Αποφοίτησα από το Εθνικό θέατρο το 2003. Πιο πριν φοίτησα ένα χρόνο στο Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη. Πιο πριν, είχα κάνει ένα χρόνο στο θεατρικό εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Πιο πριν ακόμα, υπήρξα βασικό μέλος του ιστορικού θεάτρου Νέας Ιωνίας για περίπου 5 χρόνια. Ακόμα πιο πριν, φοίτησα στο εργαστήρι Μιμικής και Έκφρασης της Μαρίας Καταροπούλου. Δεν θα αναφερθώ στα παράπλευρα μαθήματα, σεμινάρια, εργαστήρια, χορωδίες και σχολες χορού. Από παιδί, κινούμαι, γνωρίζω, ασχολούμαι, συγχρωτίζομαι, μυρίζω, επικοινωνώ Στο θέατρο, Το θέατρο, Με θέατρο.
Γνώρισα μεγάλες προσωπικότητες, σπουδαίες. Με την έννοια την ανθρώπινη. Τη φιλική, τη συναδελφική. Οι περισσότεροι καρδιακοί μου φίλοι έχουν υπάρξει συνάδελφοί μου. Και ευελπιστώ να ξαναυπάρξουμε ως τέτοιοι. Γνώρισα σπουδαίες προσωπικότητες. Σαν δασκάλους, σαν σκηνοθέτες και σαν πνευματικούς καθοδηγητές. Με μία ευρύτερη έννοια του πνευματικού. Άλλωστε, είμαι από αυτούς που πιστεύουν καθολικά στο Θέατρο. Είναι για μένα μια μορφή πίστης. Κάποιες φορές απογοητεύτηκα. Απομυθοποιήθηκε μπροστά μου το είδωλο. Δεν αλλαξοπίστησα. Κάποιες φορές απογοήτευσα. Έχω δουλέψει πολύ στο θέατρο. Σκούπισα, σφουγγάρισα, ξεσκόνισα, βοήθησα στα σκηνικά, μπάλωσα κουρτίνες, κουστούμια, έκανα φώτα (μαντάρα τα έκανα), έβαλα μουσικές, ήμουν βοηθός σκηνοθετών μεγάλων, αρρώστησα, έχασα λόγια, με σώσανε οι συνάδελφοι, τραυματίστηκα, τσακώθηκα, έδειρα, με δείρανε, χούφτωσα, με χουφτώσανε, ένιωσα τρανή αγάπη για την λειτουργία, τη θεία διαδικασία, ένιωσα άπειρο θαυμασμό για τους ανθρώπους του θεάτρου, είτε ήταν καθοδηγητές μου, είτε ήταν συμπορευόμενοι. Είτε ήταν πιο μεγάλοι, είτε πιο μικροί. Είτε γνώριζαν πολλά, είτε γνώριζαν λίγα. Ακόμα έτσι νοιώθω.
Με φλερτάρανε πολύ. Και πολλοί. Φλέρταρα άλλους τόσους. Και μη θαρρείτε, καταλαβαίνουμε απόλυτα πότε δεχόμαστε φλερτ και πότε η βία παραμονεύει. Το έχω ξαναπεί: υπήρξα τυχερή διότι δεν αντιμετώπισα σεξουαλική βία. Το έχω ξαναπεί: και η ίδια η τύχη είναι θέμα τύχης. Αντιμετώπισα βία. Κυρίως ψυχολογική και λεκτική. Γιατί είμαι γυναίκα, γιατί είμαι “ο τελευταίος τροχός της αμάξης” στην παράσταση, (άκουσον, άκουσον), γιατί ήμουν ελεύθερη (δεν είχα δηλαδή τον άντρα προστάτη δίπλα μου και όσο και αν ακουστεί περίεργο και παλαιολιθικό αυτό, ισχύει ακόμα. Παίρνει το αυθαίρετο δικαίωμα ο άλλος να σε θεωρήσει έρμαιο), γιατί δεν είμαι γνωστή (όχι πως οι γνωστοί και οι γνωστές έχουν ασυλία στη βία, κάθε άλλο) και στην τελική γιατί ο άλλος θεωρεί πως μπορεί να το κάνει. Το γεγονός πως δεν το γνωρίζει το “ευρύ κοινό” συμβαίνει, διότι πολύ απλά δεν με γνωρίζει. Μίλησα. Θα μπορούσα και να μην το είχα κάνει. Δεν υπάρχει γιατί. ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ. ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ. Μίλησα, έκλαψα, θύμωσα, τα είπα στην ψυχολόγο μου, τα είπα στις αδερφές και τους αδερφούς μου και όταν έκρινα πως μπορούσα, προστάτεψα τον συνάδελφό μου από τον εν δυνάμει κακοποιητή του. Μιλώντας για την κακοποίησή μου. Θα μπορούσα και να μην το είχα κάνει. Δεν υπάρχει γιατί. Ή μαλλον υπάρχει. Θα αναφέρω μόνο ένα: Γιατί και διότι κι επειδή, ο Φόβος. Αν θελήσετε περαιτέρω ανάλυση δεν είμαι αρμόδια.
Το θέατρο που υπηρετώ, πιστεύω, ζω, είναι σπουδαία υπόθεση. Προσωπικά, δεν το ξεχωρίζω από τον υπόλοιπο κόσμο. Για μένα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας. Άλλες φορές είναι θείο και άλλες φορές μυρίζει μπόχα. Άλλες φορές είναι κακό κι άλλες καλό. Όπως ακριβώς εκεί έξω. Το θέατρο είναι κοινωνική επανάσταση από μόνο του. Έτσι θεωρώ. Κάποιες φορές βρίσκεται σε καταστολή. Τώρα είναι η ώρα της αφύπνισης. Τώρα είναι η ώρα που έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να ξεσπάσει η συσσωρευμένη καταπίεση, η καταδίκη της βίας. Να ελευθερωθεί το πνεύμα το φτωχό και να ξανα ονειρευτεί τα μεγάλα. Δεν το λέω εγώ. Το ζητάει ολόκληρη η κοινωνία. Εντός και εκτός θεάτρου.
*Η Βασιλική Διαλυνά είναι ηθοποιός. Απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής του Εθνικού Θεάτρου το 2003. Απόφοιτος του Εργαστηρίου Μιμικής και Εκφρασης Μ. Καταροπούλου. Έχει σπουδάσει κλασικό μπαλέτο και έχει παρακολουθήσει μαθήματα μοντέρνου χορού.