Επιμέλεια: Γιώργης Χαριτάτος (hardim93@gmail.com)
ΣΚΑΘΑΡΑΚΟΣ:
Ήταν ο καλός καιρός που ταίριαζε στίχους γαλήνιους
όμως στην πόρτα μου μια νεράιδα
ήρθε ντυμένη με διάφανο χιόνι
την ψυχή μου να πάρει.
Τι θα κάνω σ’ αυτά τα λειβάδια
δίχως έρωτα, δίχως φιλιά;
Θα πέσω λοιπόν να πνιγώ στα νερά;
Όμως σκέφτομαι τον κόσμο π’ ονειρεύεται η μάνα
κόσμο χαράς, πέρα από τούτα τα κλαδιά
γεμάτον αηδόνια και πελώρια λειβάδια
έναν κόσμο από δροσιά
όπου τέρμα η αγάπη δεν έχει.
Κι αν ο Μέγας Σκάθαρος δεν υπάρχει καθόλου;
Τι λόγο θα ‘χει η απροσμέτρητη πίκρα μου;
Γιατί εκεί ψηλά στα κλαριά
αυτός που ανώτερους απ’ την πλάση
μας έκανε, δεν αγρυπνά;
ΣΚΑΘΑΡΙΝΑ: Τι κρίμα! Σίγουρα είναι μπιτ παλαβός.
ΣΚΑΘΑΡΑΚΟΣ (Πλησιάζοντας στην Πεταλούδα):
Κοιμάται του λειβαδιού η ρήγισσα η αγνή;
Αυτήν που τη στολίζει η δροσιά;
Αυτή που ξέρει του τραγουδιού
τη μυστική φωνή
και της πλάσης τα μυστικά;
(Η Πεταλούδα δεν αποκρίνεται και χορεύει)
Δεν αποκρίνεσαι; Δεν άκουσες φαίνεται της ψυχής μου το πάθος;
(Η Πεταλούδα κάνει σα να θέλει να πετάξει)
Θέλεις να πετάξεις; Έχει ακόμα ίσκιο πολύ
κι έχεις σπασμένο το ένα φτερό.
Με φιλιά θα σου γειάνω την πληγή.
Αν θελήσεις να σε παντρευτώ.
Κι ένα πελώριο αηδόνι, φίλος μου καλός
θα μας πάρει να πετάξουμε στου ήλιου την αυγή. […]
(Η Πεταλούδα πέφτει χάμω) Δίχως εσένα η καρδιά μου στεγνώνει.
[…] (Ο Σκαθαράκος αγκαλιάζει την Πεταλούδα που ασυναίσθητα του παραδίνεται)
Έχεις κρύο το κορμί,
έλα μαζί μου
στη φωλιά τη ζεστή
και θα δεις τον κάμπο
στο διάστημα να χαθεί.
(Η Πεταλούδα τραβιέται απότομα κι αρχίζει να χορεύει)
Δεν έχεις καρδιά
δε σ’ έκαψε από τα λόγια μου
η φλόγα;
Τότε σε ποιον λέω τις πίκρες μου;
Ω, μαγεμένη παπαρούνα,
μάνα της δροσιάς του λειβαδιού μου.
Γιατί αν το γάργαρο νερό
έχ’ ίσκιο το καλοκαίρι δροσερό
και το σκότος της νύχτας σκορπά
με τ’ αρίθμητα μάτια των αστεριών
η ψυχή μου δε μ’ αγαπά;
Ποιος μου ‘βγαλε τούτα τα μάτια που δεν τα θέλω
και τούτα τα χέρια που πασχίζουν να πιάσουν
μιαν αγάπη που δεν την νιώθω
και που τη ζωή μου τελεύει;
Ποιος με κάνει να χάνομαι μέσα στο σκότος,
ποιος θέλει να βασανίζομαι δίχως να ‘χω φτερά;
*Τα μάγια της Πεταλούδας (1919) είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Λόρκα. Το ονομάζει «κωμωδία σε δύο πράξεις κι έναν πρόλογο», αλλά ο έρωτας κι ο θάνατος ταυτίζονται τόσο, που από κωμωδία μετατρέπεται στο ποιητικό δράμα του ονειροπόλου και περιπετειώδη σκαθαράκου να κατακτήσει την απόλυτη αγάπη, χωρίς εν τέλει να τα καταφέρνει.