Με αφορμή την παράσταση «Ανθισμένες μανόλιες» που θα παιχτεί στο Θέατρο Χυτήριο, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κυριακού, η ψυχή του πολυχώρου και καλλιτεχνική διευθύντρια, Βάσια Παναγοπούλου, μάς ανοίγει τις πόρτες σε ένα από τα πιο γνωστά θεατρικά στέκια. Παράλληλα, παίρνει θέση στις τελευταίες εξελίξεις όσο αφορά το άνοιγμα των πολιτιστικών χώρων και δεν διστάζει να τα βάλει με όσους εκμεταλλεύτηκαν την συγκεκριμένη συγκυρία προς όφελος τους, ενώ καλεί τους θεατές να στηρίξουν το θέατρο με τον πιο γλυκό τρόπο.
Πριν λίγες ημέρες λειτούργησαν μετά από τόσο καιρό τα θέατρα με 30% πληρότητα. Τι σημαίνει αυτό το μέτρο για το μέλλον των θεατρικών σκηνών;
Το μέτρο του 30% σηματοδοτεί το τέλος των μικρών θεάτρων και την οριακή επιβίωση των μεγάλων σκηνών. Διότι δεν καταλαβαίνω πώς το σκέφτονται αυτοί που το αποφάσισαν… ότι πριν δηλαδή, με το 30% ήμασταν μια χαρά και είχαμε 70% κέρδος;
Η μερική επιδότηση των κενών θέσεων, κάτι που από το καλοκαίρι ακούγεται, θα μπορούσε να λύσει εν μέρει το πρόβλημα;
Η μερική επιδότηση θα μπορούσε να είναι μια σταγόνα στον ωκεανό της ανέχειας στην οποία καταδικάστηκε το θέατρο και οι εργαζόμενοι του.
Όσες παραγωγές πραγματοποιήθηκαν μέσα στο καλοκαίρι τήρησαν στο ακέραιο όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Ο κόσμος από την πρώτη στιγμή ένιωσε ασφαλής. Κι, όμως η κυβέρνηση υπήρξε προκλητικά δύσπιστη στην επαναλειτουργία τους. Γιατί νιώθουν το θέατρο ως απειλή;
Γιατί ενώ οι θεατρικοί παραγωγοί έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να είναι όλα σύμφωνα με τους κανονισμούς, κάποιοι «πονηροί» χρησιμοποίησαν θεατρικούς χώρους χωρίς να υπολογίσουν τίποτα μπροστά στο κέρδος, διοργάνωσαν άλλου τύπου «εκδηλώσεις» και διαφήμιζαν προκλητικά sold out!
Οι τελευταίες δηλώσεις της κα. Μενδώνη περί μαύρων αμοιβών προκάλεσαν, δικαίως, αγανάκτηση και πικρία στους καλλιτέχνες. Ποια είναι η δική σας άποψη;
Η δική μου άποψη αλλά και γνώση είναι πως άπαντες στο θέατρο δουλεύουν ασφαλισμένοι. Αλλά ας υποθέσουμε πως υπάρχει και μαύρη εργασία. Είναι δουλειά του εργαζόμενου να το λύσει αυτό το θέμα ή δουλειά του αρμόδιου υπουργείου και
των αρμόδιων φορέων;
Πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα των εργαζομένων στον χώρο του πολιτισμού; Πως επιβιώνουν όλους αυτούς τους μήνες;
Κοιτάξτε, εξαντλήσαμε φίλους και γνωστούς, τις οικογένειές μας, ζούμε όλοι παρεμπιπτόντως πια..
Το 2012 αναλάβατε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Θεάτρου «Χυτήριο». Ένας πολυχώρος πολιτισμού που εκτός από παραστάσεις λαμβάνουν χώρα και εκθέσεις, προβολές ταινιών και άλλα δρώμενα. Μιλήστε μας για το όραμα σας;
Ένας χώρος στο κέντρο της Αθήνας, σημείο συνάντησης κάθε μορφής τέχνης, φιλικό στους καλλιτέχνες και στο κοινό που μας επιλέγει. Πολιτική μου υπήρξε πάντα το χαμηλό εισιτήριο ώστε να μπορούν όλοι να έρθουν στο θέατρο. Θεωρώ πως εγώ και οι συνεργάτες μου τα καταφέραμε, περάσαμε πολλές δυσκολίες αλλά σήμερα όλοι γνωρίζουν το Χυτήριο και πολλές φορές μας αντιγράφουν! Αυτό σημαίνει επιτυχία.
Αυτό τον καιρό είστε στις πρόβες για ένα πολύ όμορφο έργο τις «Ανθισμένες μανόλιες» του Ρόμπερτ Χάρλινγκ, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κυριακού, με ένα πολύ δυνατό θίασο. Πείτε μας δυο λόγια
Πάντα με συγκινούν οι άνθρωποι με πάθος για την τέχνη τους και ο Κωνσταντίνος Κυριακού είναι άνθρωπος με πάθος και αγάπη για αυτό που κάνει. Δική του πρόταση ήταν οι Ανθισμένες Μανόλιες. Από την άλλη, χαίρομαι τόσο μα τόσο πολύ που συναντιέμαι με ηθοποιούς που εκτιμώ και αγαπώ, με την Άννα Ανδριανού, την Ηρώ Μουκίου, τη Βάσω Γουλιελμάκη αλλά και με τις νεώτερες συναδέλφους Κατερίνα Μπιλάλη, Κρίστη Παπαδοπούλου, Εύη Δαελή. Πάντα μαζί μας στο σχεδιασμό σκηνικού η άξια Μαρία Φιλίππου και η υπέροχη Νταίζη Λεμπέση στην επικοινωνία. Γυναικεία υπόθεση αυτή η ομάδα!!
Για πολλούς αυτό το έργο θεωρείτε ένας ύμνος στην γυναικεία φιλία. Ποιος χαρακτήρας σας συγκινεί περισσότερο και γιατί;
Α, δεν παίζω εγώ στην παράσταση και δεν ξεχωρίζω κανένα χαρακτήρα. Το έργo είναι συγκλονιστικό, έχει μεγάλη διεθνή καριέρα και το αγαπάμε για αυτό που είναι.
Είναι πιο δύσκολος ο ρόλος της γυναίκας στην σύγχρονη κοινωνία; Απαιτεί πολλά ο κόσμος από εμάς;
Πιστεύω ότι οι γυναίκες κατέχουν πλέον θέσεις ηγετικές, είναι στο κέντρο των αποφάσεων και το να τοποθετούμε τους εαυτούς μας ως «ασθενές φύλο», δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνη.
Κλείνοντας, κα. Παναγοπούλου τι θα λέγατε σε όλους όσους, πιθανόν, να είναι διστακτικοί όσο αφορά την ασφάλεια στα θέατρα; Το κοινό μπορεί να απολαύσει τους αγαπημένους του ηθοποιούς χωρίς καμία επιφύλαξη;
Το θέατρο είναι το πιο ασφαλές και μαγικό ταξίδι. Δεν συνωστίζεται κανείς, όλα ελέγχονται πλέον ηλεκτρονικά, απολυμαίνονται τα πάντα με επιμέλεια και τηρούμε το μέτρο της μάσκας. Σίγουρα είναι πιο ασφαλές από το μετρό, από το λεωφορείο, από το αεροπλάνο. Οι άνθρωποι που εργάζονται στα θέατρα τηρούν όλους τους κανονισμούς. Και κάτι ακόμη, φέτος ας κάνουμε όλοι δώρο στους ανθρώπους που αγαπάμε ένα εισιτήριο: θεάτρου, παιδικής παράστασης, μουσικής σκηνής, βραδιάς χορού, stand up.. Ο Πολιτισμός είναι εδώ και χρειάζεται περισσότερο από ποτέ τη στήριξη όλων μας!