Οι μέρες της καραντίνας έχουν ξεπεράσει τις 40. Ο εγκλεισμός καλά κρατεί. Το Πάσχα πέρασε (το καταλάβατε;) και οι ελάχιστες έξοδοι εξαρτώνται από ένα 2 κι ένα 6. Ο χρόνος στο σπίτι έχει μεγαλώσει δραματικά και ο χρόνος εντός μας έχει διασταλεί. Ιδανικός για εσωτερικές αναζητήσεις ή… και για μικρούς πανικούς, ενίοτε. Αλλά, νομίζω, πως είναι αδιαμφισβήτητα μια περίοδος που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τα ποικίλα ερεθίσματα που μας δίνονται διαδικτυακά και όχι μόνο. Όχι σε ψυχαναγκαστικό βαθμό, φυσικά. Αυτή η περίοδος μπορεί κάλλιστα να είναι μια περίοδος απόλυτης απραξίας. Και δίχως ενοχή. Προσυπογράφω. Αλλά, προσωπικά, νιώθω καλύτερα όταν περικυκλώνω τον εαυτό μου με πράγματα που αγαπώ. Και ένα απ’ αυτά είναι τα βιβλία.
Στο διάστημα που πέρασε από το προηγούμενο βιβλιο-ημερολόγιο καραντίνας, ολοκλήρωσα το καινούργιο βιβλίο της Λένας Διβάνη, Τα ζευγάρια που έγραψαν την ιστορίας της Ελλάδας, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη. Και μπορώ με σιγουριά να πω ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Είναι από αυτά που λαχταράς να πιάσεις στα χέρια σου και να διαβάσεις τη συνέχεια. Ισορροπεί ανάμεσα στην Ιστορία και τη Λογοτεχνία με τον πιο ουσιαστικό κι ευανάγνωστο τρόπο. Μέσα σε οχτώ κεφάλαια η Λ. Διβάνη βιογραφεί ζευγάρια, σημαντικές προσωπικότητες που άφησαν το στίγμα τους στη χώρα. Και στο background εκτυλίσσεται η Ιστορία της Ελλάδας δύο σχεδόν αιώνων. Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του βιβλίου, χωρίς να είναι ακαδημαϊκό ―άλλωστε δεν είναι αυτός ο σκοπός του― δίνει με αρκετή λεπτομέρεια, μεγάλη σαφήνεια και το απαιτούμενο λογοτεχνικό ύφος τη βιογραφία σπουδαίων προσωπικοτήτων (που όσο διαβάζεις γι’ αυτούς, θέλεις να ξεσηκώσεις ό,τι ημερολόγιο και σχετικό βιβλίο υπάρχει) και την Ιστορία της Ελλάδα από την Επανάσταση ως τη Μεταπολίτευση, με αντίστροφη σειρά. Είναι εμφανές ότι έχει προηγηθεί μεγάλη ιστορική μελέτη. Η Λένα Διβάνη πετυχαίνει να δώσει στον αναγνώστη σε συμπυκνωμένη μορφή ό,τι ακριβώς πρέπει να ξέρει για όλα αυτά τα πρόσωπα και τις ζωές τους, διατηρώντας τη ζωντάνια και το χιούμορ. Εύγε!
Εν μέσω καραντίνας, μια καλή επιλογή για διάβασμα, που σου γλιτώνει χώρο, χρόνο και λίγα χρήματα, είναι τα eBooks. Κατά τη γνώμη μου, δεν αντικαθιστούν σε καμία περίπτωση το υλικό, έντυπο βιβλίο και την αίσθηση που εκείνο σου αφήνει, ωστόσο είναι μια καλή επιλογή για να έχεις στα χέρια σου άμεσα το βιβλίο που θες να διαβάσεις. Έτσι, είπα να επενδύσω σε αυτή την εναλλακτική. Και διάβασα τρία ηλεκτρονικά βιβλίο το προηγούμενο διάστημα.
Το πρώτο ήταν Ο Ζηλωτής: ο βίος του Ιησού του Ναζωραίου, από τις Εκδόσεις Πατάκη. Αυτή ήταν ξεκάθαρα η επιλογή μου για τη Μεγάλη Εβδομάδα. Πάντα έχω την όρεξη κατά τη διάρκεια του Πάσχα να διαβάσω κάτι σχετικό με τον χριστιανισμό (και να δω ντοκιμαντέρ), ιδωμένο από πολλές πλευρές. Αυτήν τη φορά επέλεξα το βιβλίο του Ιρανού συγγραφέα και θρησκειολόγου Reza Aslan, που πραγματεύεται τη ζωή του Ιησού ως ένα καθαρά ιστορικό πρόσωπο και όχι τον Ιησού Χριστό της πίστης. Σο βιβλίο ο Aslan με τα ιστορικά εργαλεία και την έρευνα των πηγών κάνει μια κατάδυση στον χρόνο και ψάχνει τι θα μπορούσε να ισχύει και τι όχι ―ιστορικά μιλώντας πάντα― απ’ όσα είναι γραμμένα στα ευαγγέλια και σε άλλες θρησκευτικές πηγές. Στο βιβλίο συζητούνται οι διάφορες θρησκευτικές πτυχές του Ιησού, καθώς και η απαρχή του χριστιανισμού ως η θρησκεία που ξέρουμε σήμερα. Έχει πολύ ενδιαφέρον και διαβάζεται εύκολα, καθώς δεν είναι ακαδημαϊκά γραμμένο, παρότι πρόκειται για βιβλίο με σημειώσεις και παραπομπές.
Το επόμενο eBook που διάβασα ήταν το Περί Μετάδοσης, από τις Εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Σώτης Τριανταφύλου. Το πρώτο, αν δεν κάνω λάθος, non-fiction βιβλίο που εκδόθηκε περί κορονοϊού και σχετίζεται με όλο αυτό που ζούμε αυτή την περίοδο. Δεν είναι ένα επιστημονικό εγχειρίδιο, αλλά πρόκειται για μια συλλογή από μικρά κείμενα, σε ύφος σχεδόν ημερολογιακής γραφής, στα οποία ο συγγραφέας τους, ο Ιταλός Paolo Giordano μιλά για την πανδημία. Εξηγεί το πώς ο ιός μεταδίδεται, με τι ταχύτητα, πώς βοηθά η καραντίνα. Ενδιαφέρον έχει ότι το βιβλίο γράφεται από τα τέλη Φεβρουαρίου ως τις αρχές Μαρτίου. Δηλαδή το ακριβώς προηγούμενο διάστημα. Καλογραμμένο, εύπεπτο και to the point.
Ένα ακόμα eBook που ολοκλήρωσα αυτές τις μέρες είναι το Περπατώντας στην Αθήνα, του Νίκου Βατόπουλου, από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. Η αγορά αυτού του βιβλίο έγινε ξεκάθαρα λόγω της νοσταλγίας μου για την Αθήνα και την μεγάλη επιθυμία μου για μια κατάβαση στην πρωτεύουσα. Αυτό το βιβλίο, που είναι η συλλογή κάποιων μικρών αυτοτελών κειμένων συνοδευμένων από φωτογραφίες, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάνει αρχιτεκτονικό ρεπορτάζ. Ο Βατόπουλος περιδιαβαίνει την Αθήνα αναζητώντας κρυμμένους θησαυρούς. Ανακαλύπτει παλιά κτίρια, ερειπωμένες γωνιές, ανεξερεύνητους δρόμους. Και μέσα από τις καταγεγραμμένες σκέψεις του αναβιώνει μπροστά μας μια άλλη Αθήνα. Κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον της ανάγνωσης ως το τέλος και σε κάνει να θες να βρεθείς και να περπατήσεις στην Αθήνα αυτήν τη στιγμή.
Τέλος, ξαναδιάβασα μια ποιητική συλλογή στην οποία, ομολογουμένως, έχω επιστρέψει αρκετές φορές. Πρόκειται για τα Κεράσια της Εύας, της Βίκυ Κατσαρού, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ιωλκός. Είναι, νομίζω, μια ποιητική συλλογή που περικλείει μέσα της ολόκληρο τον κόσμο. Σύμβολα, αρχέτυπα, ύπαρξη, παρακμή, φως, σκοτάδι, αισθαντικότητα, καταβύθιση. Τα Κεράσια της Εύας είναι μια μυσταγωγία. Και μεγάλη αναγνωστική απόλαυση.
Τι κι αν είμαστε υπάρξεις καμωμένες από φως
–κι αναγνωρίζουμε
φως μονάχα–
κι όλη η απόσταση ανάμεσά μας
ονομάζεται σκοτάδι;
Αυτά για την ώρα. Όσο συνεχίζεται η καραντίνα, τα βιβλία νομίζω πως θα πληθαίνουν. Προσεχώς.