Κριτική: «Νεκρό Τηλέφωνο» / Ένα μεταμοντέρνο θρίλερ, που αναιρεί όμως την κλασική “νοσταλγική” προσέγγιση ενός ωραιοποιημένου παρελθόντος…
Ντένβερ, 1978: Ο Φίνεϊ, ένα ντροπαλό αλλά έξυπνο δεκατριάχρονο αγόρι, απάγεται από έναν σαδιστή δολοφόνο και παγιδεύεται σ’ ένα κλειδωμένο υπόγειο. Όταν ένα αποσυνδεδεμένο τηλέφωνο στον τοίχο αρχίζει να χτυπά, ο Φίνεϊ θα ανακαλύψει ότι μπορεί να ακούσει τις φωνές των προηγούμενων θυμάτων του δολοφόνου. Οι «νεκροί» θέλουν απλά να βεβαιωθούν ότι αυτό που συνέβη σ’ αυτούς, δεν θα συμβεί και στον ίδιο…
Κύριο χαρακτηριστικό ενός μεταμοντέρνου έργου είναι η νοσταλγική προσέγγιση του παρελθόντος , ισχυρίστηκε κάποτε ο κριτικός λογοτεχνίας «Φρέντρικ Τζέιμσον» (“Frederick Jameson”)…
Ανοικτό βέβαια παραμένει το ζήτημα του είδους της «νοσταλγίας», για την οποία μιλάει κανείς, με αφορμή ιδιαίτερα την νέα ταινία του σκηνοθέτη «Σκοτ Ντέρικσον» (“Scott Derrickson”, βλ. Sinister και «Ο Εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ») «Νεκρό Τηλέφωνο» (“The Black Phone”)…
Βασισμένη λοιπόν στην ομώνυμη ιστορία του «Τζόζεφ Χίλστον Κινγκ», γνωστού και ως «Τζο Χιλ» (που είναι ο σεναριογράφος του φιλμ), η εν λόγω ταινία ακολουθεί ένα δεκατριάχρονο αγόρι, το οποίο ενόσω ζει, στην δεκαετία του 70’, σε μια μικρή συνοικία στο Ντένβερ του Κολοράντο, πέφτει θύμα απαγωγής ενός παιδεραστή. Ο σαδιστής δολοφόνος τον παγιδεύει έπειτα σ’ ένα υπόγειο με χωμάτινο πάτωμα και ετοιμόρροπους τσιμεντένιους τοίχους, όπου συμβαίνει το χειρότερο πράγμα, που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί! Ένα αποσυνδεδεμένο τηλέφωνο στον τοίχο, το οποίο αρχίζει ξαφνικά να χτυπά…
Στον αντίποδα συνεπώς της γνωστής λουσμένης σε χρυσό φως «νοσταλγίας», η οποία λειαίνοντας τις γωνίες και την ασχήμια, που όντως υπήρχε την δεκαετία εβδομήντα στις ΗΠΑ, κάνει τα πάντα να φαίνονται πολύ καλύτερα απ’ ό, τι ήταν στην πραγματικότητα, η ταινία αυτή του Ντέρικσον έρχεται ουσιαστικά να αναιρέσει το ωραιοποιημένο παρελθόν, όπως μέχρι στιγμής το γνωρίσαμε σε πολλά από τα(πιο πρόσφατα) έργα της μενταμοντέρνας εποχής (“postmodern era”) και τα οποία συνηθίζαμε πολλές φορές να κοιτάμε (μέσα στον χρόνο) από απόσταση …
Με τον Ίθαν Χοκ (“Ethan Hawke”) επιπλέον στον πιο ανατριχιαστικό ρόλο της καριέρας του, είναι σίγουρο γεγονός, πως θα αρχίσουμε έπειτα να μιλάμε για αναβίωση στο κινηματογραφικό πανί των πιο σκοτεινών στιγμών ενός ανατριχιαστικού παρελθόντος, οπότε και τα ονόματα των διαβόητων κατά συρροή δολοφόνων (“serial killer”), όπως ο Τζον Γουέιν Γκέισι («Ο Δολοφόνος Κλόουν»), η οικογένεια Μάνσον, ο Ντέιβιντ Μπέρκοβιτς («Γιος του Σαμ») ή και ο Τεντ Μπάντι, κυριαρχούσαν (στα μέσα πάντα της δεκαετίας του 70’) στις εθνικές ειδήσεις αναδιαμορφώνοντας τους αμερικάνικους (και όχι μόνο) εφιάλτες…
Το προκείμενο αυτό γεγονός, πως το ρετρό και καθολικά μεταμοντέρνο θρίλερ του δημιουργού Σκοτ Ντέρικσον δηλαδή δεν έχει καμία σχέση μ’ ό, τι έχουμε δει να κυκλοφορεί τελευταία στις αίθουσες (ούτε καν στο «Κάποτε στο… Χόλιγουντ» του Κουέντιν Ταραντίνο), σε συνδυασμό με το ότι οι συντελεστές του συγκεκριμένου φιλμ δεν κλέβουν απλά στοιχεία από την κινηματογραφική ιδεολογία του ’70 αλλά τα αξιοποιούν ιδανικά, μέσω της τόσο επιτυχημένης εναλλαγής πλάνων της καθημερινότητας των πρωταγωνιστών με τις σκηνές των εκάστοτε απαγωγών, σε νοσταλγικό βινταζ (vintage) φόντο (το οποίο έχει επανέλθει προφανώς για να μείνει στις ταινίες), απογειώνει το όλο αυτό παραγωγικό εγχείρημα, εντάσσοντας το φυσικά στην σφαίρα του κάτι διαφορετικού από τα συνηθισμένα…
Βαθμολογία: 4,2/5*
Σκηνοθεσία Σκοτ Ντέρικσον Σενάριο Σκοτ Ντέρικσον & Σ. Ρόμπερτ Κάργκιλ Βασισμένο στην ιστορία του Τζο Χιλ Παραγωγοί Τζέισον Μπλουμ, Σκοτ Ντέρικσον, Σ. Ρόμπερτ Κάργκιλ Executive Producers Ράιαν Τούρεκ, Κρίστοφερ Χ. Γουόρνερ Πρωταγωνιστούν Μέισον Τέιμς, Μάντελεν ΜακΓκρο, Τζέρεμι Ντέιβις, Τζέιμς Ράνσον και ο Ίθαν Χοκ
- Η ταινία βγαίνει στους κινηματογράφους στις 23 Ιουνίου 2022 από την Tulip