Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Θανάσης Παπαγεωργίου με ανάρτηση του στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook γράφει για τη σημερινή (27/3) Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου “καυτηριάζοντας” σημαντικά σοβαρά ζητήματα, όπως η θεατρική παιδεία στη σημερινή πραγματικότητα.
ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ (ΠΟΙΟΥ;) ΘΕΑΤΡΟΥ
Αναρωτιέμαι τι να γιορτάσουμε σήμερα, που η μέρα είναι αφιερωμένη στο Θέατρο; Την ιδέα ή την πραγματικότητα; Την ιδέα τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο με ποιητικές καταθέσεις από διάφορους αναγνωρισμένους που έχουν λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης και μπορούν να στοχάζονται εκ του ασφαλούς. Την ιδέα την ξέρουμε, τη ζήσαμε, την υπηρετήσαμε, την κάναμε εικόνα και ευαγγέλιο και παλέψαμε γι’ αυτήν μια ολόκληρη ζωή. Και παλεύουμε ακόμη όσο μας το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας. Την πραγματικότητα, όμως, τη σημερινή θεατρική πραγματικότητα, που δεν την φανταζόμασταν ούτε στους εφιάλτες μας; Πώς να τη γιορτάσουμε αυτήν; Τι να πρωτογιορτάσουμε, εμείς οι Έλληνες ηθοποιοί, σήμερα, 27 Μάρτη, Ημέρα του Θεάτρου; Την απουσία της θεατρικής παιδείας, συνδυασμένης με έναν, ελληνικής αποκλειστικότητας, κρατικό ζαμανφουτισμό γι’ αυτήν, με αποτέλεσμα τις εκατοντάδες δυστυχισμένες υπάρξεις που εκκολάπτονται μέσα σε εργαστήρια δημιουργίας ψευδαισθήσεων; Ή να γιορτάσουμε το θέατρο των πονηρών επιχειρηματιών, που αυξάνονται και πληθύνονται, – πώς νομίζεις γέμισαν οι λεωφόροι με τεράστια πανό εκατοντάδων ‘’πολιτιστικών’’ προϊόντων – και που θησαυρίζουν προσφέροντας κοκαλάκια και ψίχουλα σε ματαιόδοξους ωρομίσθιους Ρωμαίους και Ιουλιέτες; Να γιορτάσουμε το νέο φρούτο, τις Βιοτεχνίες θεάτρου – που και αυτές αυξάνονται και πληθύνονται – με τις είκοσι και τις τριάντα παραγωγές(φτάσαμε τις εκατόν τόσες ‘αίθουσες’ και τις τρεις χιλιάδες πρεμιέρες) με τις περίεργες ανησυχίες; Να γιορτάσουμε τα Ιδρυματικά σουπερμάρκετ που διαθέτουν από ‘ρηξικέλευθες’ ντόπιες προτάσεις, μέχρι επαναστατικές εκφραστικές φόρμες, σαπουνομαλακίες μιας αποβλακωμένης Ευρώπης; (Θυμήθηκα τα Φαμπρικά παλλόμενα πέη και κάτι εγχώρια πισωκολλητά υψηλής αισθητικής για πολύ προχωρημένους…). Να γιορτάσουμε μήπως την υποτίμηση της Τέχνης μας από τον Τύπο, στον οποίο οι στήλες των θεαμάτων τείνουν να εξαφανιστούν, οι περισσότεροι καλλιτεχνικοί συντάκτες συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε άγνοια, βλακεία και ημιμάθεια, η θεατρική κριτική έχει προσαράξει στα πιο χαμηλά σκαλοπάτια της αποστολής της και μία, ανερυθρίαστα πληρωμένη τακτική του εκδότη, βαφτίζει μοναδικούς και μέγιστους όποιους κοινώς και κυνικώς ‘’τα ακουμπάνε’’; Ή, τέλος, να γιορτάσουμε την αγωνιστικότητά μας ως κλάδου: αυτή την πολύχρονη ραστώνη μας, που διακόπτεται από το ‘επαναστατικό’ κομμάτι του κλάδου μας, μόνον όταν θίγονται κάποια συμφέροντα μερικών ομοϊδεατών;
Κάθε τέτοια μέρα του χρόνου ξυπνάει μια διαμαρτυρία, που μερικοί συνάδελφοι την καταλαβαίνουν. Γιατί κάθε τέτοια μέρα γιορτάζουμε την ημέρα της Ιδέας του Θεάτρου, αλλά σπάνια μιλάμε για το πόσο απομακρυνόμαστε από αυτήν. Ξεχνάμε να φωνάξουμε την ανησυχία μας που σε λίγο θα πουλιέται το Θέατρο στις λαϊκές αγορές. Για το ότι εδώ στην Ελλάδα σε λίγο καιρό κάθε πολυκατοικία θα ‘χει την αίθουσά της και κάθε διαμέρισμα τον πρωταγωνιστή του, χωρίς να παίρνουμε το παραμικρό μέτρο για να προστατεύσουμε το ΘΕΑΤΡΟ. Και όλα αυτά, στο όνομα της ‘’ανάγκης μας για έκφραση’’, τρομάρα μας!..
O Θανάσης Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Καισαριανή στις 16 Φεβρουαρίου του 1938. Σπούδασε Θέατρο στη Δραματική Σχολή του Χρήστου Βαχλιώτη. Η πρώτη του θεατρική εμφάνιση γίνεται το 1962 στο θίασο του Κ. Λειβαδέα. Μέχρι το 1965 συνεργάζεται με τους θιάσους Β. Διαμαντόπουλου-Μ. Αλκαίου, Τίτου Βανδή, Μιράντας-Μπάρκουλη, Ηνωμένων Καλλιτεχνών, Ελευθέρας Σκηνής κ.ά. οπότε εγκαταλείπει το θέατρο και ασχολείται με τον Κινηματογράφο, γυρίζοντας σαν σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός την ταινία Επί εσχάτη προδοσία(1968).
Το 1969 ιδρύει στην Κοκκινιά μαζί με τη Λήδα Πρωτοψάλτη και τον Τάκη Καλφόπουλο τον θίασο ‘Βήματα’. Η πρώτη του σκηνοθεσία είναι «Η αυλή των θαυμάτων» του Καμπανέλλη. Η δικτατορία διαλύει τον θίασο μετά από λίγους μήνες και αφού είχε προλάβει να μεταφέρει τις δραστηριότητές του στο Θέατρο Φλορίντα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Το 1971 ιδρύει μαζί με την ηθοποιό Ελ. Καρπέτα το Θέατρο ΣΤΟΑ, το οποίο διευθύνει μόνος του από το 1974 έως σήμερα που διανύει την 48η (2018-2019) θεατρική του περίοδο.
Έχει σκηνοθετήσει στο Εθνικό Θέατρο και στην τηλεόραση θεατρικά έργα για το Θέατρο της Δευτέρας. Επίσης σκηνοθέτησε, μαζί με τον Πολ Σκλάβο, και πρωταγωνίστησε στη σειρά «Μαντάμ Σουσού».
Έχει γράψει πέντε θεατρικά έργα, τα «89,90fm stereo», «Άντε γεια» (εκδ. Κέδρος), «Τελεία gr» (εκδ. ΣΤΟΑ), «Ακούω ήχον κώδωνος» και «Αντριάνα» (εκδ. ΣΤΟΑ) τα οποία παίχτηκαν όλα στη Στοά σε δική του σκηνοθεσία.
Το πρώτο του βραβείο ήταν από το Φεστιβάλ Ιθάκης το 1974 για καλύτερη παράσταση συνόλου στο «Σκιάχτρο» του Πέτερ Βάϊς. Το 1976, από το ίδιο φεστιβάλ, παίρνει το βραβείο καλύτερης παράστασης για το «Χάσαμε τη θεία, στοπ». Το 2000 βραβεύτηκε με το βραβείο Κουν για τη σκηνοθεσία του στο έργο «La cumparsita» του Παν. Μέντη. Το 2001 βραβεύτηκε από το περιοδικό Αθηνόραμα με τρία πρώτα βραβεία για την παράσταση «Εκάβη» του Ευριπίδη (σκηνοθεσίας, παράστασης, φωτισμών). Το 2002, στον ίδιο διαγωνισμό, βραβεύεται με το 2ο βραβείο σκηνοθεσίας και το 2ο καλύτερης παράστασης για το θεατρικό «Ακούω ήχον κώδωνος», ένα έργο που έγραψε ο ίδιος χρησιμοποιώντας πεζά κείμενα, λεζάντες, ποιήματα, αποσπάσματα έργων κλπ. από έργα του Μποστ. Το 2005 τιμήθηκε με το βραβείο «Φώτος Πολίτης» για την συνολική προσφορά του στο θέατρο. Το 2017 πήρε το βραβείο δεύτερου αντρικού ρόλου, από την Ακαδημία Κινηματογράφου για τον ρόλο του κ. Νίκου, στην ταινία της Ελίνας Ψύκου «Ο γιος της Σοφίας».
Έχει διδάξει υποκριτική στις σχολές Π. Μ. Βεάκη, Π. Κατσέλη και Εθνικό Ωδείο και σειρά μαθημάτων στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Το 1990-1993 δημιούργησε δικό του θεατρικό εργαστήρι με μαθητές κυρίως φοιτητές του Θεατρολογικού Τμήματος της Φιλοσοφικής Αθηνών. Υπήρξε διευθυντής της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών (2005-2006).
Από το 1980 μέχρι το 2004 υπήρξε μέλος διαφόρων επιτροπών του Υπουργείου Πολιτισμού για θέματα Πολιτιστικής Πολιτικής, Δραματικών Σχολών, Βράβευσης Θεατρικών Συγγραφέων. Μέλος του Δ.Σ. του Θεατρικού Μουσείου. Από το 2015-2018 διετέλεσε Πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου.
Το διάστημα αυτό (μέχρι 21/4) πρωταγωνιστεί στον μονόλογο «Εγώ ο Μάρκος Βαμβακάρης» στο θέατρο Στοά (Μπισκίνη 55, Ζωγράφου 210770 2830)