O Γιώργος Χρονόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979 όπου ζει και εργάζεται μόνιμα ως μουσικός. Μετά την αποφοίτησή του από το Μουσικό Λύκειο Παλλήνης, σπούδασε στο τμήμα Ηλεκτρονικών Υπολογιστικών Συστημάτων στο ΤΕΙ Πειραιά ενώ παράλληλα ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Εθνικό Ωδείο, παίρνοντας το Πτυχίο Αρμονίας το 1999. Από τότε ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και τη διδασκαλία αυτής. Η ενασχόλησή του με την ζωγραφική ξεκινάει το 2016. Από τότε, συμμετέχει σε ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και στο εξωτερικό, ως μέλος των ελληνικών ομάδων του International Watercolor Society (IWS) και του Fabriano in Αquarello.
Συμμετέχετε στην έκθεση «Χρώμα σε νερό ΙΙΙ: Θάλασσα και Πόλη» που οργανώνει ο εικαστικός επιμελητής Πάρης Καπράλος σε συνεργασία με την Chili Art Gallery, η οποία εγκαινιάζεται στις 25 Ιουνίου 2020. Πείτε μας δυο λόγια
Το θέμα της συγκεκριμένης έκθεσης αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό που ο ίδιος κάνω στη ζωγραφική. Χρώμα σε νερό: Το αγαπημένο μου μέσο. Θάλασσα και πόλη: Το αγαπημένο μου θέμα. Η έκθεση «Χρώμα σε νερό I» που διεξήχθη τον Ιούλιο του 2019 σε επιμέλεια Πάρη Καπράλου αποτελεί άλλωστε και την πρώτη έκθεση στην οποία συμμετείχα, με τέσσερα έργα. Στη φετινή έκθεση συμμετέχω με δύο έργα, αστικά – θαλασσινά, θα έλεγα.
Εκτιμώ πολύ τον Πάρη Καπράλο και τον ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και τη στήριξη στο έργο μου από την αρχή αυτής της πορείας, αλλά και για τη διαρκή και ουσιαστική του προσπάθεια για την ανάδειξη και την εξέλιξη της υδατογραφίας στην Ελλάδα. Είναι επίσης μεγάλη μου χαρά το πολύ υψηλό επίπεδο της έκθεσης αυτής στην οποία συμμετέχουν εξαιρετικοί ζωγράφοι και άνθρωποι που θαυμάζω όπως ο Φώτης Κλογέρης, ο Παύλος Μιχαηλίδης και πολλοί άλλοι σημαντικοί καλλιτέχνες.
Με ποιον τρόπο προσεγγίζετε το θέμα; Είτε στην επιλογή του υδροδιαλυτού μέσου, που αφορά το τεχνικό κομμάτι, είτε προς το ύφος και την οπτική;
Το θέμα είναι η περίοδος, η εποχή, η απεικόνιση των συναισθημάτων της στιγμής. Αυτός είναι και ο λόγος που με κάνει να πιστεύω ότι η επιλογή του θέματος είναι το πιο δύσκολο από όλα τα άλλα. Σηματοδοτεί την απαρχή ενός καλού ή ενός κακού έργου. Τόσο η επιλογή του θέματος, όσο και οι σκέψεις για τη μορφοποίηση του πάνω στο λευκό χαρτί, είναι μία τελετή. Μία διαδικασία πολύ πιο χρονοβόρα από την ίδια τη δημιουργία του. Χρησιμοποιώντας ως μέσον τις νερομπογιές, οι οποίες δεν συγχωρούν τα λάθη, πρέπει να δείξεις την ίδια σιγουριά και σοβαρότητα από την πρώτη μέχρι την τελευταία πινελιά. Είναι, όπως και στη ζωή, θέμα σωστών και λάθος αποφάσεων. Όσον αφορά την ίδια τη ζωγραφική, με απασχολεί να δώσω μία ρευστότητα στη στερεή πραγματικότητα, παίζοντας με το φως και θολώνοντας τις βίαιες γραμμές.
Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε στην τέχνη έναν διάλογο μεταξύ αστικού και φυσικού τοπίου που αναζητά μια καινούρια συνθήκη. Που οφείλεται αυτή η ανάγκη;
Θα έλεγα πως είναι μία συνθήκη πιο πολύ εξαναγκασμού, παρά ανάγκης. Ο καλλιτέχνης, ο άνθρωπος, περιστοιχίζεται από το αστικό τοπίο όσο ποτέ άλλοτε. Η ανάγκη προκύπτει από τη συνειδητοποίηση της «μη φυσιολογικότητας» που βιώνει, η οποία μετατρέπεται σε ανάγκη για την οποιασδήποτε μορφής παραπομπή στη φύση. Ο διάλογος μεταξύ αστικού και φυσικού τοπίου στην τέχνη, νομίζω ότι αναζητά- και θα αναζητά πάντα- καινούργιες συνθήκες.
Μουσικός, με πτυχίο αρμονίας από το Εθνικό Ωδείο και απόφοιτος του ΤΕΙ Πειραιά του Τμήματος Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστικών Συστημάτων. Πώς προέκυψε η ζωγραφική στην ζωή σας;
Θα θυμηθώ την καθηγήτρια εικαστικών που είχα στο Μουσικό Γυμνάσιο, η οποία επέμενε από νωρίς να δώσω εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών. Τώρα πια μετανιώνω που δεν την άκουσα ποτέ. Η ζωγραφική υπήρχε πάντα στη ζωή μου, στο παρασκήνιο όμως. Σαν σκέψη, σαν άλλος ένας τρόπος να εκφραστώ που απλά ποτέ όμως δεν είχα χρησιμοποιήσει. Σαν παιδί δεν έκανα παιδικές ζωγραφιές. Ήταν «ανώτερες». Ένα παιδί μπορεί να ξεχωρίσει το καλό από το κακό από πολύ μικρή ηλικία. Το φθινόπωρο του 2016, μετά από μία παύση σχεδόν δύο δεκαετιών και ενώ βρισκόμουν σε μια περίοδο μοναχικότητας, ένα κομμάτι χαρτί και ένα μολύβι ήταν αυτά που με παρακίνησαν και έφτιαξα ένα πορτραίτο. Έτσι έγινε η αρχή ενός νέου πάθους, όπως λέω για μένα, γιατί πιστεύω πως χωρίς πάθος αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Στην πορεία ανακάλυψα τη στενή σχέση που έχουν η μουσική με τη ζωγραφική. Τον στόχο, τον σκοπό και τον πραγματικό λόγο που κάνεις μια πινελιά ή παίζεις μια νότα. Είναι συγκλονιστικές οι ομοιότητες στην αμεσότητα που έχει η κάθε τέχνη.
Πως αντιμετωπίζετε όλη αυτήν την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην τέχνη, μετά τις συνέπειες της πανδημίας; Νιώθετε αισιόδοξος για το μέλλον της;
Όσο αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι και αν νιώθουμε, η τέχνη βρίσκει πάντα το δρόμο της. Είναι αυτή που τελικά θριαμβεύει και ειδικά στις πιο δύσκολες περιόδους της ανθρωπότητας, όπως έχει αποδειχτεί. Οπότε, μέσα στην απαισιοδοξία, θα πρέπει να βρισκόμαστε σε αναμονή μιας σπίθας δημιουργικότητας, η οποία θα μπορούσε τελικά να είναι πιο δυνατή από άλλες, ευκολότερες περιόδους.
Μπορεί να παραμείνει ένας έλληνας καλλιτέχνης στην Ελλάδα και να ξεχωρίσει;
Νιώθω πολύ νεαρός καλλιτεχνικά και επαγγελματικά όσον αφορά τη ζωγραφική, οπότε μου είναι δύσκολο να απαντήσω. Ο καλλιτέχνης που είναι να ξεχωρίσει πάντως, θα ξεχωρίσει παντού.
Μετά και τις τελευταίες ανακοινώσεις της Υπουργού Παιδείας τα καλλιτεχνικά μαθήματα εξορίζονται από το σχολείο. Πως σχολιάζετε αυτή την απόφαση;
Δεν χρειάζεται να διαθέτει κάποιος ιδιαίτερη «σοφία» για να κατανοήσει το μέγεθος του ζητήματος αυτού. Μόνο ανόητοι άνθρωποι, χειραγωγοί, θα μπορούσαν να πράξουν έτσι. Πρόκειται περί λοβοτομής της επόμενης γενιάς. Αν μπορώ να χρησιμοποιήσω και τις τρεις ιδιότητές μου, του καλλιτέχνη, του δασκάλου αλλά και του επιστήμονα, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι όλη η παιδεία, η πραγματική παιδεία, βρίσκεται στην τέχνη.
Πείτε μου τρεις ζωγράφους που σας επηρέασαν και για ποιο λόγο;
Έχω επηρεαστεί αρκετά από τους μεγάλους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους αλλά ακόμα περισσότερο από σύγχρονους ζωγράφους ακουαρέλας. Ξεχωρίζω τον Joseph Zbukvic για την ματιά, τoν Alvaro Castanet για την αφαίρεση και τον Herman Pekel και για τα δύο.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Τα σχέδιά μου είναι πάντα να κάνω αυτό που λέμε «καλή ζωγραφική», το οποίο όπως είχε πει ο Γιάννης Τσαρούχης, είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο.
Μέσα στο επόμενο διάστημα, έχω τη χαρά να συμμετέχω σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις. Από τις 25 Ιουνίου έως 4 Ιουλίου, λοιπόν, συμμετέχω με δύο έργα στην ομαδική έκθεση «Χρώμα σε νερό ΙΙΙ: Θάλασσα και Πόλη» σε επιμέλεια Πάρη Καπράλου, στην Chilli Art Gallery. Από τις 30 Ιουνίου έως τις 4 Ιουλίου, τρία έργα μου θα φιλοξενηθούν στην MYRO GALLERY στη Θεσσαλονίκη, για την ομαδική έκθεση με θέμα «Τι θα πει ο κόσμος;», σε επιμέλεια Πάρη Καπράλου. Μεσολαβεί μια έκθεση τον Ιούλιο στην Αθήνα με την artnumber23, της οποίας οι λεπτομερείς θα ανακοινωθούν μέσα στις επόμενες ημέρες. Και στις 25 Ιουλίου εγκαινιάζεται στην Κέρκυρα η έκθεση «Χρώμα σε νερό IV» με θέμα «Η απήδαλος ναυς» στην οποία θα συμμετέχω με τέσσερα έργα.
Παράλληλα, προετοιμάζομαι για τον Μάιο του 2021, όπου με την ελληνική ομάδα του Fabriano in Aquarello, θα συμμετέχω σε ένα από τα μεγαλύτερα events ακουαρέλας παγκοσμίως, στο Fabriano της Ιταλίας, ενώ από το φθινόπωρο αναμένονται να ανακοινωθούν και πολλές δράσεις της IWS Greece (International Watercolor Society), που συμμετέχω επίσης με την ελληνική ομάδα.
Καλλιτεχνική δήλωση (statement) Η πάλη του νερού με την βαρύτητα και η αδιαπραγμάτευτη κίνησή του δίχως όρια πάνω στο χαρτί, σηματοδοτούν την απαρχή της δημιουργίας για μένα. Σκοπός της δημιουργίας δεν είναι η υποταγή του νερού στην θέληση του πινέλου αλλά η συνεργασία των δύο. Όταν αυτό επιτυγχάνεται, το αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται από τη ρευστή απεικόνιση μιας στέρεης πραγματικότητας.
Περισσότερες πληροφορίες: facebook.com/giochronart/ instagram.com/giochronart