Η 25η διοργάνωση του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διέθετε ένα καλό και ποικίλο, όπως πάντα, πρόγραμμα με αρκετούς καλεσμένους από όλο τον κόσμο. Ακολουθούν σχολιασμοί για μερικές από τις ταινίες που παρακολούθησα στο φετινό πρόγραμμα.
Στο τμήμα Από Οθόνη σε Οθόνη, είδα δύο ενδιαφέρουσες ταινίες μικρού μήκους. Η πρώτη από αυτές ονομάζεται «Νησιά στην Άκρη» (Islands on the Edge) σε σκηνοθεσία των Γιώργου Σαβόγλου και Διονυσίας Κοπανά. Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται στην Τέλενδο, ένα μικρό νησάκι δυτικά της Καλύμνου. Μέσα από τις συναντήσεις των δημιουργών της ταινίας γνωρίζουμε κάποιους από τους ήδη ελάχιστους κατοίκους του ξεχωριστού αυτού νησιού και μας διηγούνται στην κάμερα μερικά στιγμιότυπα της ζωής τους στο νησί αλλά και τη σημασία της Τελένδου για αυτούς.
Δεν γνώριζα την ύπαρξη αυτού του νησιού και με ευχαρίστησε που έμαθα κάτι καινούριο βλέποντας την ταινία. Για την ακρίβεια, θα έλεγα πως θα άξιζε να γίνει ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ για αυτό το μέρος, μιας και φαίνεται να επικρατεί ένα μυστήριο γιατί επιμένουν και πιστεύουν σε αυτό τον τόπο οι λιγοστοί κάτοικοι. Ίσως σεναριακά θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε κάτι πιο δυνατό, αλλά η συνολική εμπειρία μου άφησε καλές εντυπώσεις.
Η δεύτερη ταινία της ενότητας φέρει τον τίτλο «Ο Νικόλας της Μαρίας» (Nicolas and Maria) και την σκηνοθεσία υπογράφει η Μαρία Γιαννούλη. Πρόκειται για μια ιστορία της δύναμης της ψυχής και της ανιδιοτελούς αγάπης που καταρρίπτει κάθε εμπόδιο. Η ιστορία του Νικόλα, ενός ανθρώπου με σύνδρομο Down, πέρασε από αρκετά εμπόδια από νωρίς μέχρι που τον υιοθέτησε η Μαρία, μια γυναίκα που πίστεψε σε αυτόν και τον βοήθησε να ανακτήσει τις δυνάμεις του και να νικήσει κάθε προκατάληψη. Μαθαίνουμε στην ταινία πως ο Νικόλας κέρδισε μετάλλια και διακρίθηκε στην κολύμβηση ενώ κάνει μαθήματα πολεμικών τεχνών και σταδιακά έχει μεταμορφωθεί σε έναν άνθρωπο γεμάτο θέληση για ζωή. Επίσης, βλέπουμε πως έχει αίσθηση του χιούμορ.
Ο πραγματικός πρωταγωνιστής αυτού του ντοκιμαντέρ είναι η Μαρία, αυτή η γυναίκα που είχε σκοπό ζωής να τον δει να στέκεται στα πόδια του και να αισθάνεται υπερήφανη γι’ αυτόν. Ένα συγκινητικό ανθρώπινο πορτρέτο και ένα πραγματικό μάθημα ζωής, δοσμένο με απλό και λιτό τρόπο. Σε ελάχιστα σημεία μου θύμισε δομή διαφημιστικού, ύστερα επέστρεφε στο είδος του ντοκιμαντέρ. Πάντως, έχει αποτέλεσμα και καταλήγει κάπου μέσα από την ιστορία των δύο υπέροχων πρωταγωνιστών του. Αν γινόταν ταινία μυθοπλασίας με μεγαλύτερη διάρκεια, θα είχε την τιμητική του στον κινηματογράφο και ενδεχομένως θα προσέλκυε περισσότερο κόσμο.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
