Σκηνοθεσία: Τζον Κρόουλι Σενάριο: Πίτερ Στρόγκαν Πρωταγωνιστούν: Οουκς Φέγκλεϊ, Ανσελ Ελγκορτ, Νικόλ Κίντμαν, Τζέφρι Ράιτ, Λουκ Γουίλσον, Σάρα Πόλσον Διάρκεια: 149 λεπτά
Βαθμός 1,5/5
Ο Θιο, ένας πετυχημένος πωλητής αντικών, στα όρια της ψυχικής κατάρρευσης, επιστρέφει στα παιδικά του χρόνια, τότε που η μοίρα με βία του στέρησε την πολυαγαπημένη του μητέρα. Στα πολλά και διαφορετικά μονοπάτια που η ζωή τον τράβηξε, η μόνη του σταθερά η Καρδερίνα, ο αγαπημένος πίνακας ζωγραφικής της μητέρας του. Πώς βρέθηκε στα χέρια του; Τι σκοπεύει να κάνει όταν συνειδητοποίησει το βάρος της ευθύνης;
Η κινηματογραφική μεταφορά ενός τόσο δημοφιλούς και βραβευμένου βιβλίου δημιουργεί απευθείας υψηλές προσδοκίες, τόσο στο αναγνωστικό κοινό που θέλει να δει τους ήρωες του ζωντανούς στην μεγάλη οθόνη όσο και στο σινεφίλ κοινό, που περιμένει να ικανοποιηθεί τουλάχιστον στον σεναριακό τομέα, ο οποίος κατά κανόνα είναι προσεγμένος στην καλή λογοτεχνία. Πολλοί περίμεναν η Καρδερίνα να μπει στην Οσκαρική κούρσα και μάλλον λόγω κεκτημένης ταχύτητας μιλούσαν για μια από τις ταινίες της χρονιάς, δυστυχώς όμως μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες…απογοητεύσεις του 2019 (η οποία αποτυπώνεται με μεγάλη καθαρότητα στο αμερικανικό box office, όπου έπιασε πάτο –φυσικά οι εισπράξεις δεν αντανακλούν την κινηματογραφική ποιότητα αλλά εδώ η αποτυχία σε μεγάλο βαθμό είναι δικαιολογημένη).
Η δαιδαλώδης πλοκή ανοίγει πολλαπλά θεματικά και σεναριακά μέτωπα, τα οποία είτε δεν αναπτύσσονται και παρουσιάζονται επιφανειακά, είτε παραμένουν έωλα, αφήνοντας στο τέλος μια πικρή γευση. Παρά τη μεγάλη διάρκεια της η ταινία δενκουράζει, διατηρώντας το ενδιαφέρον για την πολυπόθητη απάντηση στο ερώτημα «που το πάει ο ποιητής;». Θα μπορούσε να την αντιπαραβάλει ίσως κάνεις από άποψη δομής με το πρόσφατο πόνημα του Ταραντίνο Κάποτε στο Χόλιγουντ, εδώ όμως ο σκηνοθέτης μοιάζει να κυνηγάει το βιβλίο από πίσω και να μένει δεύτερος, προσπαθώντας να χωρέσει σε ένα φιλμ μελόδραμα, coming-of-age, αστυνομικό θρίλερ (για την τοποθεσία και τη μοίρα του πίνακα της Καρδερίνας) και ηθικό προβληματισμό για το δίπολο επιθυμία-ευθύνη.
Στις ερμηνείες ξεχωρίζει ο Άνσελ Έγκορτ ως ενήλικας Θίο, ενώ απογοητεύουν οι Κίντμαν και Γουλφχαρντ ως μια μπλαζέ ψυχρή αστή και ένας Ουκρανός με αστεία ρωσική προφορά αντίστοιχα.
Πραγματικά μια χαμένη ευκαιρία.