Ένα βιβλίο για τον χορό και για τη σχέση που μπορεί να έχει ένας χορευτής μαζί του υπογράφει η χορεύτρια και συγγραφέας Έσρη Σεϊρλή. Το πόνημά της τιτλοφορείται “Γκρίζος κύκνος” και περιέχει τη μερική και επιλεκτική αυτοβιογραφία της μαζί με τις σκέψεις και τα συναισθήματά της για τον χορό.
Με αυτό το βιβλίο η συγγραφέας δεν έχει να προσφέρει κάτι νέο συγγραφικά, όπως μας καταθέτει η ίδια στον πρόλογο του βιβλίου της, αλλά ανατέμνει, περισσότερο, τη δική της σχέση με την τέχνη της Τερψιχόρης: τον χορό. Αισθάνεται επίσης την ανάγκη να απολογηθεί επειδή άργησε να συνειδητοποιήσει την πρωταρχική σημασία που ο χορός έχει στη ζωή της. Φαίνεται πως η ίδια, αν και χόρευε από παιδί εξαιτίας ενός έμφυτου ταλέντου- χρονολογικά υπήρξε πρώτα συγγραφέας και κατόπιν χορεύτρια. Αν και είχε εξίσου καλή σχέση με τα βιβλία από παιδί, όπως μας λέει στον “Γκρίζο κύκνο”, εντούτοις σήμερα η ιδιότητά της ως χορεύτρια τείνει να είναι σημαντικότερη στη ζωή της από εκείνη της λογοτέχνιδας.
Κι όμως, η μερική αυτή αυτοβιογραφία της έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστική που κατατάσσουν τη Σεϊρλή επάξια ανάμεσα στους αξιόλογους σημερινούς λογοτέχνες: λόγο καθαρό, καλοδουλεμένο, εσωτερικότητα και αισθαντικότητα στην αφήγηση, προσεκτική επιλογή των λέξεων και γλαφυρό ύφος. Αυτό που εγώ η ίδια ξεχώρισα ως αναγνώστρια στο βιβλίο της είναι η σκωπτική της διάθεση και η τάση της να καταθέτει φιλοσοφικού τύπου ρήσεις και , αποφθέγματα, όπως και το να θέτει ερωτήσεις που ωθούν τον αναγνώστη στην ενδοσκόπηση:
“Υπάρχει πεπρωμένο; Έχουμε τη δυνατότητα να σχεδιάσουμε τη ζωή μας; Είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για τις επιλογές μας; Υπάρχει φυσική προδιάθεση, ταλέντο, κλίση; Ο χαρακτήρας ορίζει την τύχη ή το αντίθετο;”
Πρόκειται για ερωτήματα τα οποία προορίζονται αν μείνουν αναπάντητα, καθώς κανένας δεν μπορεί να τα απαντήσει με σιγουριά. Είναι, όμως, απολύτως λογικό να αναρωτιέται η συγγραφέας αν ήταν το έμφυτο ταλέντο της ή περισσότερο οι ατέλειωτες ώρες εξάσκησης αυτό που την έκανε, εν τέλει, επαγγελματία χορεύτρια. Τελικά, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον ή ο άνθρωπος διαμορφώνει μονάχος τη μοίρα του; Σε ποιον βαθμό αυτό που μας συμβαίνει καθορίζεται από την τύχη ή από τις δικές μας επιλογές;
Τη ροή της πρωτοπρόσωπης αφήγησης διακόπτουν σύντομα κειμενάκια με επεξήγηση των όρων του μπαλέτου-τα οποία ομολογουμένως μας βάζουν για τα καλά στο κλίμα του χορού- καθώς και μικρές, εσωτερικές παρενθέσεις στην αφήγηση της ζωής της συγγραφέως σε τρίτο πρόσωπο. Αυτές είναι εμβόλιμες σε όλο το σώμα του κειμένου και επιτελούν τον ρόλο του “διαλείμματος” στην όλη αφήγηση.
“Οι χορευτές είμαστε νάρκισσοι. Υπολογίζουμε στο βλέμμα του άλλου και, όταν αυτό μας λείπει, καταφεύγουμε στην παραμυθία του καθρέπτη“.
Ο “Γκρίζος κύκνος” είναι ένα βιβλίο που θα λατρέψουν όχι μόνον οι χορευτές, αλλά και όλοι όσοι δηλώνουν ερωτευμένοι με την τέχνη τους, καθώς και όλοι όσοι επιλέγουν να μοιράσουν την ενέργεια και την καρδιά τους ανάμεσα σε περισσότερες από μία απαιτητικές “ερωμένες “, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση κάνει η συγγραφέας, η οποία επιλέγει αμφότερες τις τέχνες της Τερψιχόρης και της Μούσας Καλλιόπης για τον σκοπό αυτό.