Καταλαβαίνω τη μέρα απ’ το στόμα
απ΄ το πως τρέχει το νερό στον νιπτήρα,
απ΄το πως συνδυάζεται το κρασί της περασμένης βραδιάς
με την κολλημένη στον πίσω γομφίο οδοντόπαστα.
Κι όμως δεν ήταν πάντα έτσι η ανθρώπινη η μέρα μου,
ο ξυπνητός μου ήλιος,
αφού δεν περίμενε ούτε καν την αυγή
για να κοκκινίσει τα σκοτεινιά παντζούρια
και τις αναλαμπές των τζαμιών.
Πες ότι οι μέρες τότε αμίμητες,
έτοιμες να εφορμήσουν απ’ τον τάφο των σεντονιών
και τις ομίχλες που τύλιγαν στη μακαριότητα τους
τα χαλιά, τα υπνοδωμάτια, τις κορνίζες.
Πες καλυτερα ότι οι μέρες εκείνες
για πρώτη φορά έσπρωχναν προς τα πίσω
χοντρά ρούχα, φατνώματα και πόρτες
που δεν είχαν αριθμούς σπιτιών
ούτε σούπες ρυθμισμένες για το κρύο
παρά τα οκτάωρα μελετηρών παιδιών
με εξασφαλισμένο το οικονομικό τους μέλλον.
Από την ποιητική συλλογή «Πενήντα» (εκδόσεις Ίκαρος, 2018)