Ο Xρήστος Παπαδόπουλος με την παράσταση «Larsen C» στη Στέγη

Χορεύοντας όπως ένας παγετώνας. Μια γιορτή για τις κινήσεις που ορίζουν τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Ο Χρήστος Παπαδόπουλος και το Larsen C στη Στέγη.

Ένας Παγετώνας στη Στέγη. Από το Παρίσι ως τις Βρυξέλλες, από τη Μαδρίτη ως τη Ρώμη, αφού κατέκτησε τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές σκηνές σε sold-out παραστάσεις, το Larsen C του Χρήστου Παπαδόπουλου μας «συμπαρασύρει» τώρα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση από 30 Μαρτίου έως 3 Απριλίου.

«Ένα όνομα κυκλοφορεί, επαινείται για την τόλμη του και για τη μινιμαλιστική αλλά εκπληκτική του δεξιοτεχνία, για τους ερμηνευτές του. Μια αποκάλυψη. Είναι Έλληνας» αναφέρει το βελγικό Le Vif και αναρωτιέται: «Ήταν άραγε μια εφικτή αποστολή το να σφυρηλατήσεις ένα καινοτόμο καλλιτεχνικό ιδίωμα σ’ ένα δύσκολο περιβάλλον;» Τίποτα δεν μοιάζει δύσκολο για τον Χρήστο Παπαδόπουλο και την ομάδα του, ο οποίος στη νέα του παραγωγή καταπιάνεται με τον παγετώνα Larsen C.

Παγετώνας ή παγοκρηπίδα. Αυτός είναι ο επιστημονικός όρος του τεράστιου ακινητοποιημένου όγκου νερού Larsen C, ηλικίας 10.000 ετών, που βρίσκεται στην Ανταρκτική. Ο Larsen C, με έκταση διπλάσια της Ουαλίας, κινείται τόσο αργά, ώστε αυτή η κίνησή του δεν συλλαμβάνεται από τις ανθρώπινες αισθήσεις. Λες και ο παλμός της κίνησής του απορροφάται από τον χώρο και τον χρόνο. Στην ομώνυμη νέα χορογραφία του Χρήστου Παπαδόπουλου, τα ανθρώπινα σώματα συντονίζονται στον ίδιο αέναο ρυθμό, σε μια ονειρική ακολουθία, όπου προοδευτικά φαντάζουν εξίσου απόκοσμα με το πολικό τοπίο.

«Μια εμπειρία μοναδική, σαν διαλογισμός», «ένας χορός που λιώνει όπως ο πάγος, εκπέμποντας φως», «τρελά ακριβής, διαολεμένα δυνατός και παρ’ όλα αυτά σχεδόν άπιαστος, αυτός ο χορός αιχμαλωτίζει και συγχρόνως απελευθερώνει το βλέμμα», «συναρπαστικό, με δυνατές, συνταρακτικές, απατηλές εικόνες». Αυτά είναι μερικά από τα σχόλια που γράφονται στον ευρωπαϊκό Τύπο για το Larsen C, την παραγωγή της Στέγης που περιοδεύει στην Ευρώπη.

Τέσσερα χρόνια μετά το ΙΟΝ, ο Χρήστος Παπαδόπουλος επιστρέφει στην Κεντρική Σκηνή με τη νέα χορογραφία του και γίνεται ξανά παρατηρητής της κίνησης του ελάχιστου που, στην εσωτερικότητα και στην επανάληψή της, παράγει ζωή. Το Larsen C είναι ένα πάρτι-φόρος τιμής στην αθόρυβη μετάβαση των σωμάτων. Είναι «μια μεταφορά» σχολιάζει ο ίδιος, «της ζωής που, ακατανίκητη, προχωρά».