Ο Γάλλος ζωγράφος που με τους πίνακες του ικανοποίησε την ανάγκη για εκπαίδευση μέσω της τέχνης και την απαίτηση για αισθαντικότητα.
Έρχεται στον κόσμο σαν σήμερα στις 17 Ιουλίου 1797 ο Γάλλος ζωγράφος Paul Delaroche, ένας από τους σημαντικότερους ακαδημαϊκούς ζωγράφους της καλλιτεχνικής σκηνής της Γαλλίας του 19ου αιώνα καθώς και καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών του Παρισιού. Μεγαλώνοντας σε μια καθαρά καλλιτεχνική οικογένεια ο Delaroche έλαβε τα πρώτα του μαθήματα δίπλα στον ιστορικό ζωγράφο Baron Gros ενώ σημαντική υποστήριξη έλαβε και από τον Gericault. Ο Delaroche εκθέτει πρώτη φορά στο Σαλον του 1822. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1834, εκθέτει λαμβάνοντας πολύ ενθαρρυντικές κριτικές τον πίνακα Η εκτέλεση της Λαίδης Τζέιν Γκρέυ. Όμως τρία χρόνια αργότερα οι εχθρικές κριτικές που θα λάβει σε μια άλλη έκθεση των έργων του θα τον αποτρέψουν να εκθέσει ξανά στα Σαλον. Ο Delaroche συνέχισε να κάνει αυτό που ήξερε καλά. Φιλοτέχνησε έργα μεγάλης κλίμακας βασισμένα σε ιστορικά γεγονότα με τραγικό χαρακτήρα και δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στην απόδοση των λεπτομερειών.
Ο χαρακτήρας της δημιουργίας του Delaroche αντιπροσώπευε πλήρως το πνεύμα της εποχής καθώς το 19ο αιώνα η ζωγραφική ιστορικών γεγονότων καθώς και η λατρεία της μεγαλοφυΐας ήταν τα βασικά θέματα με τα οποία ασχολήθηκαν οι καλλιτέχνες. Βέβαια η ιστορική ζωγραφική είναι σπέρμα μεταξύ άλλων και της χριστιανικής ιστορίας της σωτηρίας. Εξετάζοντας λοιπόν το παρασκήνιο της έμπνευσης των καλλιτεχνών της γενιάς του Delaroche ανακαλύπτουμε πως ο Διαφωτισμός και η Επανάσταση έθεσαν υπό αμφιβολία μια για πάντα την απαίτηση της θρησκείας να παρέχει πρότυπα για το κάθε άτομο στις μορφές των αγίων της. Πλέον στην περίοδο αυτή που βαφτίστηκε Ρομαντισμός – Νεοκλασικισμός στην θέση των μαρτύρων ήρθαν οι ήρωες ή αλλιώς οι μεγάλοι άντρες της ιστορίας, οι οποίοι είχαν πάρει την θέση των χριστιανών αγίων και σύμφωνα με την κοινή γνώμη της τότε εποχής έφεραν και αυτοί κάποιου είδους σωτηρία στον κόσμο. Στη θέση των μαρτύρων ήρθαν οι ήρωες και στη θέση του προφήτη ένας ιδιοφυής έδειχνε το δρόμο. Πολλοί ιστορικοί ζωγράφοι στράφηκαν πρώτα σε χριστιανικά θέματα προτού επιδοθούν σε ιστορικά γεγονότα. Ο Paul Delaroche ήταν ένας από αυτούς. Το πρώιμο έργο του αποτελείται κυρίως από θέματα της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Delaroche ήταν ένας από τους πιο διάσημους ζωγράφους της εποχής του. Τόσο η προσεκτική αναπαράσταση εσωτερικών χώρων και κοστουμιών όσο και το θεατρικό περιεχόμενο έκαναν τους πίνακες του διάσημους.
Στο έργο του Ο θάνατος της βασίλισσας Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας (1827) η κουλτούρα του υλικού, η οποία πράγματι αποσπά την προσοχή από το πραγματικό θέμα, ξένισε τους θεατές ακόμη και τότε, και κρίθηκε ως coquetterie patience des accessories. Αλλά αυτό ήταν σύμφωνο προς τη σύγχρονη αντίληψη για τη διακοσμητική ιστορική ζωγραφική, η οποία είχε φτάσει στα άκρα με τη σχολαστική προσοχή στις λεπτομέρειες των αντικειμένων, των επίπλων και των κοστουμιών. Παρ’ όλα αυτά, το έργο του Delaroche οδήγησε σε μια ασυνήθιστη εξέλιξη. Εκεί που άλλοι ζωγράφοι συχνά εργάζονταν βάσει θεατρικών σκηνικών, η θεατρική φύση ενός από τους πίνακες του, Ο θάνατος των Υιών του Βασιλιά Εδουάρδου στον Πύργο (1831), οδήγησε στο να τοποθετηθεί η αναπαράσταση στο πίσω μέρος της σκηνής. Ο πίνακας προκάλεσε τόσο πολύ το ενδιαφέρον που ο Casimir Delavigne ( Γάλλος ποιητής ) ένιωσε την ανάγκη να γράψει μια τραγωδία με στήσιμο της θεατρικής σκηνής ακριβώς όπως στον πίνακα του Delaroche.
Το 1837 ανατέθηκε στον Delaroche μια σημαντική δουλειά. Του ζητήθηκε να διακοσμήσει την αψίδα της Σχολής Καλών Τεχνών με ένα κύκλο που θα απεικονιζόταν πάνω από 70 διάσημοι καλλιτέχνες από την Αρχαιότητα. Αυτό το πάνθεον τέχνης ήταν γνωστό ως το Ημικύκλιο και για δεκαετίες αποτέλεσε για τους καλλιτέχνες από όλες τις χώρες πρότυπο αλληγορικής τοιχογραφίας. Αξίζει να αναφερθεί πως για την εκτέλεση του ο Delaroche χρησιμοποίησε την αρχαία τεχνική της κηρογραφίας.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ