Κριτική: Ιζαμπέλ Αλιέντε – Βιολέτα (Εκδόσεις Ψυχογιός)

Η αγαπημένη συγγραφέας χιλιάδων αναγνωστών ανά την υφήλιο, Ιζαμπέλ Αλιέντε, ξέρει πάντοτε να αναδεικνύει ακόμη και το πιο συνηθισμένο λογοτεχνικό θέμα μέσα από τη λυρική γραφή της και την ξεχωριστή ικανότητά της να αφηγείται ιστορίες. Το ίδιο κάνει και στο τελευταίο της βιβλίο, τη «Βιολέτα» (Εκδόσεις Ψυχογιός), που δεν είναι άλλο από ότι ένα εκτενές επιστολικό μυθιστόρημα στο οποίο η Βιολέτα αφηγείται λεπτομερέστατα τη ζωή της στον εγγονό της Καμίλο. Μέσα από τη διήγηση αυτή η συγγραφέας ανατρέχει την Ιστορία ενός αιώνα της Χιλής σε πρώτο επίπεδο, της ηπείρου της Αμερικής σε δεύτερο, αλλά και ολάκερου του κόσμου σε τρίτο.

Η Βιολέτα ντελ Βάγιε ήταν το πρώτο κορίτσι της οικογένειας μετά από πέντε αγόρια. Γεννήθηκε το 1920, τότε που η ισπανική γρίπη έφτανε στη Χιλή και θέριζε κόσμο. Από τα πρώτα πράγματα που θυμάται ήταν το κραχ του ’29, το οποίο στοίχισε μετά από λίγα χρόνια, τη ζωή στον πατέρα της, ο οποίος, μην μπορώντας να αντέξει την ταπείνωση που έφερε στην οικογένειά του η οικονομική καταστροφή, αυτοκτόνησε. Η Βιολέτα θα δεθεί υπερβολικά με την Ιρλανδή νταντά της και θα παντρευτεί αρχικά όχι από έρωτα, αλλά από υποχρέωση. Όταν όμως θα την επισκεφθεί ο έρωτας, στο πρόσωπο ενός γοητευτικού πιλότου-μαφιόζου, άστατου χαρακτήρα και γυναικά, δεν θα διστάσει να διαλύσει τον πρώτο της γάμο και να πέσει κατευθείαν στην αγκαλιά του σαγηνευτικού πιλότου, ο οποίος θα της χαρίσει δύο παιδιά, αλλά όχι και την πολυπόθητη ευτυχία.

Μέσα σε αυτή την εξτρεμιστική σχέση θα βιώσει η Βιολέτα όλα τα κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα του εικοστού αιώνα, δηλαδή τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, την έναρξη του φεμινιστικού και του κομμουνιστικού κινήματος, τον σεισμό του 1960 στη Χιλή, τον Ψυχρό Πόλεμο, την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989, καθώς και την άνοδο και την πτώση της φρικτής δικτατορίας στη Χιλή. Η Βιολέτα θα κλείσει, εν τέλει, τα μάτια της καταμεσής της πανδημίας του κορονοϊού.

«Οι άνθρωποι στην περιοχή χώρισαν τη ζωή τους σε «πριν» και «μετά» τον σεισμό. Έχασαν σχεδόν όλα τα υπάρχοντά τους και χρειάστηκαν χρόνια για να τα αντικαταστήσουν, αλλά δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό κανενός να φύγει μακριά από το ηφαίστειο ή το γεωλογικό ρήγμα στο οποίο βρισκόμασταν».

Τις αναφορές της Αλιέντε στη χιλιανή δικτατορία του Πινοσέτ τις συναντάμε σε κάθε της μυθιστόρημα, όπως και τη μοναδικά υποβλητική ατμόσφαιρα που μόνο μία συγγραφέας τέτοιου μεγέθους και εκτοπίσματος όπως η Αλιέντε ξέρει να δημιουργεί.

Η Αλιέντε βάζει τη Βιολέτα να περιγράφει τη ζωή της χωρίς εξάρσεις συναισθηματισμού, ακόμη και στις πιο τραγικές στιγμές της, με μία εκπληκτική ψυχραιμία και φλεγματικότητα, αλλά και ψυχρότητα πολλές φορές. Είναι, δηλαδή, σαν να περιγράφει η Βιολέτα τη ζωή μιας άλλης γυναίκας, ορισμένες φορές, και όχι τη δική της. Εμείς όμως, όπως και κάθε άλλη συγγραφική προσπάθεια της Αλιέντε που αγγίζει τα όρια της τελειότητας, θα τη διαβάζουμε πάντοτε με περισσή ευχαρίστηση.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Γιατί πεθαίνει η αγάπη; Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές. Ο Φαμπιάν δε μου έδωσε κανένα λόγο να σταματήσω να τον αγαπάω. Αντίθετα, ήταν ιδανικός σύζυγος, δε με ενοχλούσε, ούτε ζητούσε τίποτα. Ήταν τότε και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του, ένας φίνος άνθρωπος».

Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.