Δύο ποιήματα της Edna St. Vincent Millay από τον Χαρίλαο Νικολαΐδη

Η Edna St. Vincent Millay (Έντνα Βίνσεντ Μιλέυ), που γεννήθηκε σαν σήμερα 22 Φεβρουαρίου-, ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια, θεατρική συγγραφέας, ακτιβίστρια, φεμινίστρια και η πρώτη γυναίκα που έλαβε Βραβείο Πούλιτζερ για την ποίηση. Ήταν, επίσης, γνωστή για τον αντισυμβατικό, μποεμικό τρόπο ζωής της και τις πολλές της ερωτικές υποθέσεις. Συνήθιζε να χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Nancy Boyd στο πεζογραφικό της έργο.

Τα δύο ποιήματα που σας παραθέτω εκδόθηκαν το 1920 στη δεύτερη ποιητική της συλλογή με τίτλο Few Figs From Thistles: Poems and Four SonnetsΣτα ελληνικά μεταφράστηκε από τον ποιητή και λέκτορα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Δημοσίου Δικαίου Χαρίλαο Νικολαΐδη τον Νοέμβριου του 2017 από τις εκδόσεις Θράκα με τίτλο Λίγα σύκα απ’ τα γαϊδουράγκαθα (δίγλωσση έκδοση).

Στον πρόλογο του ο ποιητής γράφει: Μέσα από τη συγκεκριμένη συλλογή, η Millay επαναπροσδιόρισε όχι μόνο την ποίηση της, αλλά και –γενικότερα- τον ρόλο της γυναίκας ποιήτριας στο λογοτεχνικό στερέωμα, διευρύνοντας τα όρια του «επιτρεπτού» στον γυναικείο ποιητικό λόγο. Η Millay γιορτάζει την παροδικότητα του έρωτα. Απορρίπτει την συναισθηματολογία της χαμένης αγάπης, όχι όμως το συναίσθημα. Απελευθερώνεται από τα στερεότυπα του παρελθόντος.

Thursday

And if I loved you Wednesday,
Well, what is that to you?
I do not love you Thursday–
So much is true.
 
And why you come complaining
Is more than I can see.
I loved you Wednesday, –yes– but what
Is that to me?

Πέμπτη

Κι αν σ’ αγάπησα Τετάρτη,
Ε, τι σημαίνει αυτό για εσένα;
Πέμπτη στέρεψε η αγάπη –
Έτσι έχουνε τα δεδομένα.
 
Και γιατί παραπονιέσαι
Αδυνατώ ν’ αντιληφθώ.
Σ’ αγάπησα Τετάρτη, -ναι- για εμένα
Τι σημαίνει αυτό;

To the Not Impossible Him

How shall I know, unless I go
To Cairo and Cathay,
Whether or not this blessed spot
Is blest in every way?

Now it may be, the flower for me
Is this beneath my nose;
How shall I tell, unless I smell
The Carthaginian rose?

The fabric of my faithful love
No power shall dim or ravel
Whilst I stay here,–but oh, my dear,
If I should ever travel!

Στον μη Ανέφικτο Εκείνον

Πώς ξέρω εγώ, αν δεν βρεθώ
Στην Κίνα και στο Κάιρο,
Εάν το εδώ που ευλογώ
Είναι στ’ αλήθεια άγιο;

Μπορεί το άνθος δίχως λάθος
Κάτω απ’ τη μύτη μου να το ’χω·
Πώς θα τ’ ορίσω αν δεν μυρίσω
Το καρχηδόνιο το ρόδο;

Το νήμα της ακλόνητης αγάπης μου
Να μπλεχτεί ή να φθαρεί δεν θα επιτρέψω
Όσο είμαι εδώ, – μα ω, παιδί μου ακριβό,
Αν ποτέ ταξιδέψω..!