Η Μίνα Αδαμάκη πέθανε την Παρασκευή 11 Νοεμβρίου σε ηλικία 78 ετών από καρκίνο, σκορπίζοντας θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο.
Ο Μιχάλης Ρέππας, συνεργάτης και φίλος της ηθοποιού για πάνω από 30 χρόνια (Τρεις Χάριτες, Δις εξαμαρτείν, Safe Sex, το Κλάμα βγήκε από τον παράδεισο) έστειλε στη Lifo ένα παλαιότερο κείμενο που είχε γράψει για τη Μίνα Αδαμάκη.
«Τον Αύγουστο του 2009 είχα δημοσιεύσει στη real news τέσσερα κείμενα μου για τις τρεις Χάριτες και τη θεία μου τη Μπεμπέκα. Σήμερα (13 χρόνια μετά) στέλνω για αναδημοσίευση το κείμενο για τη Μίνα, σε αυτήν την τόσο δύσκολη στιγμή για την οικογένεια Χαρίτου. Μέχρι χτες ήμασταν εν ζωή και οι πέντε. Σήμερα μείναμε τέσσερις».
Ένα κοριτσάκι που το λένε Μίνα
«Άννα, Νένα, Μίνα είναι για μας μια τριάδα ομοούσια και αδιαχώριστη. Μια αγία τριάδα της αφέλειας και του παιχνιδιού. Ακόμα και τα ονόματα τους Άννα – Νένα – Μίνα μοιάζουν με ένα παιχνίδι συνήχησης των δυο ρινικών συμφώνων. Του “μι” και του “νι”. Ένα παιχνίδι ήχων, εκφράσεων και συμπεριφορών που αν διαλέγαμε μόνο μια λέξη από όλες τις χάριτες για να το συνοψίσουμε θα ήταν το όνομα “Όλγαααα” όπως το εκφέρει η Ειρήνη όταν πανικοβάλλεται. Αυτή η φωνή που στις ψηλές της νότες γίνεται ελαφρώς λαρυγγική και ανατινάζει με το κωμικό της ηχόχρωμα τις φράσεις με ένα πανικό γεμάτο παιδικότητα.
Η Ειρήνη της Μίνας είναι ένα κοριτσάκι που μιμείται την κυρία. Τα ταγιέρ, τα ατσαλάκωτα φουστάνια, τα προσεγμένα χτενίσματα είναι τόσο φυσικά πάνω της και την ίδια στιγμή τόσο αταίριαστα. Η Μίνα είναι ένα θηλυκός Πήτερ Παν. Είναι ένας μπόμπιρας που ασφυκτιά στο ρόλο της ντάμας. Ένας σούπερ Γκούφη φυλακισμένος στο σώμα μιας δεσποσύνης. Ένα κορίτσι που αρνείται να μεγαλώσει.
Αυτή η εσωτερική αντίφαση της Μίνας είναι η περιουσία της. Όλο της το “είναι” είναι χτισμένο πάνω σ’ αυτή τη ρωγμή. Σε ένα έδαφος ηφαιστειογενές. Αλλά τα ηφαιστειογενή εδάφη είναι και τα πιο εύφορα. Και η Μίνα την οδύνη του χρόνου την κάνει ευφορία. Η Ειρήνη της είναι μια γεροντοκόρη νεράιδα. Μια γλυκιά υστέρω. Μια απουσιολόγος ντίβα. Η Μίνα είναι φύσει κωμική.
Γιατί η κωμωδία υπάρχει λόγω της αντίφασης. Όλοι είμαστε η ταυτότητα μας και κάτι άλλο. Οι κωμικοί αυτό το κάτι άλλο δεν το έχουν για ντροπή. Το έχουν για καμάρι τους. Προασπίζονται στην ζωή με νύχια και με δόντια αυτό που λέμε ταυτότητα και στη σκηνή αμολάνε το άλλο. Στη ζωή φορούν τη μάσκα. Στη σκηνή την βγάζουν.
Και η Μίνα στη ζωή έχει προασπιστεί όσο λίγες την ταυτότητα της κυρίας. Αλλά ευτυχώς έχει και τον άλλο εαυτό για μπακ απ. Μπροστά στην κάμερα και πάνω στη σκηνή ξαναγίνεται αυτό που στ’ αλήθεια είναι. Το κοριτσάκι που έτρεχε τα καλοκαίρια στο Πήλιο. Που ονειροπολούσε με Τζέην Ώστιν και προβληματιζόταν με Σιμόν Ντε Μποβουάρ. Με δυο λόγια μια κόρη καλής οικογενείας».
-Αυτό ήταν το κείμενο του 2009. Και τώρα η σιωπή-, καταλήγει ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Μιχάλης Ρέππας.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
