Όταν ένας δισεκατομμυριούχος «παρορμητικά» αποφασίζει να γίνει ο παραγωγός μιας εμβληματικής ταινίας, απαιτεί να έχει συνάμα και τους καλύτερους συντελεστές… Για αρχή λοιπόν προσλαμβάνει την αναγνωρισμένη σκηνοθέτη, Λόλα Κουέβας, για να ηγηθεί του φιλόδοξου αυτού εγχειρήματος. Έπειτα, το εξαιρετικό επιτελείο των συντελεστών θα συμπεριλάβει στους κόλπους του, δυο κορυφαίους ηθοποιούς με μεγάλο ταλέντο αλλά και ακόμη μεγαλύτερο «εγώ»…
Το φιλμ «Επίσημη Συμμετοχή» («Official Competition») των Μαριάνο Κον (Mariano Con) και Γκαστόν Ντιπράτ (Gaston Duprat) δεν συνιστά παρά μια διεισδυτική ματιά στα άδυτα της κινηματογραφικής βιομηχανίας, αναδεικνύοντας, με μπόλικο καυστικό χιούμορ και τους «ανταγωνισμούς», που κρύβονται βαθιά μέσα της…
Η υπόθεση συνεπώς που πραγματεύεται το δίδυμο των δημιουργών αφορά σ’ έναν πάμπλουτο επιχειρηματία, ο οποίος προσλαμβάνει μια διάσημη δημιουργό με τ’ όνομα Λόλα Κουέβας (που υποδύεται η ηθοποιός “Penelope Cruz”), προκειμένου να συμβάλλει με τον τρόπο της κι αυτή, στην παραγωγή μιας κινηματογραφικής ταινίας με τους «καλύτερους»…
Οι «ιδανικοί» όμως άνθρωποι, οι οποίοι «επιλέγονται» για τους ρόλους, ο μαίτρ της υποκριτικής «Ιβάν Τόρες» αλλά και ο σταρ παγκόσμιας εμβέλειας «Φέλιξ Ριβέρο» (του οποίους υποδύονται οι ηθοποιοί “Oscar Martínez” και “Antonio Banderas” αντίστοιχα), αποδεικνύονται, πέραν από εγωπαθείς και υπερόπτες, άτομα αυστηρώς ακατάλληλα για την προώθηση ενός σκηνοθετικού πονήματος, που προορίζεται να καταστεί και το κύκνειο άσμα του παραγωγού του. Η μεταξύ δηλαδή των συντελεστών επίδοξη αγαστή συνεργασία επρόκειτο να πάει κυριολεκτικά περίπατο, από το πρώτο κιόλας λεπτό της συνάντησης τους….
Ομολογουμένως οι Κον και Ντιπρατ βρίσκουν μεν εδώ τον τρόπο να σκιαγραφήσουν τον «κλασικά» αιώνιο ανταγωνισμό μεταξύ των ηθοποιών, που υπονομεύει την δημιουργία (θυμίζοντας πολλές φορές κακό θέατρο)! Το θέμα βέβαια στην περίπτωση των εν λόγω δημιουργών, είναι πως έχουμε να κάνουμε περαιτέρω με μια αρκετά έξυπνη σάτιρα, μ’ έναν θαυμάσιο συνδυασμό αισθητικής και συναισθηματικής νοημοσύνης , που προσομοιάζει μάλιστα σε μαύρη κωμωδία…
Όσοι σπεύσουν να συγκρίνουν τους εμπνευστές του συγκεκριμένου φιλμ με την λογική των ταινιών του Κουεντίν Ντουπιέ,(οφείλοντας να έχουν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού τους, πως ο Ντουπιέ είναι για την κωμωδία ότι ο Λιντς για το θρίλερ), θα έχουν σίγουρα αντιληφθεί και αυτή την σουρεάλ (surreal) αισθητική , η οποία είναι διάχυτη και στο έργο του διδύμου των Μαριάνο Κον και Γκαστόν Ντιπράτ! Η δημιουργία τους μπορεί τοιουτοτρόπως να καθίσταται ολίγον τι «φευγάτη»(και παρακινδυνευμένη ίσως) για κάποιους αλλά και πολύ ιδιαίτερη για κάποιους άλλους…
Όσοι πάλι από μας παραπονεθούν για το σενάριο, που σε κάποιες στιγμές πλατειάζει, καλό θα ήταν να σκεφτούμε, πως αυτό πιθανότατα αποτελεί ένα μέρος ενός συνολικού σχεδίου των σκηνοθετών (που υπογράφουν και το σενάριο), οι οποίοι κάνοντας έξυπνη χρήση της γλώσσας, δεν προσπαθούν παρά, με τον δικό τους περίπλοκο τρόπο, να μεταφέρουν την σκληρή κριτική τους για τα τεκταινόμενα μέσα στην κινηματογραφική βιομηχανία…
Η ερμηνεία τέλος της Πενέλοπε Κρουζ, πέραν του ότι είναι ασύλληπτη, φέρει ανεξίτηλη την σφραγίδα των νέων δημιουργών, που επιδιώκουν την συνάντηση της τέχνης με τις νέες τεχνολογίες (και σε ορισμένες της εκφάνσεις , την συνάντηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας με την πολιτική, βλ. Ουτοπία και Τέχνη). Σ’ όλο το «στήσιμο» της αυτό, βοηθάει φυσικά και η ομάδα της παραγωγής, η οποία δείχνει να έχει «δουλέψει» αρκετά τις τόσο ξεχωριστές αυτές εγκαταστάσεις (installation), που συνοδεύουν το μοναδικό αυτό αισθητικό αποτέλεσμα, για το οποίο και προφανώς κόπιασαν οι συντελεστές του…
Βαθμολογία: 3,9/5*
- Η ταινία έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα στο 6ο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου Αθήνας – FeCHA.