«Ο Μέγας Ιεροεξεταστής» είναι σχεδόν προφητικό. Εξηγεί όλα αυτά που ζούμε σήμερα. Και επειδή το θέατρο πρέπει να λέει την αλήθεια και να στέκεται στο ύψος των κοινωνικών περιστάσεων, πήρα την απόφαση, πήραμε την απόφαση, να το κάνω, να το κάνουμε τώρα. Και χαίρομαι διπλά… γιατί, αν δεν κάνω λάθος, είναι και η πρώτη φορά που ανεβαίνει στα ελληνικά στην Ελλάδα.
Γιατί, περισσότερο παρά ποτέ, αυτήν την συγκεκριμένη κοινωνική και ιστορική περίοδο που περνά η χώρα μας, θα ήθελα να επικοινωνήσω και να μοιραστώ με τους ανθρώπους, με τους θεατές, με το κοινό, αυτό το «πολιτικό» (και όχι μόνο) κείμενο, αυτές τις ιδέες.
Αυτό το κείμενο με εμπνέει, με ενθουσιάζει, με συγκλονίζει! Κανένα άλλο κείμενο αυτήν την στιγμή δεν θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα αυτά που σκέπτομαι και πιστεύω αυτήν την περίοδο, αυτά που πραγματικά νοιώθω και ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης. Αυτό το κείμενο με κάνει να νιώθω συνεπής και με τον εαυτό μου και με τον καιρό μου.
Με το «θέατρο ΣΥΝ ΚΑΤΙ», το θεατρικό σχήμα που έχουμε εδώ και πολλά χρόνια με τον συνάδελφο και φίλο Κωστή Σαββιδάκη, και με την στενή συνεργασία της Άννυς Ζερβού (ηθοποιός, σκηνοθέτης) της Ματίνας Μόσχοβη (ποιήτρια, ηθοποιός, καθηγήτρια δραματολογίας και καθηγήτρια λογοτεχνίας στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο), και του Κώστα Μπώκου (ηχολήπτης – υπεύθυνος του ήχου)… επιλέγουμε και προσπαθούμε, τα τελευταία χρόνια, να κάνουμε… «θέατρο του Λόγου», που είναι ένα είδος «πολιτικού θεάτρου» (με την ευρύτερη έννοια του όρου)… – ένα θέατρο, όπου «οι ιδέες να είναι τα βασικά πρόσωπα»!
Γι’ αυτό κι οι δύο π.χ. τελευταίες παραστάσεις μας είχαν να κάνουν με μεγάλα κείμενα. Ο «Μέγας Ιεροεξεταστής» του Φιόντορ Ντοστογιέβσκυ, και η «Απολογία του Σωκράτη» του Πλάτωνα… Πολιτικό θέατρο, δηλαδή! (Όχι, όμως, προπαγάνδας…)
Η σκηνοθετική και η σκηνογραφική επιλογή φροντίζουμε να είναι τόσο λιτή και τόσο διακριτική, ώστε τίποτα από την όψη, από την φόρμα της παράστασης, να μην τραβήξει την προσοχή του θεατή από το κείμενο, απ’ το περιεχόμενο, απ’ τις ιδέες! Επιλέγουμε, λοιπόν, το πολιτικό θέατρο, γιατί θέλουμε να συνομιλήσουμε με τους θεατές, με την κοινωνία! Να μιλήσουμε για θέματα που αφορούν όλους μας!
Βλέπουμε ότι, στις μέρες μας, το σώμα της κοινωνίας είναι… σαν… σαν να είναι πάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Προφανώς, πρόκειται να γίνουν (γίνονται ήδη!) μεγάλες «επεμβάσεις». Και, όπως σε κάθε χειρουργική επέμβαση, ο ασθενής είναι υπό την επήρεια νάρκωσης. Έχουν φροντίσει από χρόνια να ναρκώσουν τους πολίτες, εν όψει αυτών των επεμβάσεων. Έτσι κατανοούμε το ακατανόητο της παθητικότητας που εκφράζεται στην κοινωνία σήμερα, μπροστά στην επερχόμενη λαίλαπα.
Πάντως, εάν θέλουμε πραγματικά να αντισταθούμε, τότε, αν το θέλουμε ολόψυχα, θα τα καταφέρουμε. Εννοείται, βεβαίως, αν δεν είμαστε στο τελικό στάδιο νάρκωσης-αναισθησίας, αν οι δυνάστες μας, αν ο «εχθρός» δεν μας έχει ολότελα ναρκώσει, ολότελα αλλοτριώσει, ολότελα υποτάξει… Εάν δεν είμαστε ήδη, δηλαδή, προ ενός ρουά ματ σε δύο κινήσεις!…
Αν, λοιπόν, εμείς οι πολίτες, οι θεατές, όλοι… θέλουμε αυτήν την αλλαγή,… τότε, πιστεύω ότι τα μεγάλα κείμενα, τα κείμενα των μεγάλων συγγραφέων, ποιητών και φιλοσόφων, μπορούν… μπορούν να βοηθήσουν τον θεατή να βρει την άκρη, και να αντισταθεί σθεναρά στην επιβαλλόμενη νάρκωση… – στην «επαπειλούμενη άλωση»!
Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος είναι σκηνοθέτης και ηθοποιός και σκηνοθετεί και παίζει στην παράσταση «Ο Μέγας Ιεροεξεταστής» ένα κεφάλαιο από τους «Αδελφούς Καραμάζοφ» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ.