Review / Orhan Osman κι Ελένη Δήμου ή αλλιώς μουσικός πολιτισμός

Η Ελένη Δήμου ανανέωσε χθες βράδυ τη σχέση της με το κοινό της Θεσσαλονίκης κάνοντας μια χορταστική αναδρομή στο ρεπερτόριο της το οποίο αποτελείται κατεξοχήν κι ως επι το πλείστον από σουξέ, μεγάλα hits για την ακρίβεια που άντεξαν στο στοίχημα με το χρόνο όπως τα: «δε με νοιάζει», «δεν πιστεύω», «ανησυχώ» «ετοιμάζω ταξίδι» το «προσωπικά» που έχει υπάρξει στο tracklist κάθε ερωτευμένου που σέβεται τον ερωτευμένο εαυτό του και το αντικείμενο του έρωτα του κι αλλά πολλά μερικά εκ των οποίων αύτα που ετοιμάζει με τον Orhan Osman γνωστό Θρακιώτη μουσικό με περγαμηνές στη μουσική σκηνή της Κωνσταντινούπολης.

Ο Orhan και το μπουζούκι του έπαιξε σχεδόν ισόποσα χρονικά με την Ελένη Δήμου «μαύρο λαϊκό» όπως το χαρακτήρισε ο ιδιος συμπεριλαμβάνοντας και την τουρκική εκδοχή του «Στο ‘πα και στο ξαναλέω» με το ίδιο ακριβώς αίσθημα ματαίωσης κι αναμονής που ποιος δεν έχει νιώσει στον έρωτα και που τόσο γλαφυρά κι απλά αποδίδει το κομμάτι αυτό.

Και στην από κοινού εμφάνιση τους δεν μπορούσες να μη χαρείς το ποσό της πάει ο ήχος του μπουζουκιού της Ελένης Δήμου όχι τόσο σαν γέφυρα αλλά σαν εξέλιξη του ίδιου δρόμου από την Ανατολή στα καθ ημας καθώς όταν τη σκέφτεσαι το μυαλο σου πάει κυρίως σε πιο δυτικότροπές μελωδίες αν κι η ίδια στο peak της επιτυχίας της παλιότερα διερευνησε τη σχεση της με μια από τις πιο αρχέγονες μουσικές του πλανήτη την ήπειρο της πεντατονιας παραμεριζοντας την προσωπική της καριέρα έτσι και τωρα αντλεί από την Ανατολή που παραμένει πάντα μια ανεξάντλητη πηγή. Αυτο είναι άλλωστε κι αυτό που της αναγνωρίζεις μεταξύ πολλών άλλων. Η διάθεση της για έρευνα σε βαθος στο τραγούδι. Μια μοναδική ερμηνεύτρια με ταυτότητα και χαρακτήρα.