμως δεν μπορώ. 

Χωρίς αγάπη, χωρίς μοιρασιά, χωρίς τη χαρά του παιχνιδιού, τη χαρά του εδώ και τώρα, τη χαρά του εμείς, του ιδρώτα, της λύτρωσης, της μουσικής, δεν μπορώ. Χωρίς αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας δεν μπορώ. Χωρίς υγεία ψυχική, πνευματική και σωματική, χωρίς φως, χωρίς ανάσα, δεν μπορώ. 

Οφείλουμε να εξυγειάνουμε το περιβάλλον μας. Και τώρα είναι η στιγμή να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να επαναπροσδιορίσουμε τους κανόνες, όχι μόνο στο θέατρο, παντού, να πούμε όχι στον φόβο και στη βία. Να αμφισβητήσουμε. Να οραματιστούμε. Και να πράξουμε.     

Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε πολλοί που αναστενάζουμε με ανακούφιση για το κύμα των καταγγελιών που βγαίνουν στο φως τις τελευταίες μέρες από τους ανθρώπους του αθλητισμού και του θεάτρου. Δεν είναι τυχαίο ότι το εργαλείο των αθλητών και των ηθοποιών είναι το σώμα μας. 

Το σώμα μας είναι ο ναός μας. Είναι το σπίτι μας. Για πολλούς από εμάς εδώ, το θέατρο είναι το σπίτι μας. Και τώρα -ευτυχώς τώρα- κάνουμε γενική καθαριότητα. 

*Η Τάνια Παλαιολόγου είναι ηθοποιός.