Σπύρος Πούλης: «Τα θέατρα ήταν τα πρώτα που έκλεισαν και τα τελευταία που άνοιξαν. Οι ηθοποιοί ακυρωθήκαμε εντελώς»

Μερικές ημέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Δεν ακούω, δε βλέπω, δε μιλάω» σε σκηνοθεσία Σπύρου Σπαντίδα, ο αγαπημένος ηθοποιός Σπύρος Πούλης μοιράζεται μαζί μας τον ενθουσιασμό του που θα βρεθεί πάλι κοντά στο αγαπημένο του κοινό και μάλιστα, με ένα ξεκαρδιστικό έργο , πλάι σε αξιόλογους συνεργάτες. Παράλληλα, μας μιλάει για την όμορφη πλευρά της ζωής και την απόφαση του να παραμένει αισιόδοξος και ευγενής. Η σάτιρα έχει όρια; Ο σπουδαίος κωμικός μας δίνει την απάντηση.

Πρεμιέρα στο Βεάκειο θέατρο, στις 7 Ιουλίου, για την απολαυστική κωμωδία που πρωταγωνιστείτε «Δεν ακούω, δε βλέπω, δε μιλάω» σε κείμενο Γιώργου Θεοδοσιάδη. Πείτε μας δυο λόγια

Αυτό το έργο παίχτηκε πριν 25 χρόνια, περίπου και σε τακτά χρονικά διαστήματα το ανεβάζουμε. Το κείμενο έχει γράψει ο υπέροχος Γιώργος Θεοδοσιάδης και είναι εμπνευσμένο από έναν ινδικό μύθο. Η ιστορία έχει να κάνει με τρεις ανθρώπους που έχουν πρόβλημα ακοής, όρασης και ομιλίας. Είναι φίλοι, συγκάτοικοι, ζούνε μια φυσιολογική ζωή, δουλεύουν και στηρίζουν ο ένας τον άλλον. Ξαφνικά, στην ζωή τους μπαίνει ένα κορίτσι και το ερωτεύονται και οι τρεις. Ο καθένας προσπαθεί από την πλευρά του να το κατακτήσει. Ακούνε ότι θέλουν, βλέπουν ότι θέλουν, λένε ότι θέλουν φτάνοντας σε ακραία ξεκαρδιστικές καταστάσεις.

Η συγκεκριμένη παράσταση έχει μια ιστορία πολλών χρόνων. Με σταθερές αξίες εσάς και τον Σπύρο Σπαντίδα, αλλά και νέους συνεργάτες που προστίθενται κάθε φορά στην όμορφη παρέα σας, χαρίζετε κάθε φορά γέλιο και συγκίνηση στον κόσμο που έρχεται να σας δει. Φέτος, ποιους θα έχετε μαζί σας;

Με τον Σπύρο Σπαντίδα είμαστε μαζί, σταθερά, από την πρώτη διανομή και κάθε φορά έχω τη χαρά να συνεργάζομαι με τους καλύτερους. Φέτος, θα βρεθούμε στην σκηνή με τον Σταύρο Νικολαΐδη και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Τον εκτιμώ πολύ και ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο. Καθώς, και η νεότερη της παρέας, η Μυριέλλα  Κουρεντή, που έχουμε συνεργαστεί ξανά στο σήριαλ «Ένας μήνας και κάτι», την πρώτη της δουλειά νομίζω, οπότε, τώρα και στο θέατρο. Είναι ένα ταλαντούχο κορίτσι και έχουμε δέσει ωραία. 

Είναι τέτοιο το κείμενο που συχνά αυτοσχεδιάζετε. Υπάρχουν θεατές που έρχονται ξανά και ξανά να σας δουν, γιατί είναι σαν να ανακαλύπτουν από την αρχή το έργο. Τι είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να έχει αγαπήσει τόσο την συγκεκριμένη παράσταση;

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

 Η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένα φανατικό κοινό που μας ακολουθεί και είμαι ευγνώμων για αυτό. Είναι το κείμενο πολύ δυνατό και βασίζεται πολύ στον αυτοσχεδιασμό. Το θέατρο είναι ομαδική δουλειά. Όταν δένει ωραία η ομάδα βγαίνει και ωραία η συνεργασία πάνω στη σκηνή. Αυτό φτάνει και κάτω. Κάθε φορά γεννιούνται καινούρια πράγματα που δεν τα περιμένουμε ούτε εμείς οι ίδιοι. Είναι κατά κάποιον τρόπο έκπληξη και για εμάς τι θα κάνει πάνω στην σκηνή ο Σπύρος, ο Σταύρος ή εγώ. Είναι μια καθαρή κωμωδία χωρίς ψεύτικα πράγματα, είναι ένα πολύ αληθινό έργο.

Είναι δύσκολο για έναν ηθοποιό να αυτοσχεδιάζει πάνω στην σκηνή;

Εγώ είμαι λίγο από αυτούς τους ηθοποιούς. Όταν μου επιτρέπεται από το κείμενο να μπορώ να προσθέσω ή να αλλάξω κάτι το κάνω, μου αρέσει.

Όχι, μόνο σε λόγια, αλλά και σε ερμηνεία. Δεν ξέρω πως συμβαίνει αυτό με εμένα, μου βγαίνει εκείνη την στιγμή. Δεν το προσχεδιάζω. Με παρασύρει πάντα ο συνάδελφος, ο συμπαίχτης μου, να το πω πιο απλά. Πάντα παίρνω από τον απέναντί μου. Όταν βρω έδαφος απογειώνομαι. Εκεί βασίζεται και ο αυτοσχεδιασμός, στην χημεία που δημιουργείται. Ο ένας οδηγεί τον άλλον.

Είστε από τους καλύτερους κωμικούς ηθοποιούς της γενιά σας. Πολλοί σας συγκρίνουν με σπουδαίες προσωπικότητες του κλασικού, ελληνικού κινηματογράφου. Είναι δύσκολο να κάνετε τους ανθρώπους να γελάνε;

Ναι, είναι δύσκολο να κάνεις τους ανθρώπους να γελάνε. Είναι δύσκολο γενικά να γελάνε οι άνθρωποι. Εμένα, θα τολμήσω να πω πως μου είναι εύκολο. Μου αρέσει και για αυτό, ίσως, να μου είναι εύκολο. Θέλω να βλέπω τους ανθρώπους χαρούμενους. Είμαι, έτσι, από την φύση μου, αισιόδοξος. Προσπαθούσα πάντα να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Έτσι, ήμουν από μικρό παιδί. Καμιά φορά η γυναίκα μου μου λέει πως έχω τις κλειστές μου, δεν μιλάω. Τυχαίνει και αυτό. Έχω ανάγκη και εγώ λίγη ξεκούραση, λίγο αποφόρτιση. Όμως, επειδή θέλω να βλέπω γύρω μου χαρούμενους ανθρώπους δεν μπορώ τους γκρινιάρηδες, τους μίζερους. Είναι λίγος ο καιρός που ζούμε, είναι πολύ λίγο το διάστημα για να το διαλύσουμε με μικρότητες. Είναι ένα παιχνίδι για εμένα η ζωή και πρέπει να το παίξουμε μέχρι τέλους.

Σας έχει συμβεί να μην είστε καλά σε προσωπικό επίπεδο και να πρέπει να βγάλετε παράσταση σαν να μην συμβαίνει τίποτα;

Έχει συμβεί αρκετές φορές αυτό. Με θανάτους, με απώλειες, στεναχώριες. Είναι δύσκολο. Και όποιος λέει πως τα ξεχνάς, μόλις, ανέβεις πάνω στο σανίδι λέει ψέματα. Για εμένα είναι δύσκολο. Έχει τύχει να μπω φορτισμένος στην σκηνή και να χρειάζομαι λίγο χρόνο για να πάρω μπρός. Μετά, βέβαια, ξεχνιέσαι, φεύγεις. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη αντίδραση σε αυτό. Μου έχει τύχει να μου βγει και σε πολύ δημιουργική εκτόνωση. Είναι δύσκολη η δουλειά μας. Όμορφη, αλλά και δύσκολη.

Έχει όρια η σάτιρα κι αν ναι ποια είναι αυτά;

Φυσικά, έχει. Όλα τα πράγματα για εμένα έχουν όρια, έτσι, έχει και η σάτιρα. Το πολύ απλό που λέμε η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Δεν μπορείς να ξεπερνάς κάποια όρια. Μπορεί πάνω στην σκηνή να αυτοσχεδιάζεις και να εκφράζεσαι, όμως πρέπει να ξέρεις που να σταματάς. Αυτό το βλέπουμε και στην ζωή μας. Όταν κάνουμε έναν αστείο και κάποιος ενοχλείται οφείλουμε να το σεβαστούμε. Όταν ξεπερνάμε τα όρια πολλά μπορούν να συμβούν. Από το να στεναχωρηθεί ο άλλος, να πληγωθεί ή να μας φέρει τίποτα στο κεφάλι. Νομίζω, πως πρέπει να ισχύει το παν μέτρον άριστον. Δεν μπορείς να ισοπεδώνεις τα πάντα. Εγώ υποδύομαι έναν άνθρωπο με πρόβλημα ακοής, δεν είναι σωστό να τον κάνω με τέτοιο τρόπο έτσι, ώστε να τον λυπηθούνε ή να τον χλευάσω για να βγάλω περισσότερο γέλιο. Κακό γέλιο. Δεν είναι σάτιρα αυτό. Αν δείτε παλιές κλασικές ταινίες με τον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Σταν Λώρελ ή τον Όλιβερ Χάρντυ, σπουδαίοι κωμικοί, σέβονται τους χαρακτήρες τους και το κοινό τους. Δεν ξεφτιλίζουμε τους άλλους για να γελάμε. 

Πως νιώθετε που μετά από παύση τόσων μηνών, λόγω της πανδημίας, θα βρεθείτε πάλι πάνω στην σκηνή παρέα με το κοινό σας;

Είναι κάτι που μου έλειψε πολύ. Όχι, μόνο σε εμένα, αλλά σε όλους τους ηθοποιούς. Εμάς η δουλειά μας είναι αυτή. Τα θέατρα ήταν τα πρώτα που έκλεισαν και τα τελευταία που άνοιξαν. Εμείς ακυρωθήκαμε εντελώς. Αισθανθήκαμε άχρηστοι. Αν δεν υπάρχει άνθρωπος να με δει δεν έχω λόγω ύπαρξης, ως καλλιτέχνης, ως άνθρωπος. Αυτή είναι η δουλειά μου Να μαζεύω 200 ανθρώπους από κάτω και να κάνω θέατρο. Την τέχνη μου. Ξαφνικά, αυτό δεν υπάρχει. Ένας που έχει ένα μαγαζί μπορεί να σερβίρει τους πελάτες του έναν έναν .Πάλι είναι δύσκολο, αλλά για φανταστείτε τους ηθοποιούς. Δεν μπορούν να παίζουν με άδεια θέατρα. Μου έλειψε πολύ και το περιμένω με ανυπομονησία.

Info: Η κωμωδία “Δεν ακούω, δεν βλέπω , δεν μιλάω” ξεκινάει την καλοκαιρινή περιοδεία στις 7 Ιουλίου από το Θέατρο Βεάκειο. Πρωταγωνιστούν οι Σπύρος Πούλης, Σταύρος Νικολαΐδης, Σπύρος Σπαντίδας και Μυριέλλα Κουρεντή. Εισιτήρια εδώ!