Σε άκουσα να μου ψιθυρίζεις το όνομά σου… Ζανάχ, Σεμπίγια, Αμίνα… Σιγανά τραγουδούσες κάποιο σκοπό, καθώς χόρευες με τα ποδαράκια σου ασταμάτητα πάνω στην άμμο. Γέλαγες στα κρυφά, μην τυχόν και σε δει κανένας. Αυτός ο παγερός χαμός σου με πεθαίνει, με εξοργίζει. Μπορώ να σου απολογηθώ; θα ήταν δειλό, το ξέρω. Όπως δειλός και άδικος ήταν ο κόσμος που σου φτιάξαμε, ένας κόσμος στερημένος από τη χαρά του έρωτα. Κι όμως πρέπει να υπάρχει ένας άλλος κόσμος, μέσα στον οποίο θα μπορέσεις να ζήσεις όλα αυτά που σου στερήσαμε. Τον πιστεύω αυτόν τον κόσμο, τον έχω φανταστεί, με τα δυο μου χέρια θα προσπαθήσω να τον φτιάξω για να στον στείλω και τότε θα τραγουδήσουμε παρέα εκείνο το τραγούδι της ερήμου, που άφησες στη μέση. Να είσαι σίγουρη πως τότε το τραγούδι μας θα είναι ξέφρενο και άγριο, θα το χορέψουμε παρέα κι ας είναι καυτή η άμμος κάτω από τα γυμνά μας πόδια. Γιατί πολύ απλά θα είμαστε ελεύθεροι. Μέχρι τότε, σου χαρίζω «Το Αγκάθι της Ακακίας» κάθε βράδυ που ανεβαίνω πάνω στη σκηνή. Το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ, αρκεί να κλείσω τα μάτια μου, για να ακούσω ξανά τον ψίθυρό σου, για να φέρω στον νου μου τη μορφή σου. Εσύ θα μου κλείσεις πονηρά το μάτι κι εγώ θα σε διαβεβαιώνω… Ζανάχ, Σεμπίγια, Αμίνα, υπάρχει αυτός ο άλλος κόσμος… Τον πιστεύω αυτόν τον άλλο κόσμο…
Ο Φίλιππος Ζαρφειάδης είναι σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός. “Το αγκάθι της ακακίας” είναι το πρώτο του θεατρικό κείμενο στο οποίο παίζει και σκηνοθετεί στο θέατρο Άβατον. Πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ.