Η συγγραφέας και θεολόγος Ελένη Σακκά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Η «Άφθαρτη ετικέτα» είναι η πρώτη ποιητική συλλογή που εκδίδει, ενώ έχει κυκλοφορήσει από τις ίδιες εκδόσεις ακόμη μία με τίτλο «Χρώματα Ελλιπή» επίσης από τις εκδόσεις Το σκαθάρι.
Η Ελένη Σακκά παρουσιάζει σε αυτή την πρώτη της συλλογή, μία λογοτεχνική ωριμότητα την οποία σπανίως συναντούμε σε πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς, και δη ποιητές. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στα τριάντα ποιήματα του βιβλίου της επίκεντρο της συγγραφής, αλλά και των σκέψεών της είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και όχι η φύση. Τα περισσότερα από τα ποιήματά της έχουν ως συγγραφική αφετηρία έννοιες όπως ο Θεός, η ίδια η φύση της ποιητικής και της γνώσης, η ελευθερία, η τέχνη, ο θάνατος, το θέατρο, αλλά κυρίως οι αναμνήσεις.
Οι αναμνήσεις της ίδιας αλλά και η νοσταλγία που νιώθει παίζουν σημαντικό ρόλο ως εμπνευστές για τις ποιητικές δημιουργίες της.
«Νεότητα,
γκρεμίζεις ζωές,
για να χτίσεις τα πάντα από την αρχή.
Όμως, ας ξαναγύριζα και ’γω σ’ αυτήν
και ας έκανα τα ίδια λάθη»
«Δεν είναι που αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό, είναι που φοβάμαι μην ξεχάσω πως ήμουν κάποτε παιδί…»
Η απώλεια αγαπημένων προσώπων, η μελαγχολία για τα χρόνια που περνούν και δεν ξανάρχονται είναι διάχυτη σε πολλά από τα ποιήματα. Μέσω των αναμνήσεών της, η Σακκά προσπαθεί να βρει τη δική της θέση στη ζωή και τον κόσμο, αλλά και να φτάσει στην αυτογνωσία. Το όχημα της έκφρασής της είναι η δική της ποιητική για τον εαυτό της, αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο ως ολότητα.
Τα ποιήματα είναι άκρως συναισθηματικά και περιγραφικά και δημιουργούν συγκεκριμένες και σαφείς εικόνες στον νου του αναγνώστη. Προσωπικά ξεχώρισα το ποίημα «Αερικό», ένα ποίημα που είχε την πρωτοτυπία να αντλήσει έμπνευση από την Οδύσσεια του Ομήρου, το «Ανοιξιάτικο πουλί της Νιότης», τη «Νεότητα», αλλά και το «Αχ αυτές οι παύσεις» με την εκπληκτική κατακλείδα του «Πώς να χωρέσω τόσα συναισθήματα σε μία παύση, πώς να χωρέσω μια ζωή εν-τάξει;» Κάποια από αυτά είναι πιο αμφίσημα και αλληγορικά.
«Τέχνη η ζωή,
μοναξιά η πληγή,
το χαμόγελο ελπίδα
και η αγάπη πνοή»
Η ποίηση χρειάζεται στις ζωές μας προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τον κόσμο, το μέσο για να διατηρούμε ατόφιο το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Όπως παραδέχεται εξάλλου και η ίδια στο ποίημά της με τίτλο «Δραπέτης εγώ…» η ποίηση είναι ο τρόπος να δραπετεύει από την καθημερινότητα:
«Ανοίγω την πόρτα… φεύγω… δραπετεύουμε πάντα εμείς οι ποιητές…»
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.