Στεφανία Γουλιώτη: «Έχω υπάρξει μάρτυρας και νιώθω ευθύνη που δεν το κατήγγειλα στην ώρα μου»
Η ηθοποιός Στεφανία Γουλιώτη σε συνέντευξη της στην εκπομπή «Έλα χαμογέλα» δήλωσε πως νιώθει τρομερή ανακούφιση με τις καταγγελίες στο χώρο της υποκριτικής και πρόσθεσε πως έχει γίνει μάρτυρας κακοποιητικών καταστάσεων και νιώθει ευθύνη που δεν τις κατήγγειλε στην ώρα τους.
«Δεν μου έχει λείψει το σανίδι γιατί είμαι ένας άνθρωπος που έχω πατήσει πάρα πολύ στο σανίδι και ίσως υπερβολικά πολύ. Σε βαθμό που δεν προχωρούσα σαν καλλιτέχνης μόνο απέδιδα τη θέληση κάποιου άλλου και δεν είχα βρει τον δικό μου χώρο. Νιώθω τρομερή ανακούφιση που αποκαλύπτονται πράγματα. Γιατί μέχρι τώρα νομίζαμε ότι είναι δεδομένο κάτι που δεν είναι δεδομένο. Κάνω έκκληση αυτό το κίνημα που έχει ξεκινήσει να μην είναι άλλο ένα hashtag. Αυτά συμβαίνουν στον κλάδο μας κατά κόρον, είναι αλήθή.
Έχω υπάρξει μάρτυρας πολλών τέτοιων καταστάσεων και νιώθω ευθύνη που δεν το κατήγγειλα στην ώρα μου. Προσωπικά έχω βιώσει κακοποίηση και ως πολίτης, από γιατρό που εκμεταλλεύτηκε τον τραυματισμό μου και ποιος θα με πιστέψει αν το πω. Φαντάσου πώς αισθάνονται άνθρωποι με λιγότερη αυτοπεποίθηση από μένα!»
Επίσης, μίλησε για τη συγκλονιστική εξομολόγηση του φίλου της Δημήτρη Μοθωναίου και σχολίασε την παραίτηση Δημήτρη Λιγνάδη «Με πίκρα το άκουσα, αλλά ήταν το σωστό».
«Μου έχει εξομολογηθεί πολλά προσωπικά του θέματα και με τίμησε. Ο Δημήτρης (Μοθωναίος), όπως και όλα τα παιδιά όπως και εγώ η ίδια ήμουν ένας άνθρωπος που κοίταζα από παντού πώς να προφυλαχτώ να μη δείξω αδυναμία, να μη δείξω ανασφάλεια. Ήμασταν όλα τα παιδιά εγκλωβισμένα στην εικόνα του «καλού παιδιού». Ένιωσα επιτέλους ότι βλέπω τον Δημήτρη, βλέπω τον άνθρωπο πίσω από την εικόνα. Δεν έχω την ψυχική δύναμη να κάνω αυτό που έκανε ο Δημήτρης και μπράβο του του βγάζω το καπέλο».
Τέλος, ανέφερε πως έχει βιώσει και η ίδια σκληρές συνθήκες στη δουλειά της: «Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι από τον άνθρωπο που έχω υποστεί τρομερή ψυχολογική βία έμαθα πάρα πολλά, με μετακίνησε τρομερά αυτή η εμπειρία, βασανίστηκα πραγματικά. Έκλαιγα με λυγμούς που πήγαινα στην πρόβα και γύρναγα από την πρόβα και έκλαιγα. Δεν ήταν μία σωστή εκπαιδευτική οδός, σε καμία περίπτωση, και θα ήθελα όποιος νομίζει ότι έχει κάτι να πει καλλιτεχνικό, να προσπαθεί να βρει να τον παιδαγωγικό τρόπο να το μεταφέρει στους ανθρώπους».