Τατού Δέδε: Το καύσιμο μου είναι η αγάπη για τη δημιουργία

Τατού Δέδε. Ηθοποιός, χορεύτρια, μουσικός και σκηνοθέτις. Μας συστήνεται και μας μιλάει για την σκηνοθεσία της παράστασης «Αν αργήσω κοιμήσου». Ένα έργο του σπουδαίου Άκη Δήμου που όπως αναφέρει θα γεμίσει τον θεατή συναισθήματα ελπίζοντας να τον βάλει σε σκέψεις. Μέσα από την αγάπη της προς την κάθε μορφή τέχνης θέλει “να εμπνεύσει, να ενισχύσει, να εμπλουτίσει την καθημερινότητα των ανθρώπων”, όπως άλλωστε οφείλει κάθε καλλιτέχνης.

Κυρία Δέδε είστε μουσικός, ηθοποιός, χορεύτρια και σκηνοθέτις καθώς όπως βλέπω παρουσιάζετε την πρώτη σας αμιγώς θεατρική δουλειά με τη σκηνοθεσία της παράστασης “Αν αργήσω κοιμήσου” του Άκη Δήμου. Ποια από αυτές τις ασχολίες ξεχωρίζετε λίγο περισσότερο και γιατί;
Η παραστατική τέχνη για εμένα είναι μία. Έχει, μάλιστα, πλέον εγκαθιδρυθεί ο όρος interdisciplinary και τα φεστιβάλ παραστατικών τεχνών έχουν αρχίσει και το εντάσσουν στα προγράμματά τους ως ξεχωριστή κατηγορία. Γι’ αυτό μου αρέσει και αγαπώ την δουλειά του σκηνοθέτη- χορογράφου. Γιατί μπορώ και συνθέτω όλα αυτά τα κομμάτια σε ένα παζλ διαφορετικών ανθρώπων, ειδών, ποιοτήτων, συναισθημάτων κλπ. Και όλα στέκονται ίσα, το ένα δίπλα στο άλλο δημιουργώντας κόσμους επάνω στη σκηνή.

Τατού. Παράξενο και ιδιαίτερο όνομα. Να φανταστώ έχετε συνηθίσει να σας ρωτούν στις συνεντεύξεις την ιστορία του ονόματος. Θα ήμουν περίεργη να την μάθω και εγώ όπως και οι αναγνώστες μας.
Η ιστορία τοποθετείται στην παιδική μου ηλικία. Άρχισα να μιλώ νωρίς, απ’ όσο μου έχουν πει, από ενός έτους. Αποφάσισα, λοιπόν, λέγοντας τη θεία μου Τότα, τον νονό μου Τότο, κλπ, να αυτοαποκαλούμαι Τατού. Όποτε με ρωτούσαν λοιπόν σε εκείνη την ηλικία πώς με λένε, απαντούσα με ένα μακρόσυρτο “Τατούουουου”. Κανείς δεν ξέρει γιατί, αλλά εφόσον επέμενα, αποφάσισε η οικογένειά μου να με φωνάζει με αυτό το όνομα. Αργότερα βαφτίστηκα Αγγελική, αλλά πια το Τατού είχε ήδη κυριαρχήσει και έτσι έμεινε.

Μιλήστε μας για σας. Για τις σπουδές και τη μέχρι τώρα πορεία σας. Για τις συνεργασίες σας. Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σας στην τέχνη;
Ξεκίνησα από 6 χρονών παίζοντας πιάνο, στα 18 μου ξεκίνησα τις σπουδές στον χορό και στα 24 σπούδασα υποκριτική. Πήγαινα από το ένα στο άλλο από ανάγκη. Ποτέ δεν ξεχώρισα κάποια τέχνη περισσότερο. Έδινα την ψυχή μου και δούλεψα βαθιά εξίσου σε όλα. Η τέχνη για εμένα είναι μονόδρομος. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς αυτήν. Η πορεία μου ήταν και είναι δύσκολη και σκληρή. Γεμάτη εμπόδια και πτώσεις. Έχει όμως και τόσες μεγάλες χαρές, τόση μεγάλη ικανοποίηση, και πολλή αγάπη. Αγάπη για δημιουργία. Αυτή με τρέφει και αυτή είναι το καύσιμό μου για να συνεχίζω. Το αγαπημένο μου ποίημα φυσικά, είναι η “Ιθάκη” του Καβάφη. Σημασία έχει ο δρόμος, όχι ο προορισμός. Γι’ αυτό συνεχίζω να βαδίζω, και προσπαθώ κάθε νέο βήμα να είναι λίγο καλύτερο από το προηγούμενο.

© Μιχάλης Παππάς

Πως βλέπετε το παρόν και το μέλλον του θεάτρου στη χώρα μας; Υπάρχει χώρος και κυρίως για τα νέα παιδιά, τους πρωτοεμφανιζόμενους;
Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Κανείς δεν το γνωρίζει πιστεύω. Όσο για το παρόν, είμαι απαισιόδοξη. Το θέατρο βρίσκεται σε μία παρακμή. Υπάρχει μεγάλη απαξίωση και προς το ελληνικό θεατρικό κείμενο, αλλά και στα θέατρα τα ίδια. Οι νέοι, πρωτοεμφανιζόμενοι αγωνίζονται σε ένα πέλαγος κακών επιλογών, αδιάφορων ανθρώπων, που το μόνο που τους νοιάζει είναι τα χρήματα. Δεν γίνεται τέχνη έτσι. Οι νέοι άνθρωποι θέλουν οράματα, θέλουν έμπνευση, καθοδήγηση. Και όχι αδιαφορία. Υπάρχουν κάποια μικρά “διαμάντια”, κάποιοι άνθρωποι που νοιάζονται, θέατρα που προσπαθούν αλλά είναι πολύ λίγα και αδύναμα μπροστά στο γενικότερο σύνολο. Ξέρω ότι αυτό που σας λέω είναι απαισιόδοξο, αλλά αισιοδοξώ ότι μιλώντας για αυτό κάποιος θα το δει, κάποιος θα το ακούσει και ίσως τα πράγματα αρχίσουν να αλλάζουν προς το καλύτερο. Η τέχνη θέλει αγάπη και φροντίδα, δεν γίνεται τέχνη με αδιαφορία.

Σε τι βαθμό επηρεάζουν διάφορες εκφάνσεις της καθημερινότητας τα έργα, είτε στον κινηματογράφο είτε στο θέατρο και παντού;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η παραστατική τέχνη καθώς και η τηλεοπτική- κινηματογραφική, οφείλουν να έχουν αναφορές ή και να επηρεάζονται πλήρως από την καθημερινότητα. Οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να είναι αμέτοχοι στην κοινωνία. Μέσα από την τέχνη τους μπορούν, και είναι σημαντικό, να εμπνέουν, να ενισχύουν, να εμπλουτίζουν την καθημερινότητα των ανθρώπων. Να γλυκαίνουν μέσα από τη μουσική τα πρωινά στη δουλειά, να ξεκουράζουν μέσα από τις θεατρικές “ιστορίες” τον κόσμο, να τον εμπνέουν μέσα από μία ταινία. Οι άνθρωποι χρειάζονται τις τέχνες για να θεραπεύονται βλέποντας τον εαυτό τους μέσα σε αυτές. Να νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι, και, φυσικά, να διασκεδάζουν εμπνεόμενοι για ένα καλύτερο αύριο, για μία καλύτερη ποιότητα ζωής.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Θεωρείτε ότι η παράσταση, καθώς αγγίζει το θέμα των μέσω κοινωνικής δικτύωσης και της επιρροής που έχουν στην ζωή μας και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, βάζει τον θεατή σε σκέψεις ή και τον τραβάει να αναλογιστεί και να παρακολουθήσει την παράσταση αυτή;
Ελπίζω πως ναι. Για εμάς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα δεδομένο στη σημερινή ανθρώπινη ζωή. Μέσα από την παράσταση ήθελα να μιλήσω για αυτό. Για το πόσο φυσιολογικό είναι σήμερα να μιλάμε μέσα από βιντεοκλήσεις, να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, ίσως και καλύτερα απ’ ότι από κοντά. Το κείμενο του Άκη Δήμου, όντας σύγχρονο, μου έδωσε τη δυνατότητα να δοκιμάσω πώς θα ήταν κάποιες σχέσεις χαρακτήρων με τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Έτσι, η συνεργάτης μου, Melanie Thewlis, δημιούργησε μία εφαρμογή, ονόματι Cupidgram, μέσα από την οποία κάποιοι από τους ρόλους μας συνομιλούν. Τα υπόλοιπα θα τα δείτε στη σκηνή…

Γιατί κάποιος να έρθει στην παράσταση;
Για να ακούσει το σπουδαίο κείμενο του Άκη Δήμου, ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς, καθώς και να βιώσει ποικιλία συναισθημάτων. Το έργο είναι σπονδυλωτό και ο κάθε ρόλος είναι και ένας ξεχωριστός κόσμος.

Τέλος μεταφέρετε μας σε κάτι που ανακαλύψατε σε σχέση με το έργο ή με τον εαυτό σας κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του.
Αυτό που ανακάλυψα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μας είναι ότι όλα μπορούν να επιτευχθούν όταν αγαπάς αυτό που κάνεις. Και με αυτό θα ήθελα να κλείσω. Να αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Ό, τι και αν είναι αυτό. Να δίνουμε την ψυχή μας και να μοχθούμε για αυτό. Μόνο τότε μπορούμε να ξέρουμε ότι είμαστε στον σωστό δρόμο. Στον δρόμο για την “Ιθάκη”. Να μην αδιαφορούμε. Για τους γύρω μας, για την κοινωνία στην οποία ζούμε. Δουλειά και αγάπη. Αυτό έμαθα από αυτή την προετοιμασία. Σας περιμένουμε να τα μοιραστούμε και μαζί σας.

Info: «Αν αργήσω, κοιμήσου» από τις 24 Φεβρουαρίου, και κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 20:30 στο Faust (Αθηναΐδος 12, Αθήνα / 2103234095)