Συμπληρώνεται ένας χρόνος από την στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με τον Τιμ Κράουτς και τον Συγγραφέα. Ένας χρόνος από τότε που ο K. κατέβασε από την βιβλιοθήκη του το έργο αυτό και μου το έδωσε. Και τα δύσκολα ξεκίνησαν.
Αρχίζω να μοιράζω το έργο και αρχίζουν τα όργανα. Συνεργάτες το απορρίπτουν. Τους φαίνεται αδύνατο να εμπλακούν. Σκληρό, χυδαίο, δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν, και το έργο και την επιλογή μου. Όσοι τελικά επιλέχτηκαν και επέλεξαν να εμπλακούν το στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις. Ήταν συγκινητικοί τόσο για την δουλειά που έριξαν όσο και για τις εκατοντάδες ώρες σκέψης και ανάλυσης που μοιραστήκαμε.
Σε ένα έργο δύσκολο, συγκρουσιακό, που χαρακτηρίστηκε ως ότι πιο σύγχρονο στη θεατρική γραφή, που σπάει όλες τις κατεστημένες νόρμες της θεατρικής δράσης και για εμάς τους δημιουργούς και για τους θεατές, οι δυσκολίες που θα προέκυπταν ήταν αναμενόμενες.
Περάσαμε δύσκολα και μεταξύ μας, στις παραστάσεις ακούσαμε και είδαμε τα πάντα. Κάθε βράδυ μια έκπληξη.
Είμαι πολύ περήφανος για αυτό το έργο. Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους το πίστεψαν και σε όσους το στήριξαν. Και κυρίως στους θεατές. Είναι μια παράσταση αφιερωμένη σε αυτούς. Θα κρατήσω για πάντα μέσα στο μυαλό μου τα μάτια των θεατών στο φινάλε, την ησυχία, τα ήρεμα πρόσωπα τους, την ανάγκη τους να μοιραστούν με το διπλανό τους τα συναισθήματα τους, τις σκέψεις τους, όποιες κι αν ήταν αυτές. Δεν έφευγαν από το θέατρο, μένανε μαζί μας στο φουαγιέ. Έψαχναν το διπλανό τους και εμάς για να μιλήσουν. Να μιλήσουν όμως με ένα άλλο τρόπο από αυτόν που έχουμε συνηθίσει. Έπαιρναν χρόνο πριν πουν το οτιδήποτε, είχαν ένα άλλο ρυθμό, σταματούσαν να ακούσουν. Ένας άλλος τρόπος επικοινωνίας που τον έχουμε ξεχάσει στην εποχή messenger.
Βέβαια υπήρξαν και αυτοί που έφυγαν στη μέση της παράστασης, αυτοί που μας έβρισαν κατά την διάρκεια της παράστασης, αυτοί που μας έβρισαν μετά την παράσταση και κάποιοι ακόμα που έκαναν report σε συνεντεύξεις και φωτογραφίες μας στα social. Aυτούς τους αγαπώ λίγο περισσότερο.
Κλείνοντας αύτο το κείμενο θυμήθηκα αυτό:
« Η παράσταση δεν είναι φώτα δεν είναι σκηνικό
είναι οι άνθρωποι εσείς κι εγώ
…
είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά μας
είναι η αναπνοή σας στη σιωπή μας
τέλος είναι η αγάπη σας
Για μας…»
… οι στίχοι του Χατζιδάκι, τους απήγγειλε ο Μυράτ στο έργο του Πιραντέλο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» (1961-62, θέατρο Αθηνών)
Ο Βαγγέλης Λάσκαρης είναι σκηνοθέτης, κοινωνιολογος και ηθοποιός. Σκηνοθετεί την παράσταση “Ο συγγραφέας” στον πολυχώρο Vault. Πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ.