Χάρης Μεγαλυνός: «Την αισθητική μου διαμόρφωση την οφείλω στις γυναικείες προσωπικότητες του περιβάλλοντός μου»

Ο Χάρης Μεγαλυνός επιστρέφοντας μετά απο καιρό στον ποιητικό χώρο με την ποιητική του συλλογή «Πενήντα» των εκδόσεων Ίκαρος μας εξιστορεί αναμνήσεις και συμβάντα του παρελθόντος του τονίζοντας ότι το μόνο που αλλάζει με το πέρας των χρόνων είναι ότι ίσως χάνουμε άτομα που αγαπάμε. Με αφορμή το βιβλίο του και με την αφοπλιστική ειλικρίνεια όσον αφορά την αποχή των Ελλήνων προς την ποίηση, προτάσσει την αυθεντικότητα, ενάντια στη σύγχρονη κοινωνία ενώ σαφέστατα ξεκαθαρίζει ότι η ανθρώπινη και επικοινωνιακή του προσωπικότητα βρίσκεται στις ημέρες του παρελθόντος.

Κύριε Μεγαλυνέ, πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και πιο συγκεκριμένα με την ποίηση και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε; Αν σας έλεγα ότι δεν γνωρίζω θα με πιστεύατε; Επίσης αν έλεγα ότι την αισθητική μου διαμόρφωση, από πολύ νωρίς, την οφείλω στις γυναικείες προσωπικότητες του περιβάλλοντός μου, την αδελφή μου, την μητέρα μου, τις θείες μου, θα ήταν αρκετό;

Γράφετε μόνο ποιήματα ή ασχολείστε και με τη λογοτεχνία; Επειδή είμαι κακομαθημένος και τεμπέλης, μόνο με την αισθητική μορφή της ποίησης μπορώ να τα βγάλω πέρα. Άλλωστε νομίζω, ότι η ενότης των προσπαθειών αρκεί. Στις περισσότερες των περιπτώσεων βέβαια.

Οι Έλληνες αναγνώστες πιστεύετε ότι διαβάζουν ποίηση; Αν το πίστευα θα ήμουν φαιδρός. Ο Τσαρούχης έχει πει ότι η Τέχνη, γενικώς, είναι salon, σαλόνι. Δεν είναι καλλιμάρμαρο ούτε γήπεδο.

Πλέον οι περισσότεροι νέοι γράφουν ποίηση. Παλαιότερα περίμεναν με αγωνία να αποκτήσει οντότητα η πρώτη τους ποιητική συλλογή. Σήμερα ανεβάζουν τα ποιήματά τους στο διαδίκτυο. Αυτή η εξέλιξη μπορεί να βοηθήσει την ποίηση ή όχι; Ο Μολιέρος συνήθιζε να διαβάζει τα έργα του στην καμαριέρα του κι εγώ τα διάβαζα από μικρός στην οικογένειά μου, στους φίλους μου. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί την προσπάθεια ότι όσοι γράφουν πρέπει να διαβάζουν τα μεγάλα ποιητικά πρότυπα, τους σπουδαίους ποιητές.

Η ποίηση είναι μια τέχνη ανέξοδη, ούτε ωδεία, ούτε ακριβά τελάρα, χρώματα και ειδικά σχολεία είναι αναγκαία στην περίπτωσή της. Μόνο χαρακτήρα και λεπτό γούστο.

Από πού αντλείτε την έμπνευση για την συγγραφή των ποιημάτων σας; Από τον έρωτα με την ευρεία έννοια. Από την αγάπη.

Ποια ήταν η αφορμή για να εκδοθεί η ποιητική σας συλλογή σας «Πενήντα»; Ο εκδότης μου, η κυρία Κατερίνα Καρύδη. Και ο χρόνος.

Σε κάποιο σημείο του ποιήματος “Ημέρα” περιγράφεται η διαφορά της ημέρας του τότε και του τώρα. Τι αλλάζει, λοιπόν, στην καθημερινότητα του κάθε ανθρώπου καθώς περνάνε τα χρόνια; Τίποτα σχεδόν, εκτός ίσως ότι χάνουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Στην αρχή του ποιήματος “2004 εναντίον 1970” σχηματίζεται η απορία «Γιατί το 2004 κατέβηκε να συναντήσει το 1970» και αναφέρετε «Πάνω στο μαργαριταρένιο δέρμα του 2004, το ωχρό και μαραμένο τα τριανταφυλλένια ούλα και οι νεαροί γομφίοι του 1970 ταιριάζουν πολύ». Γιατί συμβαίνει αυτό τι κάνει αυτές τις δύο χρονολογίες να συμβαδίζουν και τελικά να ταιριάζουν;» Κατ’αρχάς δεν ταιριάζουν και πολύ. Μου κάνει όμως εντύπωση που διαλέξατε ένα αφηγηματικό ποίημα, που η μόνη παραδοξότητά του είναι ότι εμφανίζει δυο χρονιές απομακρυσμένες η μια απ’ την άλλη να συναντιούνται σαν να ήσαν ανθρώπινα όντα στα ντόκ ενός λιμανιού,προφανώς του Πειραιά. Κι επειδή ακριβώς απουσιάζουν οι άνθρωποι, τα ανθρώπινα όντα, κάνει την σκηνή ακόμα πιο εφιαλτική, με μια χιουμοριστική, αλληγορική διάσταση. Άλλωστε όλοι μας δεν συναποτελούμαστε από τον χρόνο;

Η ποιητική συλλογή “Πενήντα” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.