[Απ’ όταν βρέθηκα στο “Τετράγωνο”, άρχισα να τα σκέφτομαι όλα στο τετράγωνο. Κι όταν μου ζήτησαν “ερωτηματολόγιο”, δεν μπόρεσα να ξεφύγω από τούτο τον μικρό ψυχαναγκασμό: παίρνω λοιπόν τους τρεις σωματοφύλακες που ‘χω μες στο κεφάλι μου κάθε π’ ακούω “τέχνη”, και τους υψώνω στο τετράγωνο. Μόνο που αυτοί είναι – ω του θαύματος! – τέσσερις (η μουσική, ο σινεμάς, το θέατρο, κι απ’ όλους πάνω ο Ντ’ Αρτανιάν της λογοτεχνίας), κι άρα ιδού: τέσσερις-τέσσερις-δεκάξι ξεγυρισμένες ερωτήσεις, κι όποιος έχει χρόνο για χάσιμο ας κοπιάσει ν’ απαντήσει.]
Χρόνο για χάσιμο δεν ξέρω αν είχε, αλλά γι’ ακόμα μια φορά επιβεβαίωσα το σοφό λαό που το ξεκαθαρίζει: “Αν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς;”. Εγώ λοιπόν είμαι ακριβώς τέτοιος φίλος, και της λέω: “Κατερίνα, θ’ απαντήσεις”. Κι η Κυρμιζή χωρίς να φοβάται ούτε λίγο τα αιχμηρά διλήμματά μου, απαντάει: “Καλά ντε…”.
Ε, κι επειδή ξέρει από “Κάκτους” (και Ι και ΙΙ, που προσφάτως κυκλοφόρησαν!), φρόντισε ν’ απαντήσει χωρίς να βγάλει τ’ αγκάθια. Τουλάχιστον κερνάει μετά και σοκολάτα με τριαντάφυλλα απ’ τα παλιά (βγάζοντας λιγουλάκι τη γλώσσα στους Guns ‘n’ Roses, αφού όλοι ξέρουμε ότι κανένα σιδερικό δεν πιάνει μία μπροστά σε μια καλή σοκολάτα). Κι εγώ που δεν είμαι ούτε εντελώς ένοχος – ούτε εντελώς αθώος για να μου αξίζει μια απ’ τις δυο μπαλάντες, και που τελικά (ας το παραδεχτούμε) δεν έχω ούτε καμιά Πένα σα Μαχαίρι, τουλάχιστον μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος: Δεν έχω ξεχάσει τίποτα Στην Πίσω Τσέπη του Blue Jean. Aπ’ όσο θυμάμαι, τέλος πάντων…
1. Ποιος ήρωας του σινεμά είναι το απωθημένο ραντεβού σου;
Μέχρι να έρθει ο Edward Cullen στη ζωή μου το 2008, ήταν ο Jim Stark – James Dean. Βέβαια ο Fassbender στο Shame, τρία χρόνια μετά την… Robsessed φάση μου, έβλαψε μη αναστρέψιμα κάποιες καίριες εγκεφαλικές συνάψεις!
2. Ποιος συγγραφέας θα ‘θελες να γράψει το διάλογο σ’ αυτό το ραντεβού;
Μια χαρά το πήγε η Stefanie Mayer. Τέτοιο εξωπραγματικό κελεπούρι, να λέει ακριβώς ό,τι θέλει να ακούσει μια γυναίκα πού αλλού θα βρεθεί; Είναι άχαστο που λέμε! Team Εδουάρδος κι ας είν’ Μαλακουάρδος.
3. Ποιον καλλιτέχνη γουστάρεις πολύ, κι ας μη σ’ αρέσει καθόλου το έργο του;
Τον Andy Warhol. Είναι μορφή. Είναι ο ίδιος ένα έργο τέχνης. Έχει πει πολλά γουστόζικα όπως : «το κατάλληλο άτομο στον κατάλληλο ρόλο είναι κάτι το υπερβολικό», κάτι που εφαρμόζεται κατά κόρον στην πολιτική και καλλιτεχνική ζωή του τόπου μας…
4. Ποιον καλλιτέχνη δεν γουστάρεις καθόλου, αλλ’ αγαπάς το έργο του;
Αυτό είναι πιο δύσκολο. Αν μου αρέσει το έργο συμπαθώ και τον άνθρωπο. Δηλαδή ακόμα και τον Άκη Πάνου που σκότωσε – κάτι που βρίσκω αποτρόπαιο, τον συμπονώ και βρίσκω μια χορδή κατανόησης μέσα μου. Δεν υπάρχει ψηλό βουνό δίχως γκρεμούς, σπηλιές, χαράδρες.
5. Ποιο κινούμενο σχέδιο σου ‘μαθε όσα χρειάζεσαι για την ενήλικη ζωή;
Μπόλεκ και Λόλεκ!
6. Ποιος σκηνοθέτης θα ‘θελες να σκηνοθετεί τις μέρες σου;
Ο Alejandro Jodorowsky. Πολυτάλαντος και μαγικός. «Αν η τέχνη δεν είναι θεραπευτική» λέει σε συνέντευξή του, «τότε είναι δηλητήριο». Συμφωνώ απόλυτα.
7. Κρασί και κουβέντα με τον Αριστοφάνη και το Σέξπηρ, ή με το Ντάριο Φο και τον Ευριπίδη;
Θες να πεις ότι όλοι αυτοί θα με αντιμετώπιζαν ισότιμα στη συζήτηση και θα μοιράζονταν τον οίνο τους μαζί μου; Κούνια που σε κούναγε! Το πολύ-πολύ να μου επέτρεπαν να τους «τέρψω» με τα κάλλη μου ή να γεμίζω τα ποτήρια τους. Μία ήταν η Διοτίμα! Το σωστό ερώτημα θα ήταν «με ΠΟΙΕΣ» καλέ μου. Τη μοναχή, συνθέτη και φιλόσοφο Hildegard Von Bingen; Τη φιλόσοφο, αστρονόμο και μαθηματικό Υπατία; Την αστρονόμο Maria Winkelman; Την ανατόμο Marie Τhiroux d’ Arconville ή τη φυσικό Μαρία Κιουρί; Την χορεύτρια Marie Taglioni που πρώτη χόρεψε στις μύτες των ποδιών της ή τη γλύπτρια Camille Claudel;
8. Αν μπορούσες να εξαφανίσεις για πάντα ένα απ’ τα δύο: το δήθεν ή το “φτηνιάρικο”;
Για εμένα οτιδήποτε δήθεν είναι και φτηνιάρικο. Είναι ταυτόσημες έννοιες στο δικό μου σύμπαν. Δεν κοστίζει τίποτα να πεις κάτι που δεν σου συνέβη, δεν το ένιωσες, δεν συνδέθηκες βαθιά, δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για σένα. Το αληθινό κοστίζει. Η αλήθεια είναι απλή μα έχει ακριβό αντίτιμο : τη ζωή σου!
9. Ελλάδα με μπουζούκι ή Ελλάδα με κλαρίνο;
Όλα τα όργανα είναι τέλεια. Φτιάχτηκαν απ’ την αγάπη και τη λαχτάρα ανθρώπων ονειροπόλων που μιλούσαν με το Θεό. Αν εμείς τα χειριζόμαστε κακά, φτηνά, ανούσια, δεν φταίνε τα καημένα. Και κλαρίνο και μπουζούκι, και κλαρινέτο και τσαμπούνα, και τσέμπαλο και τουμπερλέκι, και Μέγαρο και πανηγύρι. Ναι σε όλα αρκεί να υπάρχει μεράκι, σοβαρότητα κι αγάπη.
10. Ποπ κουλτούρα ή “βαριά” κουλτούρα;
Η βαριά κουλτούρα πόσο υπέρβαρη είναι; Μήπως είναι και υπέργηρη; Και η ποπ κουλτούρα, πάντα σε εφηβεία, πόσο ειδικό βάρος έχει; Μήπως δεν υπάρχει ποπ και βαριά κουλτούρα και κατά βάθος είναι όλα ένα πράγμα και μάλιστα ζήτημα βαθιά πολιτικό; Το δίπολο «σοβαρής» και «ποπ» κουλτούρας είναι μάλλον ξεπερασμένο στο σύγχρονο κόσμο του διαδικτύου. Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα για να το εξαντλήσουμε σε απλοϊκές χαριεντίζουσες απαντήσεις. Η ποπ κουλτούρα -μέσα στην ασάφεια του όρου- είναι πολυπρισματικό φαινόμενο, διαμορφώνει όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μας, αφορά τα νήματα που υφαίνουν την αυτοαντίληψη των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία και για αυτό άπτεται της πολιτικής σφαίρας. Το ερώτημα βασικά δεν είναι ποπ ή βαριά κουλτούρα αλλά τι είδους κοινωνία θέλουμε. Για όλους ή για λίγους;
11. Μυθιστορήματα γραμμένα από φιλόσοφους, ή δοκίμια γραμμένα από λογοτέχνες;
Απ’ όσο μπορώ να ξέρω από τα λίγα που έχω διαβάσει, προτιμώ τα δοκίμια γραμμένα από λογοτέχνες. Μυρίζουν ανθρωπιά και ζωή βιωμένη.
12. Ένα τραγούδι για να γνωριστείς κι ένα ποτό για να χωρίσεις;
Sunrise από Simple Red και Malt Ουίσκι σκέτο.
13. Ένα ποτό για να γνωριστείς κι ένα τραγούδι για να χωρίσεις;
Κοκτέιλ Μαργαρίτα και Bob Dylan, Υou left me standing in the doorway crying.
14. Αν έπρεπε να σώσεις ένα απ’ τα δύο: τους στίχους ή τη μουσική;
Τον άνθρωπο.
15. Έναν κόσμο με φιλελεύθερους τραπεζίτες κι αναρχικούς καλλιτέχνες, ή με φιλελεύθερους καλλιτέχνες κι αναρχικούς τραπεζίτες;
Έναν κόσμο χωρίς τραπεζίτες και καλλιτέχνες όσο σοκαριστικό κι αν ακούγεται σε μερικούς αυτό. Αν υπήρχε ένας κόσμος με Ανθρώπους σε ροή και σύνδεση με τη Θεία μας φύση, δε θα είχαμε ανάγκη ούτε τους μεν ούτε τους δε. Θα ήμασταν όλοι μας μαγικοί.
16. Τελικά τι τη χρειαζόμαστε την τέχνη;
Για να βγάζουμε τα αγκάθια μιας ανίερης ζωής απ’ το νυφικό μας σώμα.
ΥΓ. Το Χ στο Τετράγωνο θα περνάει απ’ την ανάκρισή του διαφορετικό σεσημασμένο καλλιτέχνη κάθε Παρασκευή. Το νου σας…
Ακολουθήστε μας στο facebook Tetragwno.gr και στο Google News για να είστε ενημερωμένοι για τον πολιτισμό, τον κόσμο και την επικαιρότητα.