Σκηνοθεσία: Λαρς Κλέβμπεργκ Σενάριο: Τάιλερ Μπάρτον Σμιθ Πρωταγωνιστούν: Ομπρεϊ Πλάζα, Μαρκ Χάμιλ, Γκάμπριελ Μπέιτμαν Διάρκεια: 99 λεπτά
Βαθμολογία: 1/5
«Η κούκλα του σατανά» επιστρέφει σε ένα ανούσιο remake/reboot, το οποίο προσπαθώντας να εκλογικεύσει τα αίτια της δημιουργίας του Τσάκι, μετατρέπεται σε ένα τρομολαγνικό, τεχνοφοβικό gorefest.
Η Κάρεν, μια νεαρή πωλήτρια και ο 13χρονος γιος της ο Άντυ μετακομίζουν σε μια καινούρια γειτονιά, με τον Άντυ να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, όντας αρκετά εσωστρεφής και ντροπαλός. Προκειμένου να του φτιάξει τη διάθεση, η μητέρα του κάνει δώρο λίγες μέρες πριν τα γενέθλια του τον Buddi, μια ηλεκτρονική κούκλα η οποία συνιστά την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, αφού μπορεί να ελέγξει το σύνολο των ηλεκτρικών συσκευών ενός σπιτιού, αλλά φέρει και ανεπτυγμένη τεχνητή νοημοσύνη, έχοντας την δυνατότητα να μιλήσει και να επικοινωνήσει με τους υπολοίπους. Η Κάρεν και ο Άντυ όμως δεν γνωρίζουν πως ο συγκεκριμένος Buddi είναι ελαττωματικός, καθότι τα συστήματα ασφαλείας του δεν λειτουργούν. Θα το συνειδητοποιήσουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο…
Σίγουρα οι προσδοκίες από ένα στουντιακό remake μιας cult ταινίας των 80s δεν είναι ιδιαίτερα υψηλές. Είναι δύσκολο να μην είσαι αρνητικά προκατειλημμένος με μια τέτοια προσπάθεια, σε μια χρονική στιγμή στην οποία το σερβίρισμα ξαναζεσταμένου σινε-φαγητού είναι μια συνήθης πρακτική για τη βιομηχανία του Χόλυγουντ, με μοναδικό σκοπό το εύκολο και γρήγορο cashgrab. Και είναι εύκολο και γρήγορο φυσικά γιατί δεν προϋποθέτει καμία καλλιτεχνική προσπάθεια. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα δημοφιλές brandname και η φήμη αυτή μετουσιώνεται στη συνέχεια σε επιτυχία στο box office.
Δυστυχώς όλα τα παραπάνω βρίσκουν πλήρη εφαρμογή στο νεοαφιχθέν Child’s Play. Οι δημιουργοί αφουγκράστηκαν τις τάσεις της εποχής και δανειζόμενοι την βασική προβληματική της σειράς Black Mirror περί των κινδύνων που ελλοχεύουν πίσω από την φρενήρη τεχνολογική ανάπτυξη, μας παραδίδουν ένα παλαιάς κοπής slasher με μπόλικες δόσεις σπλατεριάς, στο οποίο η αφορμή για την εμφάνιση του Τσάκι δεν είναι πια μεταφυσική αλλά… ηλεκτρονική.
Και ενώ στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται ο φόβος για την ανεξέλεγκτη τεχνολογική πρόοδο και τις πιθανές καταστροφικές της συνέπειες, αλλά και η ανησυχία για την σύγχρονη απευαισθητοποίηση μας απέναντι στη βία, μέσω της στυλιζαρισμένης αναπαράστασης της στην pop κουλτούρα (η οποία αποδίδεται με την πιο έξυπνη σκηνή της ταινίας), ο σκηνοθέτης επιλέγει να μεταχειριστεί τα θύματα του Τσάκι με τον πιο απάνθρωπο και πορνογραφικά βίαιο τρόπο, ακυρώνοντας τις όποιες «καλές» προθέσεις.
Η ταινία κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες την Πέμπτη 11 Ιουλίου 2019.