22ο ΦΓΚ: Ημέρες Γαλλικού Κινηματογράφου – «Χοντρόπετσοι» και «Πάρε με Αγκαλιά»
Ημέρες Γαλλικού Κινηματογράφου: Δεύτερο Κεφάλαιο
«Χοντρόπετσοι» και «Πάρε με Αγκαλιά»
Από το αφιέρωμα «Carte Blanche: FEMA – La Rochelle» επέλεξα να δω μια ταινία που ακούει στο όνομα «Χοντρόπετσοι» («Peaux de Vaches»). Την σκηνοθεσία έκανε η Patricia Mazuy και είναι παραγωγής του 1988. Ομολογώ πως δεν την γνώριζα την συγκεκριμένη ταινία, ούτε την σκηνοθέτιδα. Από τους βασικούς συντελεστές ήξερα μόνο την πρωταγωνίστρια Sandrine Bonnaire και τον διευθυντή φωτογραφίας Raoul Coutard. Αυτό ήταν αρκετό για να μου τραβήξει την προσοχή, μιας και πάντα μου αρέσει να μαθαίνω ταινίες περασμένων δεκαετιών, τις οποίες δύσκολα θα βρω ξανά μπροστά μου. Μου άρεσε η κεντρική ιδέα του έργου, οι υπέροχες αγροτικές τοποθεσίες και οι τρεις πρωταγωνιστές – εκτός από την Bonnaire παίζουν οι Jean-François Stévenin και Jacques Spiesser ως τα δύο αδέλφια.
Από πλευράς σεναρίου, πιστεύω πως κάτι έλειπε για να κάνει την ταινία να στέκεται δυνατά στα πόδια της. Αν πάλι δεν συμβαίνει αυτό, τότε η δραματική ένταση δεν είναι αρκετή για να δικαιολογήσει τη δράση του έργου, κλείνοντας με ένα συμβατικό φινάλε. Η αλήθεια είναι πως ήθελα να δω μια συγκλονιστική κορύφωση, ήταν ταινία που έπαιρνε να γίνει κάτι πραγματικά δυνατό και να είχε μια καλύτερη αναγνώριση. Πάντως πιστεύω ότι κάποιες σκηνές μου έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη.
Η γνωστή ηθοποιός Emmanuelle Béart είναι φέτος επίσημη καλεσμένη του Φεστιβάλ και παράλληλα Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής. Σε μία από τις ταινίες στο τμήμα «Πανόραμα Γαλλόφωνου Κινηματογράφου» παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Γίνεται λόγος για τη νέα της ταινία με τίτλο «Πάρε με Αγκαλιά» («L’Etreinte»), σε σκηνοθεσία του Ludovic Bergery. Μάλιστα, οι δυο τους ήταν παρόντες στην προβολή της ταινίας στην αρχή, την οποία και παρουσίασαν στο κοινό. Πρόκειται για ένα σκοτεινών αποχρώσεων δράμα, το οποίο έχει για ηρωίδα την Marguax, μια γυναίκα η οποία καλείται να αφήσει το πρόσφατο πικρό παρελθόν της πίσω και να αλλάξει σελίδα στη ζωή της. Μετακομίζει με την αδερφή της, με την οποία δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σχέση, και γράφεται στο πανεπιστήμιο για να συνεχίσει τις σπουδές στη λογοτεχνία. Το ερώτημα είναι πότε θα έχει κάνει το επόμενο βήμα, το επόμενο πραγματικό βήμα…
Η Béart υποδύεται ένα ρόλο που της ταιριάζει γάντι την κατάλληλη στιγμή. Δίχως να πει κάποια ατάκα, με μονάχα ένα βλέμμα ή μια κίνηση του σώματός της έχει δώσει το νόημα της ταινίας. Το κάνει με εκπληκτικό και με τόσο φυσικό τρόπο. Ο σκηνοθέτης Ludovic Bergery, στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, έκανε καλή δουλειά. Έπιασε εύστοχα τις ανησυχίες και την αγωνία μιας γυναίκας στο να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος αλλά και την αβέβαιη προσωπική της ζωή.
Το πορτρέτο της σύγχρονης γυναίκας φαίνεται να είναι συχνά μια θεματική που απασχολεί τους νέους σκηνοθέτες – γυναίκες και άντρες – και όταν αυτό γίνεται με ειλικρινή τρόπο, το αποτέλεσμα δικαιώνει. Έτσι συνέβη και εδώ. Η Margaux είναι ένα πρόσωπο που έχει ανάγκη μια δεύτερη ευκαιρία και προπάντων μια αγκαλιά, όπως μας λέει ο μεταφρασμένος τίτλος της ταινίας. Η αναζήτηση της ευτυχίας δεν εξαρτάται από την ηλικία και η ίδια νιώθει μια εσωτερική ανάγκη να εκπληρώσει τις επιθυμίες της. Την επανειλημμένη αποτύπωση του ίδιου θέματος την έχουμε δει αρκετές φορές στο σινεμά, αλλά αυτή η ταινία είχε κάτι να προσφέρει και η προσπάθεια μετράει και το αποτέλεσμα είναι τίμιο.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
