Είμαι η Μαρία Παπαϊωάννου, πεζογράφος, και πέρυσι εγώ και η οικογένεια μου ζήσαμε από κοντά την φονική πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής. Θέλοντας να κάνω κάτι για να τιμήσω την μνήμη των θυμάτων που έχασαν τραγικά την ζωή τους, τους πυρόπληκτους και τους εγκαυματίες που παλεύουν ακόμη να σταθούν στα πόδια τους με αξιοπρέπεια και ήθος καθώς και τον τόπο, το ίδιο το Μάτι, στο οποίο έχω ζήσει πανέμορφες στιγμές της ζωής μου και το αγαπώ, αυτόν τον χρόνο που πέρασε έγραψα 13 διηγήματα και ευχαριστώ θερμά το free press Taλκ που δημοσίευσε ένα διήγημα κάθε ημέρα, μετρώντας αντίστροφα μέχρι την πρώτη μαύρη επέτειο της 23ης Ιουλίου.
Για να μην ξεχάσουμε ποτέ.
Για να μην ξεχάσει κάνεις.
Για το Μάτι.
Απόσπασμα από το διήγημα «Ο μαύρος κύκνος»:
Η ώρα θα κόντευε πέντε και μισή όταν η γιαγιά είδε τον καπνό στο βουνό, στον Νέο Βουτζά. Βγήκε στον δρόμο για να διακρίνει καλύτερα και της φάνηκε πως είδε φλόγα. Μάλλον τα μάτια της θα κάνανε, δεν μπορεί να φαίνεται η φλόγα από τόσο μακριά, αν είναι ποτέ δυνατόν, τότε θα καούμε όλοι ζωντανοί, όχι, όχι αδύνατον, κάτι άλλο συμβαίνει.
Η γιαγιά μπήκε στο σπίτι ξανά και άνοιξε την τηλεόραση μήπως έλεγε πού έχει πιάσει φωτιά, αλλά εις μάτην. Κάλεσε τον γιο της για να τον ρωτήσει εάν κοντοζυγώνουν και εάν γνωρίζει κάτι σχετικά αλλά ήταν σε μια συνάντηση στο γραφείο ακόμη και δεν μπορούσε να τον διακόψει.
Η γιαγιά έμεινε να κοιτάζει το παιδί που έπαιζε στην μικρή λεκάνη με το νερό. Της γελούσε και έκανε «πατ πατ» με τα χεράκια του αμέριμνο.
Το τηλέφωνο χτύπησε και την ξάφνιασε. Το σήκωσε αγχωμένη. Ήταν ο αδερφός της. Είχε πιάσει φωτιά στον Νέο Βουτζά και κατέβαινε προς το Μάτι. Έπρεπε να φύγει. Είχε το παιδί εκεί; Να πάρει και το παιδί και να τρέξει προς την θάλασσα, η φωτιά -λένε- πέρασε τη Μαραθώνος. Ναι, τη Μαραθώνος. Η Πυροσβεστική δεν απαντάει, μην προσπαθήσει και η Αστυνομία δεν ξέρει πού ακριβώς είναι τώρα η φωτιά. Να πάρει το παιδί και να πάει προς την θάλασσα.
Το τηλέφωνο έκλεισε απότομα και η γιαγιά συνέχισε αποσβολωμένη να κοιτάζει το παιδί που έπαιζε στην μικρή λεκάνη με το νερό και μόρφαζε χαρούμενο ενώ ο καπνός είχε αρχίσει να κυκλώνει το σπίτι τους. Η γιαγιά το έβγαλε γρήγορα από το νερό και το πήρε στην αγκαλιά της βρεγμένο. Εκείνο παραπονέθηκε στιγμιαία για την απώλεια αυτής της πολυτέλειας αλλά η κοντή ανάσα της γιαγιάς από την αγωνία το έκανε να καταλάβει ενστικτωδώς ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να συνεργαστεί μαζί της.
Τα 13 διηγήματα για το Μάτι μπορείτε να τα διαβάσετε ΕΔΩ.