Κριτική: Hugo Horiot – «Ο αυτοκράτορας είμαι εγώ, Ένα παιδί με αυτισμό αφηγείται» (Εκδόσεις στίξις)
Είναι άραγε ποτέ δυνατόν ένα άτομο που έχει διαγνωστεί με αυτισμό να γράψει βιβλίο; Κι όμως ναι, και μάλιστα είναι δυνατό εκτός από συγγραφέας να είναι συγχρόνως το άτομο αυτό και ηθοποιός και σκηνοθέτης.
Αυτός είναι ο Γάλλος Hugo Horiot, ένα άτομο με σύνδρομο Άσπεργκερ, ο οποίος αποφάσισε να καταθέσει τη δική του εμπειρία ζωής από τα τέσσερα μέχρι τα δεκαοκτώ του χρόνια μέσα από τη συγγραφή ενός βιβλίου, προτού βρει τον δρόμο του στη ζωή μέσα από την αγάπη που ανέπτυξε για το θέατρο.
Το βιβλίο με τίτλο “Ο αυτοκράτορας είμαι εγώ, Ένα παιδί με αυτισμό αφηγείται” αποτελεί την de profundis εξομολόγηση του Hugo σχετικά με το πως βλέπει και πως αντιλαμβάνεται ένα τέτοιο ιδιαίτερο άτομο τον κόσμο γύρω του.
Ο Hugo ξεκινά την αφήγησή του σε ηλικία τεσσάρων ετών. Μπορεί να μιλήσει αλλά αρνείται, αφού “δεν έχει τι να πει και δεν χρειάζεται να πει κάτι”. Είναι ένα παιδί κλειστό, αντισυμβατικό, χαμένο στον δικό του κόσμο που έχει μανία με τις ρόδες και την ιδέα της περιστροφής και προσπαθεί απεγνωσμένα να ξαναμπεί μέσα… στην κοιλιά της μητέρας του! – θα περάσουν χρόνια προκειμένου να αποδεχτεί το αδύνατο της υλοποίησης της παραπάνω επιθυμίας του. Ενίοτε δε, βασανίζεται από βίαιες εκρήξεις θυμού-όταν κάτι δεν του αρέσει και αντιδρά άσχημα στις προσπάθειες των “ειδικών να το προσεγγίσουν.
Με τους συνομηλίκους του δεν θέλει πολλά πάρε δώσε στο σχολείο, αφού δεν τους θεωρεί παρά ζώα που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την επικράτηση του πιο ισχυρού. Εκείνοι από την πλευρά τους δεν τον θεωρούν παρά έναν ονειροπαρμένο και στο γυμνάσιο θα του ασκήσουν και bullying εξ’ αιτίας της διαφορετικότητάς του.
Οι περισσότεροι αναγνώστες πραγματικά θα εκπλαγούν από τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τον κόσμο και τους συνανθρώπους του ένας αυτιστικός και το βιβλίο αυτό θα βοηθήσει αναμφισβήτητα στην καλύτερη κατανόησή τους από τον κοινωνικό περίγυρο.
Ο συγγραφέας απευθύνει μία κραυγή αγωνίας με το συγκεκριμένο πόνημα, ιδίως στον συγκλονιστικό επίλογο του βιβλίου του, σχετικά με την αντιμετώπιση ως “ψυχασθενών” όλων εκείνων των ανθρώπων οι οποίοι γεννήθηκαν απλά όντας διαφορετικοί από τους υπόλοιπους. Καταδικάζει τις προσπάθειες των ιδρυμάτων και των ειδικών να φέρουν τους ασθενείς στον ” ίσιο δρόμο” και να τους κάνουν “φυσιολογικούς” σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα και σταθμά και πρεσβεύει το δόγμα ότι οι άνθρωποι αυτοί,- όπως εξάλλου και ο ίδιος- πρέπει να αφήνονται τελικά στην ησυχία τους και εμείς να αποδεχόμαστε το γεγονός ότι είναι άνθρωποι ιδιαίτεροι και διαφορετικοί από την πλειοψηφία των ανθρώπων.
Ιδιαιτέρως συγκινητικός είναι ο επίλογος του βιβλίου γραμμένος από το χέρι της μητέρας του Hugo, στην οποία ο συγγραφέας οφείλει πραγματικά πολλά για την ευνοϊκή και γεμάτη αγάπη μεταχείριση που εκείνη του επιφύλαξε, ακολουθώντας τον δύσκολο δρόμο στη ζωή της- σαφώς θα ήταν ευκολότερο για εκείνη να τον κλείσει σε ψυχιατρείο, χωρίς να του δώσει τον απαραίτητο χρόνο και χώρο για να αναπτύξει την ξεχωριστή προσωπικότητά του. Η μητέρα του απευθύνεται στον συγγραφέα σε δεύτερο ενικό πρόσωπο και καταθέτει κι εκείνη τα συναισθήματα από τη δική της πλευρά, τις δυσκολίες που βίωσε κατά το μεγάλωμα του Hugo και τις οποίες ξεπέρασε με την αμέριστη αγάπη και την αποδοχή που επιφύλαξε στην διαφορετικότητα του γιου της.
Δυνατά συναισθήματα, όπως θυμό, απορία και συμπόνια θα νιώσει ο αναγνώστης διαβάζοντας αυτή την τρυφερή και συγκινητική ιστορία ενός ανθρώπου διαφορετικού από τον μέσο όρο, ο οποίος, όπως και όλοι οι ‘”διαφορετικοί” αξιώνει απλά μία “θέση στον ήλιο” στον άκαμπτο και μονολιθικό, πολλές φορές, κόσμο μας. Ένα βιβλίο-μάθημα ζωής, μία υπέροχη ιστορία για τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη διαφορετικότητα και, φυσικά, τον αυτισμό.
Νοέμβριος 2018
Αριθμός σελίδων 178
Μετάφραση Ειρήνη Αργυρού
Τιμή 9,54€
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instagram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
