Με το ίδιο βλέμμα: Τρυφερό, συγκινητικό και άμεσο το πρώτο μυθιστόρημα του Πάνου Αντωνοπούλου

Να είσαι ευγενική, να είσαι πρόθυμη, σημαίνει ένα πνεύμα μεγαλειότητας. Εδώ βρίσκεται η ισότητα μεταξύ των ανθρώπων. Δεν έζησα για το τίποτα. Κοιτάζω με το ίδιο βλέμμα το παρελθόν και νιώθω υπερήφανη. Όχι για τα λίγα που κατάφερα. Αλλά γιατί αυτά τα λίγα ήταν ουσιώδη και σημαντικά. Κι αν έκανε ο κάθε ένας από λίγο το σωστό η κοινωνία αυτή θα άλλαζε πολύ.

Το μυθιστόρημα «Με το ίδιο βλέμμα» αποτελεί το λογοτεχνικό πρωτόλειο του κύριου Πάνου Αντωνόπουλου και προμηνύει μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συγγραφική πορεία. Πρόκειται για ένα αμιγώς κοινωνικό μυθιστόρημα, με απαλές ιστορικές αναφορές και μερικά ψήγματα ρομαντικής λογοτεχνίας, μυθιστόρημα που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. 

Η ιστορία του βιβλίου ξεκινά το 1945, στο ορεινό χωριό Κρυσταλλία, όπου γεννιέται και περνά τα πρώτα παιδικά της χρόνια, η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, η Χριστίνα. Η Χριστίνα αποτελεί το τρίτο και μικρότερο παιδί της οικογένειας του Κώστα και της Ειρήνης, η οποία φεύγει νωρίς για το αιώνιο ταξίδι. Έτσι, η Χριστίνα θα μεγαλώσει με τον σχεδόν πάντα απόντα πατέρα της, και τη δυναμική γιαγιά της, την Διαμάντω. Η οικογένεια της Χριστίνας φαίνεται πως βρίσκει τα πατήματα της ύστερα από την απώλεια της μητέρας της, για να συνεχίσει να πορεύεται στον χρόνο και τη ζωή, μέχρι τη στιγμή όμως που εμφανίζεται η χήρα Ευτέρπη. Η παρουσία της χήρας θα γκρεμίσει ό,τι πρόχειρα κατάφεραν να οικοδομήσουν τα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας του Κώστα και να διαταράξει μια για πάντα τις ισορροπίες τους. 

Η παρουσία της Ευτέρπης θα πυροδοτήσει μία αλυσιδωτή σειρά γεγονότων, τα οποία θα οδηγήσουν την μικρή ακόμη σε ηλικία Χριστίνα, στον Βόλο, ως εσώκλειστη υπηρέτρια. Εκεί, η Χριστίνα θα βρει για λίγο τη γαλήνη που αποζητά. Γαλήνη όμως που θα λήξει γρήγορα και άδοξα, με αποτέλεσμα η πρωταγωνίστρια του βιβλίου να μετατραπεί για ακόμα μία φορά σε εσωτερική μετανάστρια. Η Χριστίνα θα μετακομίσει στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, την Αθήνα! Κι εκεί όμως η ζωή της δεν θα είναι εύκολη, αν και κάποια στιγμή θα της χαμογελάσει έστω και για λίγο, μιας και μες στην καρδιά της πόλης, κάπου στα Εξάρχεια, η Χριστίνα θα γνωρίσει τον Γιώργο, τον οποίο θα ερωτευθεί σφόδρα και θα διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ζωής της. Μετά από κάποιες δυσκολίες που θα προκύψουν λόγω της πολιτικής ιδεολογίας του Γιώργου, το ζευγάρι θα βρεθεί στην γαλλική πρωτεύουσα, το Παρίσι, όπου θα εκκινήσει την κοινή του πορεία απ’ την αρχή, οικοδομώντας τις συνθήκες για μία καλύτερη ζωή. 

Ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας, Πάνος Αντωνόπουλος, συνθέτει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κοινωνικό μυθιστόρημα, που διαβάζεται απνευστί όχι μόνο γιατί ο δημιουργός καλλιεργεί την αναγνωστική περιέργεια σχετικά με το πως θα εξελιχθεί η ζωή της βασικής του ηρωίδας, αλλά και γιατί το κείμενο του εμφανίζει έναν πηγαίο ρυθμό που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη και τον παρασύρει σε ένα απολαυστικό ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο, καλλιεργώντας ταυτόχρονα ποικίλες σκέψεις και προβληματισμούς, αναφορικά με τις συνθήκες ζωής στην επαρχία, την πολιτική κατάσταση της χώρας μας τις προηγούμενες δεκαετίες και το πως τα πολιτικά φρονήματα επηρέαζαν την καθημερινότητα των πολιτών, την αγάπη και τον έρωτα, και το πως αυτά τα συναισθήματα σε μεταμορφώνουν και σε εξελίσσουν.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο λόγος του απλός, λιτός, ισορροπημένος, απαλλαγμένος από περιττά καλολογικά στοιχεία, που ίσως να τον βάρυναν, έχει μία ανάλαφρη αίσθηση, ενώ διακρίνεται για την τρυφερότητα του. Λόγος αρκετός για να πλάσει πλήθος εικόνων, να σκιαγραφήσει σε βάθος τους χαρακτήρες του βιβλίου, αλλά και να γεννήσει ατόφια συναισθήματα στις αναγνωστικές καρδιές. Προσωπικά, παρότι δεν εντόπισα κάποιο σημείο καθ’ όλη την διάρκεια της ανάγνωσης, όπου ο λόγος του συγγραφέα να φορτίζεται συναισθηματικά σε υπερβολικό βαθμό, ή να γίνεται μελοδραματικός, ώστε να εκβιάσει το αναγνωστικό συναίσθημα, ομολογώ πως ειδικά προς τις τελευταίες σελίδες του έργου, συγκινήθηκα και δάκρυσα, κι αυτό συνέβη γιατί ο κύριος Αντωνόπουλος καταφέρνει μέσα απ’ την ανθρώπινη και τρυφερή συγγραφική ματιά του, αλλά και την αμεσότητα του λόγου του, μιας και η κύρια ιστορία ξεδιπλώνεται μέσω της πρωτοπροσώπης αφήγησης, να πλάσει υποδόρια άρρηκτες κι ατόφιες σχέσεις μεταξύ του αναγνώστη και των ηρώων του βιβλίου, γεγονός που ο δεύτερος θα το αντιληφθεί αφότου η ανάγνωση έχει προχωρήσει αρκετά, και οδεύει προς το τέλος.   

Μεγάλο αναγνωστικό ενδιαφέρον μες στις σελίδες του παρόντος βιβλίου, ο αναγνώστης θα εντοπίσει και στην δεύτερη αφηγηματική φωνή που χρησιμοποιεί ο δημιουργός του έργου, μέσω της οποίας θα μπορούσαμε να πούμε ότι επινοεί το “alter ego” του, μιας και δημιουργεί έναν χαρακτήρα με τον οποίο μοιράζεται την ιδιότητα του συγγραφέα, χαρακτήρα ωστόσο κάπως σκοτεινού, γύρω απ’ την παρουσία του οποίου επικρατεί ένα ομιχλώδες τοπίο, το οποίο με τη σειρά του προσδίδει μία εσάνς μυστηρίου συνολικά στο βιβλίο. 

Πριν κλείσω ωστόσο το παρόν κείμενο, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην πρωταγωνίστρια του έργου, την Χριστίνα, έναν μυθιστορηματικό χαρακτήρα που τον συναισθάνθηκα πλήρως. Η Χριστίνα από μικρή αναζητούσε την αγάπη, η οποία γλιστρούσε διαρκώς μέσα απ’ τα χέρια της. Αγάπη που τελικά βρήκε στο πρόσωπο του Γιώργου, πλάι στον οποίο ένιωσε και για πρώτη φορά ασφαλής. Φαινομενικά αδύναμη και άβουλη ως χαρακτήρας, η Χριστίνα θα περάσει μεγάλο μέρος απ’ την ζωή της αφήνοντας τρίτους να διαφεντεύουν την τύχη και τη μοίρα της. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένα χάρτινο καραβάκι το οποίο αφήνεται να την παρασύρει ολοκληρωτικά η ροή της ζωής, που κάποιος άλλος έχει ορίσει για εκείνη, μέχρι τη στιγμή που η γνωριμίας της με τον Γιώργο θα πυροδοτήσει την μεταμόρφωση της! Η Χριστίνα θα αρχίσει να γίνεται δυναμική, να ονειρεύεται και να διεκδικεί όσα πιστεύει πως της αξίζουν! Μεταμόρφωση την οποία παρακολούθησα με αμέριστο ενδιαφέρον, ενώ μπορώ να πω με κάθε ειλικρίνεια πως την χάρηκα και την θαύμασα ταυτόχρονα, ενώ μου δημιούργησε σκέψεις αναφορικά με την καταλυτική σημασία που μπορεί να έχουν μερικοί άνθρωποι στη ζωή μας, όπως ο Γιώργος στη ζωή της Χριστίνας.

Ολοκληρώνοντας, λοιπόν, η ανάγνωση του μυθιστορήματος «Με το ίδιο βλέμμα» ήταν μία ευχάριστη εμπειρία και έκπληξη για μένα. Μπορώ να πω ότι ο συγγραφέας μέσα απ’ την ηρωίδα του και την στάση της έναντι των δυσκολιών που κλήθηκε να αντιμετωπίσει σε ποικίλες ηλικιακές φάσεις, δυσκολίες που τελικά δεν τη λύγισαν, κοινωνεί ένα ελπιδοφόρο και αισιόδοξο μήνυμα για το πως θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας, και τα δύσβατα μονοπάτια που μπορεί να χρειαστεί να διανύσουμε.