Ο Τζιοβάνι Μπρας γεννημένος στις 26 Μαρτίου του 1933 στο Μιλάνο και περισσότερο γνωστός με το όνομα Τίντο Μπρας (Tinto Brass), είναι ένας από τους πιο γνωστούς και αμφιλεγόμενους Ιταλούς σκηνοθέτες. Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 σκηνοθέτησε πολλές αβάν-γκάρντ ταινίες, όπως τα φιλμ Nerosubianco, L’urlo και La Vacanza. Έγινε όμως παγκόσμια γνωστός από τις ερωτικές υπερπαραγωγές Salon Kitty, Το Κλειδί και Καλιγούλας που αποτέλεσε προϊόν της συνεργασίας του με το γνωστό συγγραφέα Γκορ Βιντάλ, το Φράνκο Ροσελίνι (ανηψιό του Ιταλού σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσελίνι) και τον εκδότη του περιοδικού Πέντχαουζ, Μπομπ Γκουτσιόνε. Πολλοί θεωρούν εντούτοις ότι ο Καλιγούλας δεν είναι μια πραγματική ταινία του Μπρας, επειδή ο σκηνοθέτης δεν είχε πρόσβαση στην τελική δημιουργία της ταινίας (μοντάζ και post production). Η ταινία παρ’ όλα αυτά περιέχει πολλά από τα βασικά χαρακτηριστικά των ταινιών του Μπρας και παραμένει η πιο δημοφιλής δουλειά του (και παράλληλα η πιο επιτυχημένη εμπορικά Ιταλική ταινία στις Η.Π.Α).
Ο Μπρας ακολουθεί ένα σχεδόν ιμπρεσσιονιστικό στυλ στις ταινίες του, αποφεύγοντας να δείχνει αχανή τοπία και εστιάζοντας σε κομμάτια του σκηνικού, περιφερειακά αντικείμενα και χαρακτήρες, μιμούμενος με έτσι τον τρόπο που θα παρακολουθούσε τα γεγονότα ο θεατής αν ήταν παρών. Η τεχνική αυτή δίνει έναν εξαιρετικά γρήγορο (σχεδόν φρενήρη) ρυθμό στην ταινία. Μια άλλη τεχνική που συχνά χρησιμοποιεί είναι η (τηλεοπτικής λογικής) λήψη με πολλαπλές κάμερες, έχοντας τουλάχιστον τρεις κάμερες να τραβάνε την ίδια σκηνή και εστιάζοντας σε διαφορετικό σημείο η κάθε μια.
Σχεδόν σε όλες τις ταινίες του Μπρας υπάρχουν πολλές προσωπικές νότες και εμμονές. Από την ταινία Salon Kitty και μετά, οι καθρέφτες παίζουν πρωταρχικό ρόλο στα σκηνικά της κάθε ταινίας. Μερικές φορές κινηματογραφεί μια σκηνή ξεκινώντας από την αντανάκλαση μέσα σε έναν καθρέφτη και μεταφέροντας αργά το πλάνο στο πραγματικό γεγονός, δημιουργώντας έτσι μια αίσθηση αποπροσπανατολισμού. Στις ερωτικές του ταινίες -ιδίως στα φιλμ Το Κλειδί, Miranda και Così fan tutte– συχνά προβάλλει με εντυπωσιακό τρόπο τα γυναικεία οπίσθια, σχεδόν σε σημείο φετιχισμού.
Σε πολλές από τις ταινίες του υπάρχουν σκηνές βάναυσης κακοποίησης ζώων: Στο L’ urlo υπάρχουν οι σκηνές ενός ανθρώπου που σκοτώνει ένα ποντίκι και ο αποκεφαλισμός μιας χήνας ενώ στο Salon Kitty μια ιδιαίτερα σκληρή σκηνή με το ξεκοίλιασμα γουρουνιών σε ένα σφαγείο. Τέλος, πολύ συχνά κάνει μικρές εμφανίσεις στις ταινίες του φίλου του Osiride Revarello, αλλά και στις δικές του, ιδίως τα τελευταία χρόνια.