Η μουσικοθεατρική παράσταση «Με τα μάτια των μεγάλων κοριτσιών» περιέχει ότι χρειάζεται για να αγαπηθεί από το κοινό. Όμορφες μουσικές μελωδίες ροκ τζαζ και μιούζικαλ ακουσμάτων, αγάπη για την τέχνη και φυσικά ένα θίασο τριών ταλαντούχων γυναικών ανάμεσα τους και η Φανή Γέμτου. Ένα έργο αφιερωμένο στον έρωτα και στις εκδοχές του σκηνοθετημένο από τις τρεις πρωταγωνίστριες με κοινό σημείο την αφοσίωση, την επικοινωνία και κυρίως την αρμονική συνεργασία μεταξύ τους.
Κυρία Γέμτου πότε ξεκινήσατε την ενασχόληση σας με το θέατρο;
Από μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ήταν ένα όνειρο που, καθώς μεγάλωνα, άρχισε να γίνεται στόχος. Είμαι από τους ηθοποιούς που ανακάλυψαν πολύ νωρίς μέσα τους το μικρόβιο του θεάτρου. Από την πρώτη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι το θέατρο με συγκινεί και με γοητεύει βαθιά, μέχρι και σήμερα, φυλάω αυτή τη σχέση μέσα μου ως κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο.
Πως νιώσατε στο τέλος της πρώτης σας παράστασης;
Στην αρχή της πρώτης μου παράστασης υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δε θα το ξανακάνω ποτέ και στο τέλος της απλώς το αναίρεσα. Άγχος είναι φυσικά ο λόγος. Αυτή η απόλυτη έκθεση του ηθοποιού παίζει με τα όρια του ανθρώπου. Πρόκειται για μια αρκετά διπολική διαδικασία που τρομάζει και παράλληλα μαγεύει. Μέσα στα χρόνια προσπαθώ να βρω ισορροπίες στη διαχείριση, όπως φαντάζομαι κι όλοι οι συνάδελφοί μου.
Η στιγμή που νιώθετε την επιβράβευση είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεστε ότι η εκάστοτε παράσταση έχει αγαπηθεί από το κοινό ή ο προσωπικός σας κόπος είναι από μόνος του ένα στοιχείο θαυμασμού ανεξαρτήτως αποτελέσματος;
Όλα παίζουν ρόλο, σαφώς. Ωστόσο εγώ νιώθω ικανοποιημένη, όταν πιστεύω στ’ αλήθεια σε μια καλλιτεχνική προσπάθεια ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Δεν έχω ανάγκη μέσα μου, δηλαδή, τον αντίκτυπο που έχει στο κοινό η δουλειά μου για να την δικαιολογήσω, να την αγαπήσω ή να την υποστηρίξω. Αρκεί να συγκινεί εμένα. Ωστόσο, αν συγκινεί και μεγάλο μέρος του κόσμου, αυτό αυτόματα δικαιώνει την προσπάθεια. Γιατί το θέατρο πάνω από όλα είναι επικοινωνία κι ανταλλαγή.
Η υποκριτική ή σκηνοθεσία και γενικά το κομμάτι της τέχνης που ασχολείστε, είναι μια αγάπη που καταφέρατε να κάνετε επάγγελμα ή αποτελεί καθαρά μια επιχειρηματική πρόταση από εσάς που όμως τη σπουδάσατε και την κάνετε με μεράκι;
Επιχειρηματική σε καμία περίπτωση. Άλλωστε δεν είμαι καλή στην επιχειρηματική διαδικασία. Καθαρή αγάπη είναι κι απόλυτο δόσιμο. Θα έλεγα μάλιστα πως μόλις πριν ελάχιστα χρόνια συνειδητοποίησα πως καλό θα ήταν να αντιμετωπίζω τις καλλιτεχνικές μου δραστηριότητες κι ως επάγγελμα, πέρα από φιλοσοφία ζωής.
Πείτε μας λίγα λόγια για την μουσικοθεατρική παράσταση που έχετε επιμεληθεί και θα παρουσιαστεί για τρεις μοναδικές βραδιές στο Χυτήριο;
Πρόκειται για μια συναυλία που πραγματεύεται εκείνον τον έρωτα που μέσα στα χρόνια αποδεικνύεται μικρός, γελοίος, αστείος, μισακός, ανύπαρκτος. Τον έρωτα εκείνον που σαφώς έρχεται σε αντιδιαστολή με το μεγαλείο του βαθύ έρωτα, που δεν συναντάμε συχνά, παρ’ όλο που νομίζουμε πως κάθε φορά είμαστε οι εκλεκτοί του. Μέχρι να πατήσεις την μπανανόφλουδα, όλα μοιάζουν ροζ. Κι αυτή η διαδικασία κρύβει την κωμωδία και το δράμα της, ποιος δεν το ξέρει άλλωστε; Στη συναυλία μας, λοιπόν, τρεις γυναίκες διηγούνται και τραγουδούν για ζωές, ιστορίες και γεγονότα που φανερώνουν εκφάνσεις του έρωτα-μπανανόφλουδα. Με ιδιαίτερα σουρεαλιστικό χιούμορ και με ευρηματικό πάντρεμα των μουσικών ειδών (τζαζ, μιούζικαλ και ροκ τραγούδια, ελληνικά και ξένα) τέσσερις μουσικοί και τρεις ερμηνεύτριες ανοίγουν μια σκωπτική κλειδαρότρυπα στον κόσμο του ασύμβατου έρωτα.
Πως “συλλάβατε” την ιδέα να συνδυάσετε την παράσταση με μουσικά ακούσματα ροκ, μιούζικαλ και τζαζ;
Η Μαρούσκα, η Έλλη κι εγώ έχουμε διανύσει διαφορετικές μουσικές διαδρομές. Μας φάνηκε πολύ θελκτικό να παντρέψουμε τα μουσικά είδη (ροκ, τζαζ, μιούζικαλ), κάτω από το πρίσμα μιας θεματικής που ευνοεί τα μπερδέματα και τα ιδιότροπα παντρέματα: της θεματικής του ασύμβατου έρωτα. Έτσι, οι ερωτικές ιστορίες που λέγονται επί σκηνής, τραγουδιούνται, παράλληλα, μέσα από ευρηματικά μπλεξίματα των ειδών, πράγμα που ενισχύεται κι υποστηρίζεται τόσο μέσα από τις ενορχηστρώσεις, όσο και μέσα από τα σουρεαλιστικά κείμενα που διαμορφώνουν τις ιστορίες.
Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο που θα θέλατε να μοιραστείτε με εμάς, κάτι που να σας συντάραξε, να “έμεινε” στην μνήμη σας κατά την διάρκεια προετοιμασία της παράστασης;
Αυτό που κρατάω στην καρδιά μου, για το οποίο νιώθω υπερήφανη, είναι η κοινή άτυπη συμφωνία που προέκυψε με όλους τους συνεργάτες μας, που παρέμειναν και πάλεψαν για το αποτέλεσμα, να δημιουργήσουμε μη «ασφαλείς» μουσικές διαδρομές και μη αναμενόμενα παντρέματα, προκειμένου να πούμε την ιστορία μας με ιδιαίτερο τρόπο. Είναι κάτι που μας έβαλε σε μεγαλύτερο κόπο, αλλά εξάσκησε την αισθητική μας, ξυπνώντας μας προβληματισμούς και σκέψεις γύρω από πολλά καλλιτεχνικά θέματα κι όχι μόνο. Αγαπώ τέτοιου είδους συνεργασίες. Συνεργασίες που σε ξεβολεύουν.
Βλέπουμε ότι εκτός από την ερμηνεία έχετε αναλάβει την σκηνοθεσία αλλά και το κείμενο της παράστασης. Αντιμετωπίσατε κάποια δυσκολία στο συνδυασμό τους;
Σκηνοθεσία κάνουμε και οι τρεις μας (η Μαρούσκα, η Έλλη κι εγώ), πάνω σε μια ιδέα που έκτισα. Θέλοντας να υποστηρίξω αυτή την επιλογή μας, να παντρέψουμε δηλαδή τα μουσικά είδη, δημιούργησα ένα σύμπαν ερωτικών εκδοχών που παρουσιάζονται με ποιητικό, σουρεαλιστικό λόγο. Μέσα από αυτή τη σουρεαλιστική, σκωπτική, ποιητική ματιά βάζω το δικό μου λιθαράκι, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα που πιστεύω ότι ταιριάζει σε αυτές τις ασύμβατες, παρανοϊκές ή και γελοίες καταστάσεις, είτε είναι δραματικές, είτε είναι κωμικές. Η δυσκολία προκύπτει μέχρι να βρεις τα κλειδιά που δένουν όλες τις ιδέες μαζί. Εκ των υστέρων όλα αρχίζουν να κυλούν αρμονικά και να εξελίσσονται.
Οι τρεις σας έχετε ξανασυνεργαστεί και ποια είναι η εμπειρία σας από τις προηγούμενες και την τωρινή σας συνεργασία;
Η συναυλία μας παρουσιάζεται από το 2014. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε δουλέψει πολύ οι τρεις μας και έχουμε ζυμωθεί μεταξύ μας μέσα στα χρόνια. Είμαστε τρεις έντονες προσωπικότητες, που δουλεύουμε πολύ, επικοινωνούμε, ανταλλάσσουμε σκέψεις, συγκρουόμαστε, αποφασίζουμε από κοινού και προχωράμε. Κάθε ομάδα συνεργασίας έχει τους δικούς της κανόνες. Εμείς έχουμε βρει μοτίβα καλής επικοινωνίας και συνεργαζόμαστε όμορφα, προκειμένου να φέρουμε εις πέρας τη δουλειά μας που τόσο αγαπάμε. Εξελισσόμαστε και οι τρεις μας, τόσο ως άνθρωποι, όσο κι ως καλλιτέχνες, στο πλαίσιο αυτής της διαδρομής. Κι αυτό είναι, ίσως, το πιο ενδιαφέρον από όλα.
Info: Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2019, Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2019 και Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2020 – αυστηρά 12 τα μεσάνυχτα στο Χυτήριο.