Σκηνοθεσία: Ζιλ Λελούς. Σενάριο: Αχμέντ Χαμιντί, Ζουλιάν Λαμπροσκίνι, Ζιλ Λελούς. Πρωταγωνιστούν: Γκιγιόμ Κανέ, Ματιέ Αμαλρίκ, Ζαν-Χιου Ανγκλάντ, Φιλίπ Κατρίν, Μπενουά Πελβούρντ, Βιρζινί Εφιρά, Μαρίνα Φόις. Διάρκεια: 122 λεπτά
Βαθμολογία: 3/5
Ένας άνεργος με βαριά κλινική κατάθλιψη. Ένας αποτυχημένος πωλητής… πισινών. Ένας χωρισμένος πατέρας σε απόσταση από τον γιο του. Ένας μεσήλικας ρόκσταρ που ζει σε τροχόσπιτο. Αυτοί είναι οι τέσσερις από τους επτά άντρες οι οποίοι θα σχηματίσουν μια ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης, προκειμένου να αποδείξουν σε όλους αλλά κυρίως στους εαυτούς τους πως αξίζουν κάτι παραπάνω από ο,τι οι προσωπικές του ιστορίες έχουν να πουν.
Η ταινία ξεκινώντας με μια οπτικά εντυπωσιακή σεκάνς θέτει εξαρχής τον τόνο και το κυρίαρχο δίλημμα: τετράγωνο ή κύκλος; Καθαρή, ψυχρή, αυστηρή λογική, κατηγοριοποίηση των πάντων σε «κουτάκια» ή άμβλυνση των γωνιών, συναισθηματική επένδυση και εύκολες απαντήσεις στα δυσεπίλυτα πολλές φορές καθημερινά μας προβλήματα; Η σύγχρονη αστική ζωή μας επιβάλλει και προϋποθέτει την υποταγή σε συμβάσεις, πολλές φορές την άκριτη υιοθέτηση τους, κι αν αυτές είναι ως ένα βαθμό απαραίτητες για την ομαλή μας συνύπαρξη, είναι εύκολο να χάσεις μέσα τους τον πραγματικό σου εαυτό. Οποιαδήποτε απόκλιση ή απόδραση από το «τετράγωνο» κατακρίνεται και θεωρείται αφύσικη (βλέπε τα άπειρα ομοφοβικά σχόλια κάτω από τις δημοσιεύσεις που σχετίζονται με το Pride). Καμιά φορά όμως τα καταφέρνεις, βρίσκεις καταφύγιο σε ένα κύκλο, ανασαίνεις.
Το all-star γαλλόφωνο καστ παραδίδει μια πολύ αξιοπρεπή κομεντί με έντονο όμως το δραματικό στοιχείο. Η συμμετοχή τους στην ομάδα αυτή στέκεται απλά ως ένα πρόσχημα για να βρεθούν σε ένα δωμάτιο αυτοί οι τόσο διαφορετικοί κι όμως τόσο όμοιοι στην αποτυχία χαρακτήρες, και να ξεκινήσουν τις συζητήσεις, σαν σε συνεδρίες ομαδικής ψυχοθεραπείας.
Σίγουρα είμαστε εξοικειωμένοι με κάποιες (αν όχι με όλες) από τις προσωπικές ιστορίες τις οποίες εξομολογούνται οι ήρωες, το χιούμορ δεν λειτουργεί πάντοτε και η πορεία του σεναρίου όπως σε κάθε τέτοιου τύπου feelgood ιστορία των αουτσάιντερ είναι εύκολο να προβλεφθεί. Όμως η χημεία μεταξύ των ηθοποιών, η αθωότητα και η ειλικρίνεια στο παίξιμο με κάποιο μαγικό τρόπο σε δένει μαζί τους και το τέλος για εσένα παρότι γνωστό γίνεται λυτρωτικό. Μοναδική εξαίρεση ίσως ο Μπενουά Πελβούρντ, ο οποίος νιώθω πως δεν παρέδωσε κάτι διαφορετικό από τη συνήθη ερμηνευτική του μανιέρα.