Καλιφόρνια, 1973: Δύο νέα παιδιά, η Αλάνα και ο Γκάρι, μεγαλώνουν, τριγυρνούν και ερωτεύονται στην κοιλάδα του Σαν Φερνάντο. Ο έρωτας τους θα χρειαστεί βέβαια να περάσει από πολλά κύματα, μέχρι να πάρει σχήμα και να ανθίσει…
Συγκεκριμένα η Αλάνα, η οποία φιλοδοξεί να προσδιοριστεί σαν νέα και ανεξάρτητη γυναίκα (πέρα από τα όρια της κοινωνίας στην οποία ζει), αρχικά αντιμετωπίζει με τρυφερή καχυποψία τον Κούπερ, ο οποίος αν και διαθέτει στο ενεργητικό του (ως επίδοξος ηθοποιός) ποικίλες τηλεοπτικές εμφανίσεις, κατά βάθος είναι ένας γεννημένος επιχειρηματίας, που ψάχνει την «μεγάλη ιδέα» η οποία θα τον κάνει πλούσιο.
Ένα κάλεσμα όμως για κάστινγκ στην Νέα Υόρκη, όπου αναζητούνται ταλαντούχα παιδιά, θα αποτελέσει αφορμή για τους δύο νέους να ταξιδέψουν μαζί, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα ένα ανορθόδοξο δέσιμο, με ετερόκλητα ενδιαφέροντα και διαφορετικό ψυχισμό…
Πλην πάντοτε του γεγονότος ότι είμαστε πλέον πεπεισμένοι πως η «νοσταλγία» των 70s ήρθε στο σινεμά για να μείνει, αφήνοντας έτσι ανεξίτηλο το στίγμα της σ’ ό,τι αποκαλούμε «μεταμοντέρνο κινηματογράφο» (μεταμοντερνισμός και νέο χόλιγουντ), το φιλμ του Πολ Τόμας Άντερσον (Paul Thomas Anderson), «Πίτσα Γλυκόριζα» (Licorice pizza) έχει αδιαμφισβήτητα «στυλ», αποπνέοντας μάλιστα και έναν «αέρα» ελευθερίας…
Για την ακρίβεια ο Άντερσον προσπερνάει κάθε «σύμβαση» των ρομαντικών κομεντί ενηλικίωσης, με την ταινία του να μοιάζει «ανοιχτή» σε ερμηνείες και να καταλήγει εντέλει να είναι, αυτό που νομίζει ο θεατής ότι είναι!
Αυτό το τελευταίο συνιστά ίσως και το κεντρικό νόημα της πρόσφατης αυτής δουλειάς του ταλαντούχου κινηματογραφιστή, ο οποίος σκιαγραφώντας την ιστορία ουσιαστικά των αναμνήσεων μιας γενιάς (στο πλαίσιο της αναπτυσσόμενης βιομηχανίας του θεάματος στην δεκαετία του εβδομήντα), αφήνει «ανοιχτές» ερμηνείες γύρω από το γεγονός, πως η ίδια (γενιά) δεν μπορούσε να διαχειριστεί την τεράστια πολιτισμική (και συναισθηματική) κληρονομιά, που πέρασε στα χέρια της…
Μη επιθυμώντας τοιουτοτρόπως να «καθοδηγήσει» το μυαλό του θεατή και με την μια σκηνή να διαδέχεται στο φιλμ του την άλλη (κατά πολλούς κιόλας με τρόπο «ασυνάρτητο»), ο Πολ Τόμας Άντερσον, δομεί μια «πολύπλοκη» ταινία με τους ανάλογους «περίπλοκους» χαρακτήρες, κερδίζοντας τοιουτοτρόπως και το στοίχημα ενός «συνειδητοποιημένου» σκηνοθέτη με προσωπική ταυτότητα…
Τα όσα μπορούν να ειπωθούν σ’ αυτό το σημείο από κάποιους, περί ελλείψεως «ειρμού» στον τρόπο με τον οποίο σκηνοθετεί ο δημιουργός, κατά βάση δεν ισχύουν, γιατί ποια ανάμνηση εξάλλου δεν είναι ασυνάρτητη;
Ο Άντερσον «δημιουργεί» συνεπώς, με την ίδια «φυσικότητα», που δημιουργούν και οι συντελεστές του φιλμ του, ανάμεσα τους και οι κεντρικοί ήρωες, Αλάνα Χάιμ (Alana Haim) και Κούπερ Χόφμαν (Cooper Hoffman). Οι «αντισυμβατικοί» συγκεκριμένα ρόλοι που υποδύονται στην ταινία οι δύο τελευταίοι, φαντάζουν κιόλας «κομμένοι και ραμένοι» στα μέτρα τους! Γι’ αυτό άλλωστε οι εν λόγω πρωταγωνιστές, Αλάνα και Κούπερ, διατηρούν και τα πραγματικά τους ονόματα…
Και γενικότερα πάντως δύναται να μιλήσει κανείς για μια εν συνόλω «αυθεντικότητα» που διακατέχει το συγκεκριμένο φιλμ, το οποίο με εφαλτήριο τόσο το «συναίσθημα» (και δίχως να αναλώνεται από αυτό), όσο και την «ορμή» της εφηβείας (Χόφμαν) καθώς και της «όψιμης» εκδοχής της (Χάιμ), «φιλοτεχνεί» μεν το πορτρέτο μιας γενιάς, που καθορίζεται από την καπιταλιστική υπόσχεση του αμερικάνικου ονείρου, αλλά βρίσκει δε κατ’ εμέ, μέσω της «αβεβαιότητας» που χαρακτηρίζει την γενιά αυτή, και τα «κότσια» να αποδομήσει ή έστω να σταθεί ως «πρόαγγελος» της αποδόμησης της εν λόγω υπόσχεσης! Και τι άραγε πιο «αυθεντικό» από αυτό;
Είδος Δράμα / Κομεντί Σενάριο και Σκηνοθεσία Πολ Τόμας Άντερσον Παραγωγοί Σάρα Μέρφι, Πολ Τόμας Άντερσον, Άνταμ Σόμνερ, Executive Producers Τζόαν Σέλαρ, Ντάνιελ Λούπι, Σούζαν ΜακΝαμάρα, Άαρον Λ. Γκίλμπερτ, Τζέισον Κλοθ Πρωταγωνιστούν Αλάνα Χάιμ, Κούπερ Χόφμαν, Σον Πεν, Τομ Γουέιτς, Μπράντλεϊ Κούπερ, Μπένι Σαφντί Διάρκεια 133’
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
