Η αρχική μου ιδέα για την σκηνοθεσία του συγκεκριμένου κειμένου του Δημήτρη Δημητριάδη, συγγραφέα που πλέον ελάχιστοι αγνοούν, κι ενός κειμένου του που έχει αποκτήσει επιπλέον κοινό και λόγω της επικαιρότητας, ήταν μια πρώτη ασαφής ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων και ενός μαθήματος στις πρώτες τάξεις του δημοτικού : της πατριδογνωσίας (1), που είχε χαραχτεί στο μυαλό μου σαν μια “τοπογραφική ανάγνωση του Εγώ”.
Ταυτόχρονα το κείμενο, που ‘ναι αυτο-εξομολόγηση, αυτο-εξιστόρηση, αναδρομή ενός εαυτού που υπάρχει εξαιτίας του λόγου, όχι ο λόγος εξαιτίας αυτού – αλλά αυτός εξαιτίας του λόγου, μου έδωσε καθαρά την διασύνδεση μ’ εκείνη την θολή παιδική ανάμνηση.
Έτσι κτίστηκε η παράσταση , γύρω απ’ αυτά τα δύο δομικά στοιχεία:
–Ο λόγος είναι η ψυχή, η επικύρωση της ύπαρξης ημών και του κόσμου, είναι μαγική επίκληση, επωδός, χερονομία και δράση: έτσι ο ηθοποιός προβαίνει στην αιματηρή ιεροπραξία , που αρχίζει σαν μια “επιτακτική διάλεξη”, στο πλαίσιο κάποιας ξεθυμασμένης σχολικής γιορτής, αλλά καταλήγει στην δική του τραγική αναμέτρηση με την μοίρα του και τον επίμαχό του θάνατο.
–Ο κόσμος υπάρχει και ορίζεται μέσα από το είναι της ύπαρξης του ενός και μόνου ατόμου, το άτομο ενταγμένο απόλυτα στον κόσμο, ο κόσμος άρρηκτα δεμένος με την μοίρα του ατόμου. Η κάθε χώρα άλλο δεν είναι παρά κομμάτι ενός κόσμου και μνήμη ενός ατόμου, σαν τις “Αόρατες Πόλεις” του Καλβίνο. Η γεωγραφία μιας χώρας είναι οι ιστοί του σώματος ενός μόνου ατόμου, η λάβα της η καρδιά του, οι ποταμοί της οι φλέβες του, τα σύνορά της το δέρμα του, η ιστορία της η μνήμη του, τα κύτταρά τηςτο DNA του : έτσι οι προβολές που συνοδεύουν την “διάλεξη” αρχίζουν με την εικόνα του πλανήτη Γη, και ταξιδεύουν στις λεπτομέρειες των τοπίων του, που σιγά-σιγά διαλύονται και διαμελίζονται μέσα στα εσωτερικά τοπία του ανθρώπινου σώματος, στους ιστούς των σπλάχνων του και των οστών, για να ξαναφτιαχτεί , σαν σαμανικό όν, εμποτισμένος με την μοίρα της Χώρας, έχουντας πλέον οι δυό τους απόλυτα ταυτιστεί.
“Πεθαίνω σαν Χώρα”, γιατί Είμαι η χώρα, η Ιστορία, η Μνήμη της, η Μοίρα, το απόλυτό της Παρόν.
Υποσημείωση: (1) ( Βικιπαιδεία ) : Η Πατριδογνωσία ήταν μάθημα που διδασκόταν στο Δημοτικό σχολείο και αποτελούσε προβαθμίδα του μαθήματος της Γεωγραφίας. Περιεχόμενο του μαθήματος ήταν η τοπογραφία της ιδιαίτερης πατρίδας (χωριού, δήμου επαρχίας, νομού) των μαθητών, η ιστορία της κι όλα τ’ άλλα στοιχεία που αποτελούσαν τον έμψυχο και άψυχο κόσμο της ίδιας περιοχής.
Infο: Η Τάνια Κίτσου σκηνοθετεί την παράσταση “Πεθαίνω σαν χώρα” στο Bios. Περισσότερα ΕΔΩ.