Ο Γιάννης Ζαραμπούκας παρουσιάζει πέντε βιβλία που ξεχώρισε το 2018, λίγο πριν την έλευση του νέου έτους.
Να με φωνάζεις με τ’ όνομα σου / Andre Aciman
Ίσως το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος για το είδος του. Ίσως το καλύτερο ρομαντικό-αισθηματικό βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ! Η αναγνωστική μου επαφή με την γραφή του Aciman ήταν μία τεράστια έκπληξη. Ένα ρομαντικό μυθιστόρημα που περιγράφει το χρονικό ενός ομοφυλοφιλικού έρωτα με τόσο ανεπιτήδευτα τρυφερό τρόπο, που καταφέρνει να σε συγκινήσει με τις αλήθειες αναφορικά με τον απόλυτο έρωτα και την άνευ όρων παράδοση σε αυτόν, που ο συγγραφέας μεταφέρει στους αναγνώστες μέσα απ’ τον ήρωα του! Μακρυά από μελοδραματισμούς και ρηχούς συναισθηματισμούς, ο συγγραφέας γεννά ατόφια συναισθήματα στην καρδιά κάθε αναγνώστη. Πλάι στον Έλιο, τον πρωταγωνιστή του συγγραφέα, ερωτεύτηκα, θύμωσα, απογοητεύτηκα, έκλαψα από χαρά, από λύπη, από έρωτα και πάθος! Πλάι στον Έλιο έζησα έναν τόσο δυνατό έρωτα, έναν έρωτα που άφησε μέσα μου ανεξίτηλο το αποτύπωμα του!
Αυτή τη νύχτα την είδα / Ντράγκο Γιάντσαρ
Ο Ντράγκο Γιάντσαρ είναι ένας απ’ τους σημαντικότερους Σλοβένους συγγραφείς. Το «Αυτή τη νύχτα τον είδα» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα που μεταφράστηκε στην γλώσσα μας! Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο ιστορικό μυθιστόρημα που ξεχωρίζει για τον τρόπο που ο συγγραφέας επιλέγει να μας αφηγηθεί την κεντρική ιστορία του βιβλίου του. Πολυπρόσωπο, μιας και επιλέγει 5 αφηγηματικές φωνές για να συνθέσουν το πορτραίτο της βασικής ηρωίδας του βιβλίου του, που ακούει στο όνομα Βερόνικας Ζάρνικ! Ο συγγραφέας βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και δημιούργησε ένα μυθιστόρημα μέσα από το οποίο αναφέρεται σε ποικίλες εκφάνσεις των ανθρώπινων σχέσεων, όπως η φιλία και ο έρωτας, καθώς και σε θέματα όπως αυτό της μνήμης που άλλοτε συντροφεύει κι άλλοτε στοιχειώνει τους ανθρώπους!
Ο χαμένος παράδεισος / Έκτορ Αμπάδ Φασιολίνσε
Αχ, η Κολομβία! Μία χώρα που με γοητεύει κι αποζητώ συνεχώς λογοτεχνικά να επιστρέφω σε αυτή. Ένα τέτοιο ταξιδιάρικο βιβλίο, λοιπόν, ήταν και το αμιγώς κοινωνικό μυθιστόρημα του Κολομβιανού συγγραφέα που κυκλοφόρησε φέτος και ειλικρινά μπορώ να πω ότι με μάγεψε! Ο συγγραφέας μέσα απ’ τις αναμνήσεις των τριών πρωταγωνιστών, της Πιλάρ, της Εύας και του Αντόνιο, μας σκιαγραφεί την πορεία μίας φάρμας, της “Λα Οκούλτα” μέσα στο πέρασμα των χρόνων, που περνά στα χέρια των τριών αδερφών μετά τον θάνατο της μητέρας τους! Με έντονα εξομολογητική διάθεση ο συγγραφέας δημιουργεί ένα πληθωρικό θεματικά μυθιστόρημα, ένα μυθιστόρημα πανανθρώπινο, αφού τα ζητήματα που θίγονται στο εσωτερικό του απασχολούν κάθε άνθρωπο κατά καιρούς. Μερικά απ’ τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται ο συγγραφέας είναι ο έρωτας, η συζυγική αγάπη, η οικογένεια, ο θάνατο, τα γηρατειά, η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ γης και ανθρώπου, καθώς και η ανάγκη του ανθρώπου να κρατά ζωντανές τις αναμνήσεις των εμπειριών παιδικών και μη που έχει βιώσει, εμπειρίες που αποτελούν βασικό υλικό σύστασης της ταυτότητας του!
Αχνή θεά των λόφων / Καζούο Ισιγκούρο
Ο νομπελίστας συγγραφέας Καζούο Ισιγκούρο είναι ένας απ’ τους αγαπημένους μου συγγραφείς και η αλήθεια είναι πως περίμενα με ανυπομονησία την κυκλοφορία του πρώτου του μυθιστορήματος. Έχοντας, διαβάσει πολλά απ’ τα βιβλία του Ισιγκούρο θεωρώ πως η «Αχνή θέα των λόφων» είναι ένα απ’ τα καλύτερα μυθιστορήματα του και αυτό γιατί ρέει ανεμπόδιστα και είναι δοσμένο απ’ την δροσερή ματιά του τότε νέου και πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Καζούο Ισιγκούρο, που το φορτίζει με επιπρόσθετο αναγνωστικό ενδιαφέρον! Σε αυτό το μυθιστόρημα, ο συγγραφέας αναφέρεται κυρίως στην μνήμη! Στη μνήμη την υποκειμενική και εύπλαστη, τη μνήμη, αυτή τη νοητική δεξιότητα, στην οποία οφείλουμε τη δημιουργία των αναμνήσεων μας, που σφραγίζονται όχι μόνο από γεγονότα, αλλά και από τις συνθήκες εξωτερικές και εσωτερικές, που μας πλαισιώνουν χρονικά τη στιγμή εκείνη που δημιουργούνται αυτές! Αυτό που με γοήτευσε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο είναι το γεγονός πως απ’ την υπόθεση του βιβλίου προκύπτουν ερωτήματα, τα οποία ως αναγνώστες δεν θα λάβουμε μία άμεση και ξεκάθαρη απάντηση στο τέλος του βιβλίου, αλλά αντίθετα θα προβούμε σε υποθέσεις και εικασίες, μιας κι ο Ισιγκούρο είναι μία συγγραφική φιγούρα, η γραφή της οποίας χαρακτηρίζεται από μία ελλειπτικότητα και αμφισημία, γεγονός που δημιουργεί μία επιβλητικά μυστηριακή ατμόσφαιρα, μιας και η ζωή της Ετσούκο, της πρωταγωνίστριας του βιβλίου παραμένει ένας άλυτος γρίφο!
Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά / Μαξ Πόρτερ
Ίσως το πιο παράξενο και ιδιαίτερο τόσο μορφολογικά, όσο και θεματικά μυθιστόρημα που διάβασα φέτος, και γενικά τα τελευταία χρόνια! Πρόκειται για ένα βιβλίο σε μορφή πεζοποιήματος, το οποίο αποτελεί το λογοτεχνικό πρωτόλειο του συγγραφέα! Ένα μυθιστόρημα πρωτότυπο και πλούσιο σε διακειμενικές αναφορές από τον τίτλο ακόμα, μιας και η φράση «Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά» αποτελεί μία έξυπνη παράφραση του τίτλου «Hope is the thing with feathers», που ανήκει σε ποίημα της Αμερικανίδας ποιήτριας Έμιλι Ντίκινσον. Δακειμενικές αναφορές συναντά κανείς και σε ολόκληρο το βιβλίο του Max Porter, καθώς μέσα απ’ τις σελίδες του μνημονεύει το ζεύγος ποιητών Τεντ Χιουζ και Σύλβια Πλαθ!Στο βιβλίο του αυτό ο συγγραφέας επιλέγει να ασχοληθεί με τη θλίψη! Την θλίψη εκείνη που προέρχεται από την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Συγκεκριμένα, το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται ο συγγραφέας είναι αυτό της μητέρας-συζύγου, που στα πλαίσια μιας οικογένειας σαφώς και διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο! Το «Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά» είναι ένα σχετικά εύκολο εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον βιβλίο, μιας και διαβάζεται με μία ανάσα, μέσα σε λίγες μόνο ώρες, αλλά γεννά στον αναγνώστη την ανάγκη να το ξαναδιαβάσει αμέσως για να αντιληφθεί το βάθος των συναισθημάτων που δημιουργεί ο συγγραφέας! Ένα γοητευτικό μυθιστόρημα που ακροβατεί μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας, μεταξύ της ωμής αλήθειας και του τρυφερού λυρισμού!