Κριτική: Ρετζίνα Πόρτερ, «Οι ταξιδιώτες»
Ο πόλεμος του Βιετνάμ, οι φυλετικές διακρίσεις, οι ταξικές ανισότητες, η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, η ενδοοικογενειακή βία, η ομοφυλοφιλία και άλλα είναι ορισμένα μόνο από τα θέματα που θίγονται.
Κριτική για το βιβλίο της Ρετζίνα Πόρτερ, «Οι ταξιδιώτες», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη
Μία οικογενειακή σάγκα που εκτείνεται σε χρονικό διάστημα έξι περίπου δεκαετιών στις ΗΠΑ είναι το θέμα του πρώτου μυθιστορήματος της πρωτοεμφανιζόμενης Αμερικανίδος συγγραφέως Ρετζίνα Πόρτερ. Η Πόρτερ στο μυθιστόρημά της περιδιαβαίνει έξι δεκαετίες ιστορίας, από το 1950 μέχρι το 200, μέσα από προσωπικές αφηγήσεις κάθε λογής ανθρώπων του χτες και του σήμερα.
Το μυθιστόρημα της Πόρτερ είναι αρκετά πολυπρόσωπο, τόσο που πολλές φορές ο αναγνώστης μπορεί να μπερδευτεί. Επίσης, η αφήγηση δεν είναι γραμμική. Τα πισωγυρίσματα μπρος και πίσω στον χρόνο είναι αρκετά και δύνανται και αυτά να αποπροσανατολίσουν κάπως τον αναγνώστη. Αυτή όμως η αδυναμία του είναι συνάμα και το δυνατό του σημείο, αφού η συγγραφέας εξασφαλίζει πάμπολλα σκηνικά, αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους πρόσωπα και ποικιλία σε ό,τι αφορά τον χρόνο κατά τον οποίο διαδραματίζονται τα τεκταινόμενα. Αυτή η τεράστια ποικιλία επομένως, σε τόσο πολλές συνιστώσες του βιβλίου εγγυάται ότι ο αναγνώστης δεν πρόκειται να βαρεθεί. Ο πόλεμος του Βιετνάμ, οι φυλετικές διακρίσεις, οι ταξικές ανισότητες, η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, η ενδοοικογενειακή βία, η ομοφυλοφιλία και άλλα είναι ορισμένα μόνο από τα θέματα που θίγονται.
Το βιβλίο περιέχει επίσης αρκετές αναφορές σε σαιξπηρικούς ήρωες. Εξάλλου, η γραφή της μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως έναν βαθμό θεατρική. Ούτως ή άλλως πρόκειται για μία πολύ ιδιαίτερη γραφή, αφού είναι εν πολλοίς επιδερμική και αναλυτική μόνο σε ό,τι είναι απολύτως απαραίτητο. Πράγματι, η Πόρτερ φαίνεται να αδιαφορεί για μακροσκελείς περιγραφές, αλλά και για τον χώρο στον οποίο κινούνται οι ήρωές της. Το πρωταρχικό μέλημά της είναι να περιγράψει όσο καλύτερα μπορεί τα γεγονότα και να επικεντρωθεί στη δράση κατά κύριο λόγο των μελών δύο οικογενειών και των απογόνων τους σε χρονικό βάθος εξήντα χρόνων. Το ίδιο αδιάφορη παρουσιάζεται η συγγραφέας και στην απεικόνιση των συναισθημάτων των ηρώων της.
Η Πόρτερ γνωρίζει άριστα τον χώρο στον οποίο κινούνται οι ήρωές της. Ως έγχρωμη δε, είναι η πλέον κατάλληλη για να περιγράψει τα φαινόμενα της ρατσιστικής βίας που ταλάνιζε τις ΗΠΑ στα μέσα του περασμένου αιώνα. Δεν διστάζει να γίνει και αθυρόστομη πολλές φορές προκειμένου να αποτυπώσει καλύτερα στο χαρτί τις πράξεις των ηρώων της:
«Ο Τζεμπεντάια Άππλγουντ δεν είχε στύση εδώ και ενενήντα δύο μέρες. Είχε γαμήσει εκατόν εξήντα τρεις γυναίκες στο Βιετνάμ, αριθμός μάλλον μέτριος συγκριτικά με κάποιους άλλους. Υπήρχαν στρατιώτες που είχαν γαμήσει διπλάσιες γυναίκες στο μισό διάστημα».
Οι περισσότεροι αναγνώστες δεν θα έχουν διαβάσει τίποτε που να μοιάζει στο συγκεκριμένο συγγραφικό στυλ. Και αυτή ακριβώς είναι και η γοητεία του βιβλίου: αυτό το εντελώς ιδιαίτερο και πρωτότυπο στυλ γραφής το οποίο προσφέρει παράλληλα μία πληθώρα ιστορικών και κοινωνικών πληροφοριών για τις ΗΠΑ στον εικοστό αιώνα.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
