Ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο για το Αλτσχάιμερ και τη γεροντική άνοια υπογράφει ο Κυριάκος Αθανασιάδης. Τιτλοφορείται «Αγκάθια και πικραλίδες» και αποτελεί μία πολύ συγκινητική και τρυφερή στιγμή στην όλη συγγραφική πορεία του Αθανασιάδη.
Το βιβλίο ξεχωρίζει καταρχάς για την πρωτότυπη δομή του: αποτελεί στην ουσία έναν διάλογο χωρίς αποδέκτη, έναν μονόλογο της Αλβανίδας που προσέχει την Θέα, την Ελληνίδα που πάσχει από άνοια και είναι ανήμπορη να αυτοεξυπηρετηθεί. Εκτός από λίγες σελίδες στο τέλος, ολόκληρο το μυθιστόρημα αποτελείται από τα λεγόμενα της Αλβανίδας προς την ηλικιωμένη Θέα που έχει αναλάβει, με εντολή του γιου της, να προσέξει.
Η Αλβανίδα απευθύνεται στην ηλικιωμένη με τρυφερότητα και τη φροντίζει με περισσή περίσκεψη: της βουρτσίζει τα μαλλιά, την ταΐζει, την προσέχει, τη βγάζει βόλτα, αλλά και της αφηγείται σε συνέχειες τη δική της ζωή και τα βάσανα που έχει περάσει. Το αν η Θέα την ακούει και αν καταγράφει και καταλαβαίνει όσα της λέει η Αλβανίδα σύντροφός της δεν αποκαλύπτεται παρά μονάχα στο τέλος, όταν η ίδια η Θέα καλείται να ανακαλέσει στη μνήμη της κάποιες σημαντικές στιγμές της ζωής της.
Η Αλβανίδα είναι μία γυναίκα που έχει ταλαιπωρηθεί πολύ στη ζωή της, έχει πέσει θύμα βιασμού, έχει παντρευτεί δύο φορές και έχει δύο παιδιά. Τα τραύματά της τα κουβαλάει και δεν μπορεί να τα ξεχάσει σε αντίθεση με τη Θέα.
Το βιβλίο είναι γεμάτο αντιθέσεις. Πρώτα πρώτα από την ανήμπορη Θέα με την Αλβανίδα που μπορεί να κάνει φαινομενικά τα πάντα, τουλάχιστον σε σχέση με τη Θέα. Η ανώνυμη Αλβανίδα θυμάται, η Θέα όχι. Η Αλβανίδα μιλάει, η Θέα σιωπά. Κατά βάθος όμως αυτή η εικονική μονόπλευρη σχέση εξάρτησης κρύβει μία βαθιά και ειλικρινή φιλία:
«Θα μου λείψεις, κυρία Θέα μου. Είδες; Εγώ κάθομαι εδώ, στο κιόσκι της αυλής, με τη βροχή γύρω-γύρω, κι εσύ είσαι πέρα στο δωμάτιό του, μα και πάλι σ’ εσένα μιλάω και σ’ εσένα απευθύνομαι. Κατάλαβες;… Αλλά ναι, θα μου λείψεις».
Έτσι λέει η Αλβανίδα στη Θέα στο τέλος του βιβλίου, όταν θα αναγκαστούν να χωρίσουν οι δρόμοι τους. Και τελικά όταν η Θέα θα θυμηθεί, αυτό που θα θυμάται καλύτερα απ’ όλα θα είναι η αγάπη της, ο αγαπημένος της. Και έτσι αποδεικνύεται ότι η μνήμη τελικά δεν χάνεται. Κι όπου υπάρχει μνήμη υπάρχει και ελπίδα.
Αυτό που κάνει το βιβλίο να ξεχωρίζει είναι η πρωτότυπη δομή του, αλλά και η τρυφερή και άκρως καλοδουλεμένη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας. Ένα βιβλίο που αποδεικνύει ότι, όταν υπάρχει θέληση και αληθινή αγάπη στη ζωή μας, μπορούμε να μετατρέψουμε τα αγκάθια και τις πικραλίδες της ζωής μας σε βιολέτες και γιασεμιά.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
