Ο Τόμας Χάρις, όταν έγραφε ιστορίες τρόμου για περιοδικά του Τέξας δεν φανταζόταν ποτέ πως θα γνώριζε τέτοια επιτυχία. Ακόμα κι όταν κάποιες από αυτές τις αγόραζαν εταιρείες παραγωγής για λίγα δολάρια με σκοπό την κινηματογραφική τους μεταφορά. Την «Σιωπή των αμνών» την έγραψε το 1988 και ήταν η νουβέλα που τον έκανε διάσημο. Αγαπημένος του κακός ένας ψυχίατρος με ιδιαίτερες γαστρονομικές απαιτήσεις. Ας πούμε πως του άρεσε το φαγητό ελάχιστα ψημένο και κυρίως επέμενε στο γεγονός πως το ήθελε φρέσκο… ολοζώντανο!
Η ταινία
Ένας κατά συρροή δολοφόνος στοχοποιεί νεαρά κορίτσια. Τελευταίο θύμα του η κόρη μιας γερουσιαστή. Το FBI αναθέτει σε μια πράκτορα να σκιαγραφήσει το πορτραίτο ενός άλλου δολοφόνου, του Χάνιμπαλ Λέκτερ, που έτρωγε τα θύματα του. Οι δύο άντρες συνδέονται με κάποιον τρόπο και αυτό είναι το κλειδί στην εξιχνίαση της υπόθεσης.
Η πρώτη σκέψη για τον ρόλο του Χάνιμπαλ Λέκτερ ήταν ο Τζακ Νίκολσον. Κάτι το οποίο θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Όταν η πρόταση έγινε στον Άντονι Χόπκινς εκείνος αρνήθηκε, γιατί νόμιζε πως πρόκειται για παιδική ταινία. Μετά, διάβασε το σενάριο, τηλεφώνησε μέσα στην νύχτα στον σκηνοθέτη και έκλεισε την συμφωνία. Για να προσεγγίσει τον χαρακτήρα ο βρετανός ηθοποιός επισκέφτηκε φυλακές και μελέτησε από κοντά ανθρώπους που είχαν καταδικαστεί για ανάλογα εγκλήματα. Παράλληλα, περνούσε αρκετό χρόνο σε νεκροτομεία!
Για τον ρόλο της Κλαρίς Στάρλινγκ η Orion Pictures ήθελε την Μισέλ Φάιφερ ή την Μεγκ Ράιαν. Η Φάιφερ ζήτησε αμοιβή 2 εκατομμύρια δολάρια κάτι που φάνηκε υπερβολικό στην παραγωγή και έτσι, το ρόλο πήρε η Τζόντι Φόστερ. Με την σειρά της, η ηθοποιός πέρασε πολύ χρόνο με την πράκτορα του FBI Μαίρη – Αν Κράους, για να παρατηρήσει την συμπεριφορά της.
Πρώτη Προβολή
Η ταινία βγήκε στις 14 Φεβρουαρίου 1991, σε 1.497 αίθουσες των ΗΠΑ. Μετά τις πρώτες ημέρες προβολών υπήρξαν αντιδράσεις κατηγορώντας τον σκηνοθέτη ως σεξιστή και ομοφοβικό. Θεωρούσαν εμπαιγμό και χτύπημα κάτω από την μέση της τρανς κοινότητας τον γεγονός πως ο δολοφόνος ήταν τραβεστί. Την απάντηση σε όλο αυτό έδωσε ο Τζόναθαν Ντέμι δύο χρόνια αργότερα με το «Φιλαδέλφεια» (1993), όπου μίλησε ξεκάθαρα για το AIDS, την ομοφυλοφιλία και την ομοερωτοφοβία.
Κριτικές
Η ανταπόκριση κοινού και κριτικών ήταν θετική. Τόσο το σενάριο και η σκηνοθεσία όσο και οι ερμηνείες των ηθοποιών έτυχαν διθυραμβικών σχολίων. Ο χαρακτήρας του Χάνιμπαλ Λέκτερ παραμένει, σταθερά πρώτος, από τους πενήντα στη λίστα του Αμερικανικού Ιδρύματος Κινηματογράφου ως ο πιο δημοφιλής κακός, ενώ ο χαρακτήρας της Κλαρίς Στάρλινγκ βρίσκεται στην έκτη θέση της ίδια λίστας.
Box Office
Το συνολικό κόστος της έφτασε τα 19.000.000 δολάρια και από το πρώτο, κιόλας, σαββατοκύριακο προβολών, η ταινία κάλυψε, σχεδόν, τα έξοδα παραγωγής με εισιτήρια της τάξης των 13.766.814 δολαρίων. Τα αθροιστικά, παγκόσμια έσοδα έφτασαν τα 272.753.884 δολάρια.
Όσκαρ
«Η σιωπή των αμνών» είναι η πρώτη ταινία θρίλερ που πηρέ το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας. Κοντά είχαν φτάσει ως υποψήφιες «Ο Εξορκιστής» (1973) και «Τα σαγόνια του καρχαρία» (1975). Συγκεκριμένα στην 64η Απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου η ταινία πέτυχε το «Big Five» της διοργάνωσης με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου, Α΄ Ανδρικού και Α΄ Γυναικείου, ενώ ήταν υποψήφιο και στις κατηγορίες Μοντάζ και Ή χου!
Extras
*Ο Τζιν Χάκμαν είχε αγοράσει τα δικαιώματα της νουβέλας και σκόπευε να τη σκηνοθετήσει παίζοντας εκείνος τον Χάνιμπαλ Λέκτερ. Ένα πρόβλημα υγείας τον εμπόδισε και έτσι, τα δικαιώματα μεταφέρθηκαν στον Τζόναθαν Ντέμι.
*Ο Άντονι Χόπκινς εμφανίστηκε στην ταινία μόνο 24 λεπτά και πενήντα δύο δευτερόλεπτα. Είναι ο δεύτερος ηθοποιός, μετά τον Ντέιβιντ Νίβεν, που πήρε Όσκαρ ερμηνείας με τόσο μικρό χρόνο εμφάνισης. Ο Ντέιβιντ Νίβεν είχε παίξει για 23 λεπτά στο «Separate Tables» (1958).
*Στην αφίσα της ταινίας βλέπουμε την πρωταγωνίστρια να έχει μια πεταλούδα στο στόμα της και πάνω σε αυτήν μια νεκροκεφαλή. Αυτό που στην πραγματικότητα βλέπουμε είναι μια ιδέα του Σαλβαδόρ Νταλί, με τίτλο «Αισθησιασμός Θανάτου» (1951) που οπτικοποίησε ο φωτογράφος Φίλιπ Χάλσμαν. Μια performance από εφτά γυμνές γυναίκες που σχηματίζουν μια νεκροκεφαλή.
*Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε τον χαρακτήρα του Μπάφαλο Μπιλ από δύο πραγματικούς δολοφόνους. Τον Εντ Γκιν που έγδερνε τα θύματα του και τον Γκάρι Χάιντνικ που κλείδωνε σε ένα υπόγειο, κάτω από το πατρικό του, νεαρά κορίτσια και τα κακοποιούσε.
*Το κουκούλι που βρέθηκε στο πρώτο θύμα ήταν ένα μείγμα από ζελεδάκια «gummy bear» και καρύδα, έτσι, σε περίπτωση κατάποσης του από την ηθοποιό να ήταν βρώσιμο.