Ο γνωστός σκηνοθέτης, Σωτήρης Τσαφούλιας, μίλησε στο «Πρωινό» για τις τελευταίες εξελίξεις που αφορούν τα περιστατικά βίας στο χώρο του θεάτρου. Μάλιστα, δεν δίστασε να καυτηριάσει τις δηλώσεις του Σταμάτη Φασουλή και της Χρυσούλας Διαβάτη.
Ο σκηνοθέτης του «Έτερος Εγώ» αναφέρθηκε στον Δημήτρη Μοθωναίο και στις καταγγελίες των ηθοποιών μέσω της τηλεόρασης.
«Είμαι της λογικής ότι αλλάζει η κοινωνία και δικαίως πρέπει να αλλάξει. Δεν ήθελα να σταθώ σε ονόματα και καταστάσεις. Δεν θα έπρεπε να βγαίνω να μιλάω, αλλά ο λόγος που το κάνω είναι γιατί θέλω να προστατέψω τις φωνές όλων αυτών που βρίσκουν το θάρρος να το κάνουν απέναντι σε φωνές παλαιότερων που δεν αρθρώνουν τον λόγο που πρέπει στην παρούσα κατάσταση.
Δεν έχω ακούσει κάποιο από τα θύματα να βγαίνει εκτός ορίων, ούτε τους ανθρώπους που μιλούν γι’ αυτούς, βλέπω μια απίστευτη ηρεμία κι αγάπη. Θα σταθούμε με ηρεμία απέναντι και στους θύτες, γιατί κι εκείνοι έχουν παράπλευρες απώλειες. Μη ξεχνάμε ότι στα θύματα πρέπει να υπολογίζουμε τα παιδιά και τις γυναίκες αυτών των ανθρώπων που έκαναν αυτές τις κακότροπες πράξεις. Δεν είναι η ώρα να ασχοληθούμε με αυτούς. Ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με τους πληγωμένους.
Δε μπορώ να συνέλθω στην κυριολεξία από τη στιγμή που είδα τη συνέντευξη του κυρίου Μοθωναίου. Δεν ξέρω αν αυτή η συνέντευξη πρέπει να ξαναπαίξει κι αντί να βλέπουμε τον κύριο Μοθωναίο, θα πρέπει να βλέπουμε μια φωτογραφία του όταν ήταν έξι ετών. Για να μπορέσουν να καταλάβουν κι αυτοί που δεν καταλαβαίνουν και λένε το “κάτσε φρόνιμα”, “ποια είναι η κυρία”, “στηρίζω μεν τα θύματα αλλά…” κ.ο.κ.
Το να αυτοϊκανοποιείσαι μπροστά σε μία έντρομη γυναίκα που με κλάματα στα μάτια προσπαθεί να βγει από πόρτες που έχεις κλειδώσει κι εσύ σε αυτό το θέαμα όχι μόνο να διατηρείς τις αισθήσεις σου, αλλά να φτάνεις και σε κορύφωση, αυτό πώς ονομάζεται; Όταν βλέπεις ένα παιδί 6 ετών και γυρνάμε και λέμε ότι παραγράφηκε το αδίκημα αλλά δεν έχει παραγραφεί το δικαίωμα του δράστη να μηνύσει για συκοφαντική δυσφήμιση, το τραύμα στη ψυχή του Μοθωναίου στα πόσα χρόνια παραγράφεται;
“Το “κάτσε φρόνιμα” πρέπει να πάει σε όσους αδυνατούν να διαχωρίσουν το φλερτ από την παρενόχληση, σε αυτούς που απέναντι σε βιασμένες ψυχές και κορμιά αναζητούν ευκαιρίες να ξεθάψουν την καριέρα τους ή να συνεργαστούν με ανθρώπους που δε συνεργάστηκαν, πρέπει να πάει σε αυτόν που δε μπορεί να παραδεχτεί το λάθος του και να ζητήσει μια συγγνώμη.
Ακούω να μιλάμε για ανθρώπους που φέρονται να έχουν κάνει τις πράξεις αυτές και αποκαλούνται μεγάλοι καλλιτέχνες. Ποιος είναι ο μεγάλος καλλιτέχνης; Δεν υπάρχει μεγάλος καλλιτέχνης αν δεν είναι πρώτα σπουδαίος άνθρωπος. Τα έργα πρέπει να μετράς και όχι τα χρόνια.
Ποιο θέατρο κινδυνεύει; Μετράει 3000 χρόνια. Ο Λιάγκας και ο Τσαφούλιας που δεν είναι καλά σαν άνθρωποι επειδή το πάτησαν για 30-40 χρόνια θα κινδυνέψει το θέατρο από αυτούς. Το θέατρο είναι οι άνθρωποί του.
Ο σκηνοθέτης που τραυματίζει τον ηθοποιό δεν είναι σκηνοθέτης, είναι οπερατέρ. Καλλιτέχνης δεν είναι επάγγελμα, καλλιτέχνης είναι η εξέλιξη του ανθρώπου. Ο κύριος Μοθωναίος είναι τεράστιος καλλιτέχνης όχι γιατί ασκεί την υποκριτική αλλά διότι έχει υποστεί τόση ασχήμια από το ανθρώπινο είδος και ξυπνάει κάθε πρωί και λέει στον εαυτό του ότι αξίζει τη χαρά και δέχεται την αγκαλιά ενός ανθρώπου. Αυτό είναι καλλιτεχνία. Δεν είναι να στέκεσαι στην Επίδαυρο και να τραβάς μονολόγους και να συντονίζονται οι πέτρες. Οι πέτρες και τα σανίδια δεν είναι τίποτα χωρίς τους ανθρώπους.»