Η Λούλα Αναγνωστάκη στον Ουρανό Κατακόκκινo τοποθετεί τους ήρωες της σ ένα μαύρο μετάδραματικό πεδίο. Η Σοφία Αποστόλου, ο Χρηστάκης, ο Γιάννης, η Τάνια, ο Νέστωρ όλοι έρμαια της μετεμφυλιακης εποχής, παγιδευμένοι σ’ενα πλέγμα κοινωνικών και προσωπικών σχέσεων από το οποίο προσπαθούν να βρουν διαφυγή. Άνθρωποι μόνοι, όμως ταυτόχρονα πνεύματα σε διέγερση, ευαίσθητα που παρά το γεγονός πως βρίσκονται σε αδιέξοδο, πως είναι και νιώθουν απομονωμένοι, πως παλεύουν για να σωθούν, διατηρούν μια ποιότητα που σε κάνει να τους σέβεσαι και όχι να τους λυπάσαι. Οι ήρωες της δεν κυνηγούν την ύλη, την δόξα ή το χρήμα. Έρχονται κάθε φορά αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και τους άλλους.
Κεντρικό και μοναδικό πρόσωπο του έργου η Σοφία Αποστόλου, μεγαλωμένη με πιάνο και γαλλικά παντρεύεται έναν ωραίο κομμουνιστή – ζεύγος αντιθετικο – και όταν χηρεύει, βλέπει τον άσχημο γιο τους να στρέφεται σε περίεργες “μπίζνες” με εμπόριο κοριτσιών από τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, καταλήγοντας στην φυλακή, με την ίδια να μένει ακριβώς απέναντι.
Η Αναγνωστάκη, αφήνει την ηρωίδα της να μιλήσει με σαρκαστικό χιούμορ για τις ωραίες και λίγο επικίνδυνες μέρες, τα όνειρα που γκρεμίζονται μαζί με τις αξίες και τις ιδεολογίες, που διαψεύδονται και να σταθεί στο ύψος της χωρίς να αναζητά την συμπάθεια μας. Αντίθετα νιώθει περήφανη για τον άσχημο και ηλιθιο γιο, που επισκέπτεται στις φυλακές. Πρόκειται για μια πινακοθήκη ανθρώπων με αξιοπρέπεια, που το παρελθόν τους αποτελεί αναπόδραστο κομμάτι του παρόντος τους και τους έχει κάνει αυτό, που είναι σήμερα. Και συχνά αυτό το κάποτε είναι πολύ πιο ισχυρό.
Info: Παραστάσεις από 22 Μαΐου (Τετάρτη-Παρασκευή) στο θησείον-ένα θέατρο για τις Τέχνες. Περισσότερα εδώ.