Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Σοφία Αδαμίδου, έχει καταγράψει μερικές από τις μεγάλες εμπορικές επιτυχίες των τελευταίων χρόνων στο θέατρο. Η διασκευή “Άνθρωποι και ποντίκια” ήταν αυτό που πυροδότησε τον Τεχνοχώρο Cartel και τον Βασίλη Μπισμπίκη. Το 2010, μάλιστα, βραβεύτηκε στον διαγωνισμό Κρατικών Βραβείων θεάτρου του Υπουργείου Πολιτισμού για το θεατρικό έργο “Ο πόνος είναι άντρας”, βασισμένο στη ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά. Άλλα έργα που, επίσης, κατέγραψαν τη δική τους πορεία «Σωτηρία με λένε» για την Σωτηρία Μπέλλου, «Πέρασα με κόκκινο» εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο της Κατερίνας Γώγου.
Η Σοφία Αδαμίδου εισχωρεί στα βάθη σπάνιων χαρακτήρων και προσωπικοτήτων και δημιουργεί ένα ρεαλιστικό συμπαντικό κόσμο. Με αφορμή το τελευταίο της βιβλίο για τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου απάντησε στο ψυχογράφημα ερωτήσεων, γνωστό ως Ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Πότε και πού υπήρξατε ευτυχισμένος;
Παιδί, με την οικογένιά μου, στο χωριό μου. Τότε που η ζωή είχε προοπτική. Τότε που δε φοβόμουν τίποτε. Που ένιωθα την ασφάλεια και την αγάπη.
Αν μπορούσατε να αλλάξετε ένα πράγμα στον εαυτό σας, ποιο θα ήταν αυτό;
Να έχω μέτρο στο συναίσθημα.
Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που έκλαψα για όσα δεν άξιζαν.
Ποιοι είναι οι ήρωές σας στην πραγματική ζωή;
Οι γονείς μου.
Ποιο χαρακτηριστικό αποδοκιμάζετε περισσότερο στους άλλους;
Το ψέμα, το θράσσος και την αχαριστία. Δεν εκτιμώ επίσης τους οσφυοκάμπτες.
Πού θα θέλατε να ζείτε;
Στη Νεφελοκοκκυγία
Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;
Στην Κοϊμπρα της Πορτογαλλίας και στην Κωνσταντινούπολη, αλλά αγαπώ και τις Βρυξέλλες.
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με την Τζένη Μαρξ κι ας μην εχω γνωρίσει τον δικό μου Καρλ.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συνθέτες;
Τσιτσάνης, Χατζιδάκις, Κραουνάκης.
Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά σας;
Η ελευθερία μου.
Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας;
Την ειλικρίνεια.
Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
«Ο Αρης, ο πρώτος του Αγώνα» του Λαγδά και «Κάνε κάτι Μετ» του Αζίζ Νεσίν
Η ταινία που σας σημάδεψε;
Είναι τέσσερεις: «Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του», «Στο όνομα του Πατρός», «Ο ταχυδρόμος» και «Ζωή σαν τραντάφυλλο»
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι;
Αγαπώ τον εξπρεσιονισμό και τον ιμπρεσιονισμό. Έντβαρτ Μουνκ, Κλωντ Μονέ, Εντουάρ Μανέ, Πωλ Σεζάν, κ.ά. Από Ελληνες Μπουζιάνης, Τσαρούχης, και πολλοί νεότεροι.
Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Δεν τα καταφέρνω με τα ψέματα. Ακόμη και αν πρέπει, νιώθω ότι θα με καταλάβουν.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Μπρεχτ, Λόρκα, Γκόρκι, Ζολά, Στάινμπεγκ, Αρθουρ Μίλλερ, Καζαντζάκης, Φακίνου, Γιώργος Χειμωνάς και πολλοί άλλοι.
Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Όρθια και όχι σύντομα γιατί έχω πολλές εκκρεμότητες ακόμη.
Ποια πιστεύετε ότι είναι η χειρότερη μορφή δυστυχίας;
Να είναι κάποιος άρρωστος, άνεργος και μόνος.
Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Αν και δεν πιστεύω… Μακάρι να υπήρχε για να τον ρωτήσω που είναι όλοι αυτοί που αγάπησα, και «έφυγαν», που είναι ο πατέρας μου κι αν θα τον ξαναδώ. Όμως θα ήθελα κι εγώ να του πω, για όσα δε βλέπει… όχι για να τιμωρήσει, αλλά για να βοηθήσει.
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Την πιό δημιουργική μου ίσως. Γράφω, θεατρικά, σενάρια για κινηματογράφο και τηλεόραση, ξεκίνησα τη βιογραφία της Μπέτυς Βαλάση, ζωγραφίζω… και ονειρεύομαι την μεταcovid εποχή για το θέατρο που αγαπώ.
Info: «Σωτηρία Μπέλλου. Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αγγελάκη. Ένα βιβλίο με διηγήσεις της ίδιας αλλά και ανθρώπων που τη γνώρισαν, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό και ντοκουμέντα.