Σκηνοθεσία & Σενάριο: Céline Sciamma. Φωτογραφία: Claire Mathon. Πρωταγωνιστούν: Noémie Merlant, Adele Haenel, Luana Bajrami, Valeria Golino. Διάρκεια: 120 λεπτά.
Βαθμός: 4/5
Στη Βρετάνη του 18ου αιώνα, με αφορμή τη δημιουργία ενός γαμήλιου πορτρέτου, δύο νεαρές γυναίκες συναντιούνται και μεταξύ τους φουντώνει ένας ακαταμάχητος, αλλά απαγορευμένος έρωτας.
Η Σελίν Σιαμά δεν θέλει μονάχα να αφηγηθεί ένα ακόμα gay ρομάντζο (όχι ότι υπάρχει πλεόνασμα τέτοιων ταινιών, καθώς κυρίως τα τελευταία χρόνια τα μέλη της LGBTQI+ κοινότητας αποκτούν κινηματογραφική ορατότητα), αλλά να δημιουργήσει ένα safe space, ένα καταφύγιο για τις γυναίκες ηρωίδες της μακριά από τις πατριαρχικές δομές της συντηρητικής κοινωνίας του 18ου αιώνα, μέσα στο οποίο αποδεικνύουν πόσο εύκολα μπορούν να επιβιώσουν, να κυνηγήσουν τα όνειρα τους, να ευτυχήσουν δίχως την ανδρική μάτια και παρέμβαση στις ζωές τους. Γυναίκες δυναμικές, φυσικά με τα πάθη και τις προσωπικές τους αδυναμίες, αλλά ικανές να χαράξουν τον δικό τους δρόμο – για όσο οι εξωτερικοί περιορισμοί, κοινωνικοί και οικογενειακοί τους το επιτρέψουν.
Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό, ένα roller coaster συναισθημάτων που βραδυφλεγώς, επιμελώς μας προετοιμάζει για τον καταιγισμό μουσικών και δακρύων του φινάλε. Στις αποσκευές της κουβαλάει το Βραβείο Σεναρίου Καννών και όχι άδικα, καθώς η ταινία, ενώ διατηρεί καθ’όλη τη διάρκεια της αργούς ρυθμούς που θα μπορούσαν να κουράσουν, βρίθει πλουσίων συναισθηματικά και φιλοσοφικά, ευφάνταστων συζητήσεων μεταξύ του πρωταγωνιστικού ζευγαριού που διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον, ενώ ο παραλληλισμός με τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης δίνει έναν επιπλέον ποιητικό αλλά και τραγικό τόνο στις στιγμές που οδηγούν στο τέλος.
Όμως το σημαντικότερο όλων: στο κέντρο της ένας κινηματογραφικός έρωτας που υπερβαίνει τις δύο διαστάσεις που του προσφέρει το πανί, τόσο ζωντανός που ανά πάσα στιγμή στην οποία οι ηρωιδες κοιτιούνται, αγκαλιάζονται, φιλιούνται μπορείς να νιώσεις τον παλμό της καρδιάς τους, να δεις τον ιδρώτα να τρέχει, τα στήθη να αναρριγούν από πάθος, ένας έρωτας που θες κι εσύ να ζήσεις με την ίδια σωματική και ψυχική ένταση. Κι όπως κάθε τέτοιος έρωτας, είναι καταδικασμένος να πεθάνει, μόνο και μόνο για να ζήσει αιώνια. Να προλάβει τον εκφυλισμό και να πλυθεί στην κρήνη της Μνήμης, η οποία ντύνει με το πέπλο της νοσταλγίας κάθε τι το παλιό και το καθαγιάζει, το προστατεύει, το διατηρεί αναλλοίωτο.